Terugval

XXXI vriendschap

De volgende dag werd ik wakker, net zoals anders. Gewoon depressief. Totdat ik ineens een stem naast me hoorde die "Goeiemorgeeeh" zei. Oké, kon dat ook iets minder hard? Ik draaide me  om en probeerde verder te slapen. 'Ook een goedemorgen Sam,' zei Sam toen. Had ze het tegen mij? Ik draaide me weer om en keek recht in Sams gezicht. 'Héhé,' zuchtte ze. 'Ik dacht even dat je geen oren meer had ofzo.' Ik lachte even. 'Nee, ik ben het gewoon niet gewend.' 'Wat?' 'Dat schoolmensjes "goeiemorgen" tegen me zeggen,' legde ik uit. 'Nou wen er maar weer aan,' zei Sam. Ik ging weer liggen en alles van gister sprong ineens weer in mijn hoofd. Ik had mijn vriendinnen weer terug. Meteen schoot ik overeind en keek om me heen. 'Ga je mee naar de wc's, ik heb geen zin om alleen te gaan,' gaapte Carmen en blijkbaar had ze het tegen mij, want ze keek mij aan. OMG! dacht ik. Ze praten weer tegen me! 'Ja tuurlijk!' zei ik veel te blij. Carmen trok en wenkbrauw op en pakte haar toilettas. Ik sloeg de dekens van me af en liep achter Carmen aan naar de wc's. Terwijl Carmen op de wc zat dacht ik na. Vanaf nu zou ik weer vriendinnen hebben. Wat had ik ze eigenlijk gemist. Wat zou het fijn zijn om als we straks aan de ontbijttafel zaten met mensen te kletsen, om vrolijk te kunnen zijn! Bij de gedachte alleen al kwam een glimlach op mijn gezicht. 'Jij bent blij,' mompelde Carmen terwijl ze de wc uitstrompelde. Die sliep zeker nog half. 'Jup,' zei ik. Carmen pakte haar haarborstel uit haar toilettas en begon haar haar te borstelen voor de spiegel. Via de spiegel kon ik haar zien en zij mij. Ik zag dat haar mobiel op de wasbakrand lag. Ineens begon dat ding als een gek te trillen. 'Verdomme,' vloekte Carmen en haar borstel viel op de grond terwijl ze naar haar mobiel greep. 'Wat?' vroeg ik geschrokken. Maar Carmen negeerde me en keek angstig naar haar scherm. Toen zuchtte ze geïrriteerd en legde haar mobiel weer weg. 'Wat was er?' probeerde ik opnieuw. 'Mijn oom wordt vandaag geopereerd,' zei ze toonloos. 'Mijn moeder zou me appen als de uitslag bekend is.' Het bleef even stil. 'Is de operatie van groot belang?' vroeg ik toen maar. Carmen knikte. 'Als de uitslag positief is is de kans redelijk groot dat hij weer herstelt. Maar als de uitslag negatief is wordt hij sowieso nooit meer beter.' Ik liep naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen. Volgens mij begon ze te huilen, maar niet overduidelijk ofzo. Toen trilde haar mobiel nogmaals en met een rotvaart greep ze dat ding en ontgrendelde hem. 'M'n moeder,' fluisterde ze en ze opende met trillende vingers het bericht. Ik ging achter haar staan en las over haar schouder mee. "Hij is nog buiten bewustzijn maar de dokters zeggen dat de operatie gelukt is. We moeten nog afwachten maar het gaat nu waarschijnlijk beter. Nog veel plezier op kamp xx mam" 'O MY GOD!!' riep Carmen uit en ze begon direct weer opnieuw te huilen. 'Hij wordt beter! Het is gelukt!' Ze vloog me spontaan weer in mijn armen en hoewel ik besefte dat het feit dat de operatie gelukt was niet betekende dat hij ook beter zou worden, zei ik maar niks. Ik wreef maar zachtjes over Carmens rug, die als een gek stond te trillen. 'Godzijdank,' fluisterde Carmen terwijl ze een stap naar achteren deed. 'Ik ben zó blij!' Ik knikte lachend. 'Dat is wel echt heel fijn.' Carmen knikte verheugd. 'Laten we gaan eten,' zei ik toen. 'Ik heb eindelijk een keer weer honger.'

'En dan komt Nikky op en dan zegt Carmen: 'Wijf wat doe jij hier??' 'Neeee,' brulde Carmen van het lachen. 'Dat ga ik niet doen!' Noor had tranen in haar ogen van het lachen en Sam lag helmaal dubbel. Het voelde goed zo, nu ik weer bij mijn vriendinnen kon zijn. Ze deden ook niet extreem zovan "wat zielig voor je" tegen mij waar ik ze HEEL dankbaar voor was. We hadden het over de bonte avond van kamp. Noor, Nikky, Sam en Carmen hadden een soort toneelstukje bedacht en ze hadden zonder iets tegen mij te zeggen of te vragen mij er ook bij betrokken. Nu moest ik de oude oma spelen, waar ik heel oké mee was. 'Dan komt Noa op en dan gaat Nikky huilen van blijdschap,' verzon Sam. Ik zei weinig en at wat brood maar ik zat naar hun gesprek te luisteren met het gevoel dat ik erbij hoorde. Niks was beter.

