Ik was nu drie dagen bij Jim, Marya en Harold (Jims vader). Ik had mezelf na de eerste snee weer drie nieuwe erbij gegeven. Het was mijn nieuwe verslaving weer geworden, net als voor dat ik aan de drugs raakte. Hoewel mijn lichaam drugs nodig had had ik mentaal minder behoefte aan drugs als ik mezelf sneed. Ik weet het: ik ben een raar kind. Ook als ik niet verdrietig ofzo was sneed ik mezelf, het was zoals ik al zei een verslaving geworden. Op school zat ik nog steeds altijd alleen maar mijn werkhouding ging erop vooruit sinds ik weer aandacht kreeg van mensen. Dit klinkt super cliché: maar liefde is gewoon wel echt een van de dingen die je nodig hebt in het leven. Mijn mentor had wel een gesprek met mij gewild omdat mijn cijfers zo drastisch laag waren, het liefst ook met mijn ouders erbij. Gelukkig wist ik de smoes te bedenken dat mijn ouders het vooral de laatste tijden heel druk hadden. Toen had ze een afspraak gemaakt voor vandaag na schooltijd, alleen met mij.
Toch wat zenuwachtig liep ik door de schoolgang richting haar kamertje. Bootstra (mijn mentor dus) kon héél irritant zijn met vragen enzo. Ik klopte op de deur van haar kamertje maar vanuit de andere kant van de gang kwam ze net aanlopen. 'Hallo Noa,' begroette Bootstra me. 'Hoi,' probeerde ik een beetje vrolijk terug te zeggen. 'Ga zitten,' zei ze nadat ze de deur van het kamertje had geopend. Ik ging op het puntje van een random stoel zitten. Mijn vader werkte in een restaurant en mijn moeder lag in het ziekenhuis, had ik me voorgenomen om te vertellen. Dat mijn moeder in het ziekenhuis lag kon de reden zijn dat mijn cijfers zo laag waren en dat ze niet met Bootstra kon praten. Ik wou het alleen liever niet zeggen als het niet nodig was. Bootstra bestudeerde een lijst, aan de rooie cijfertjes te zien was het mijn rapport voor tot nu toe.
'Een 3,6 op Nederlands,' sprak Bootstra ernstig. Ik knikte, misschien iets te blij. Het kon me niet zoveel schelen. 'Een 2,4 op wiskunde.' Oei. Dat wist ik nog niet. 'En een 2,1 op natuurkunde.' Ja dat is gewoon een fucking moeilijk kutvak, laat me. 'En dan zijn er nog wat vieren en vijven waar ik het niet over zal hebben.' Mooi zo. 'Twéé voldoendes,' benadrukte ze toen. O, dat was erg triest. Ik wist niet dat ik er zó slecht voor stond. Het bleef even stil. Toen pakte Bootstra mijn rapport van vorig jaar. 'Zie deze cijfers! Achten en zevens!' Dat wist ik ook wel, mijn rapport van vorig jaar was om trots op te zijn.
'Waarom is dit zo drastisch veranderd?' vroeg Bootstra. Drugs, Ellens foute vriendje en de dood van mijn ouders. Ik zou wel willen weten hoe ze zou reageren. Maar ik zei: 'Weet ik niet.' Bootstra keek me met did ernstige blik aan WAAR IK ECHT NIET TEGEN KAN en praatte toen verder. 'Ik heb gehoord dat je ook wel eens tegen leraren bent uitgevallen.' Stiekem grinnikte ik in mezelf. 'Dat heb je vorig jaar ook nooit gedaan. Vorig jaar was je zo'n voorbeeldig meisje.' WAAROM VERGELEEK IEDEREEN ME DE HELE TIJD MET VORIG JAAR?? Dit was verdomme een héél andere tijd voor mij! Maar ik zei: 'Oké.' 'Waarom doe je dat nu ineens wel?' 'Weet ik niet,' antwoordde ik schijnheilig. 'Wat is het grote verschil tussen vorig jaar en dit jaar?' Dat ik geen ouders meer heb. 'Weet ik niet.' Maar Bootstra keek me nu zó argwanend aan dat ik wel met mijn smoes moet komen. 'Oké,' zuchtte ik toen. 'Mijn moeder ligt al een tijdje in het ziekenhuis.' Er veranderde weinig aan Bootstra's uitdrukking, al werd het misschien iets verzacht. 'Waarom heb je dat dan niet eerder gezegd?' vroeg ze met een naar mijn idee iets te medelijvolle stem. 'Ik praat er liever niet over,' zei ik kortaf. 'Dat snap ik, maar het zou zoveel hebben verduidelijkt.' 'Maar niet veranderd!' snauwde ik. 'Sorry,' zei ik er meteen achterna. Ik moest me niet zo laten gaan. Bootstra staarde me enkel ernstig aan en ik werd bang. 'Mag ik gaan?' vroeg ik aarzelend. 'Nee,' zei Bootstra vlug terwijl ze weer naar het heden leek terug te keren. Balen.
'Wat ga je eraan doen om je cijfers weer omhoog te halen, wat ga je aan je werkhouding veranderen?' 'Beter opletten,' antwoordde ik braaf. Bootstra knikte langzaam. 'Geloof je het zelf?' vroeg ze toen. Bitch! dacht ik bij mezelf. 'Ja,' antwoordde ik met verwrongen boosheid. 'Oké. Wat ga je nog meer veranderen?' 'Nog meer?!' flapte ik eruit. 'Als ik gewoon oplet komt alles toch goed?' 'Je moet ook je huiswerk maken.' 'Oohw,' zei ik. 'Dat komt wel in orde.' Nu ik bij Jim enzo was zou ik wel tijd voor huiswerk krijgen en aangezien Jim ook huiswerk moest maken zou ik ook geneigd zijn om huiswerk te gaan maken. 'Weet je het zeker?' 'Ja,' antwoordde ik bot. Waarom twijfelde iedereen aan mij?! Bootstra knikte richting de deur en ik maakte dat ik wegkwam. Wat een flutgesprek.