Die middag waren we naar een dierentuin geweest. Hoewel we opdrachten hadden moeten maken, was het heel gezellig geweest. Nu lag ik op mijn bed naar boven te staren. Morgen zou het kamp zijn afgelopen. En dan zou ik naar Sam gaan. Wacht, ik had Marya enzo nog niet eens verteld over dat ik niet naar hen terug zou gaan. O shit, misschien had Jim wel alles verteld en dan werd het heel awkward... Dat zou het sowieso worden, maar alsnog. Moest ik nou bellen? Ik had er echt geen zin in. 'Waar zit je mee?' vroeg Noor terwijl ze naast me kwam zitten. 'Ik weet niet of ik moet bellen,' zei ik. 'Wie?' vroeg Noor. 'Marya,' zuchtte ik. 'Ik ga naar Sam maar ze weet het nog niet.' Noor knikte langzaam. 'Ik zou toch bellen,' zei ze toen. Ik knikte ook. 'Eigenlijk wel hé.' Het bleef even stil.

Toen pakte ik mijn mobiel en zocht het nummer van Marya. Mijn vinger bleef zweven boven haar naam. Kutzooi, ik had hier geen zin in. 'Ik ga wel even,' zei Noor en ze stond op en liep weg. Ik zuchtte nog een keer diep en drukte toen op het groene telefoontje. Met een kloppend hart luisterde ik naar de telefoon die overging. 'Met Marya de Vries,' klonk Marya's stem. 'Hoi,' zei ik met schorre stem. 'Met Noa.' 'Hey, Noa? Hoe is het op kamp?' Jemig wat klonk ze vrolijk. Waarschijnlijk wist ze niet wat er was gebeurd, of ze deed alsof. 'Ehm,' begon ik. 'Is er iets?' vroeg ze. 'Ehm,' zei ik weer. 'Na kamp...' Marya zei niks, hoewel ik waarschijnlijk stressend sloom praatte. 'Ik ga niet weer naar jullie terug.' Het bleef even stil. 'Maar Noa, waarom niet?' vroeg ze toen. 'Ik- eh, ik heb ruzie met Jim. Dus het lijkt me verstandiger dat ik nu niet bij jullie in woon.' Volgens mij knikte Marya, maar dat kon ik niet zien. 'Oké.' Ze vroeg niks over waarom ik ruzie had, gelukkig. 'Ik woon waarschijnlijk bij Sam totdat Ellen terugkomt.' 'Heb je het goedgemaakt met ze?' reageerde Marya verbaasd. 'Ja,' zei ik. Weer viel een stilte. 'Maar heel erg bedankt voor alle zorg.' 'Graag gedaan,' zei Marya zacht. 'Nog veel plezier op je kamp.' 'Bedankt,' stamelde ik. Dit was ongelooflijk awkward. Ik wou op het rode telefoontje drukken maar toen zei Marya: 'Noa wacht, kom je ooit nog eens langs hier?' Ik knikte, want ik was niet heel erg in staat om een woord uit te brengen. 'Ja,' fluisterde ik toen. Een pieptoon liet me weten dat Marya had opgelegd. Een rotgevoel overviel me. Ik was zo gemeen. Zij doet haar best voor mij en ik smeer 'm zodra ik de kans krijg! Somber zat ik op mijn bed. Ik was een kutwijf.

A/N Hallo mensjes, het spijt me heel erg dat ik bijna een maand niet heb gepubliceerd. Er waren wat andere belangrijkere dingen. Je hebt van die mensen die van zichzelf elke dag móeten publiceren en dat merk je aan hun hoofdstukken, want die gaan helemaal nergens over. Net zoals dit hoofdstuk. En het vorige hoofdstuk. Ik denk dus dat het eind heel dichtbij is.  Ik zit nu op bijna 900 reads echt geweldig! Mijn eerste hoofdstuk zit op de 91, dus mijn wens is nu: 100 reads op t eerste hoofdstuk en 1000 op m'n verhaal...... ik weet t, ik ben veeleisend. Ik weet ook niet of t gaat gebeuren, ik hoop t alleen maar. Ik had toen ik dit boek startte ook nooooit verwacht dat ik zover zou komen (ik vind dat dit boek voor zon slecht verhaal best veel reads heeft ;p), ik kwam laatst op Facebook n link tegen naar dit verhaal waarbij stond: "200 reads!!!!!!!!!!! Iedereen echt supererg bedankt" en dat soort shit, en ik zit nu dus op 4x zoveel. Oke dat vind ik gewoon leuk. Dus alsnog: iedereen die dit leest wil ik heel erg bedanken!