'Hey, Noa,' begroette Marya mij vrolijk toen ik "thuiskwam". Er kwam spontaan een lach op mijn gezicht. 'Hoi,' lachte ik terug. 'Je bent laat,' concludeerde Marya op de klok kijkend. Moest ik haar over het gesprek vertellen? Ze keek naar me en zag mijn aarzeling. 'Wat is er?' 'Mijn mentor wou een gesprek met me,' zei ik toen. 'Ow, waarover?' vroeg Marya terwijl ze aan de keukentafel ging zitten. 'Over mijn cijfers,' antwoordde ik. 'Waarom ze zo laag waren enzo, wat er veranderd was sinds vorig jaar bladiebladiebla.' 'Wat heb je gezegd?' vroeg Marya, die het in tegenstelling tot mij wel interessant leek te vinden. Ik aarzelde weer. Zou ze het goedkeuren dat ik had gelogen? 'Niet de waarheid dus?' vroeg ze. 'Nee,' zei ik. 'Ik zei dat mijn moeder in het ziekenhuis lag.' Marya staarde even peinzend voor zich uit. 'Waarom heb je de waarheid niet verteld?' 'Ik wil niet dat ze zich ermee gaat bemoeien,' antwoordde ik eerlijk. 'Ik ben nu bij jullie en alles komt goed, dus wil ik niet dat zij zich er ook druk over gaat maken.' Marya knikte. 'Snap ik. Maar je moet toch echt een keer de waarheid onder ogen zien.' Geschrokken keek ik op. 'Ik ga het echt niet aan iedereen vertellen hoor!' 'Waarom niet?' vroeg Marya. 'Schaam je je ervoor?' Ik aarzelde even. Schaamde ik me voor mijn drugsgebruik? Tuurlijk. Schaamde ik me voor Jack? Vooral voor Ellen. Schaamde ik me voor de dood van mijn ouders? Voor die van mijn vader wel. 'Ja,' antwoordde ik dus. 'Dat hoef je echt niet te doen, hoor,' zuchtte Marya. Ik keek weg. 'Je bent overstuur.' Ik schrok van haar gebruik van de tegenwoordige tijd. 'Nu nog steeds dan?' 'Tuurlijk,' antwoordde Marya. 'Dat is echt niet zomaar weg.' Beteuterd staarde ik naar de tafel. Oftewel ik was een psychopaat. Daar kwam het wel op neer. 'Ik ga huiswerk maken,' zei ik toen verslagen en stond op om naar boven te gaan. 'Noa,' zei Marya ineens en ik hoorde een stoel naar achteren schuiven. Ik draaide me om. Marya sloeg haar armen om me heen en wreef me door mijn haar. 'Je komt er wel weer bovenop, echt waar.' Toen liet ze me los en ik glimlachte kort naar haar voordat ik naar boven liep.
Toen ik halverwege mijn huiswerk was viel mijn blik op het mesje dat onder wat papier lag. Mijn verslaving dwong me het mesje te pakken en ik stroopte mijn mouw op. Ik zette een snee en een druppel bloed viel op mijn Nederlandsschrift. Oepsie. Ik wou net het mesje weer terugleggen toen de deur openging. Razendsnel zette ik mijn etui op het mesje, bedekte de snee met mijn mouw en legde die arm over de druppel bloed op mijn schrift heen. Ik hoorde voetstappen naar me toe komen. 'Noa, is er iets?' Ik keek Ellen aan. 'Nee hoor.' 'Waarom kijk je dan zo geschrokken en adem je zo snel?' 'Omdat ik gewoon spastisch ben oké?' antwoordde ik bot. Ellen lachte en wou weglopen, tot haar blik op de blijkbaar niet goed verborgen inmiddels tot bloedvlek uitgelopen bloeddruppel viel. 'Hoe komt da-' Ze greep mijn arm en wou die wegtrekken van het schrift maar ik slaakte een gilletje. 'Wat is er?' schrok Ellen en liet mijn arm los, die ik direct tegen mijn buik aandrukte. Onbegrijpend keek Ellen mij aan. Toen pakte zonder iets te zeggen mijn arm en stroopte mijn mouw op. Ik voelde me rood worden en durfde haar niet aan te kijken. Ellen ging op haar hurken voor me op de grond zitten en draaide mijn kin zodat ik haar wel aan moest kijken. 'Noa, doe je dit zelf?' Ik keek weer weg maar ze pakte weer mijn kin en draaide mijn gezicht naar zich toe. 'Doe je dit zelf?' herhaalde ze. Ik knikte, omdat ik niet wist hoe standvast mijn stem zou zijn. 'Hoelang al,' maar in plaats van mijn antwoord af te wachten keek ze naar mijn arm en zag de sneden van al lang geleden. Toen liet ze mijn arm los en liet zich op mijn matras vallen. 'Ik ben ook zo'n wáárdeloze zus!!' Geschokt keek ik haar aan, terwijl ze met haar hand door haar haar ging. 'Zeg het alsjeblieft tegen niemand,' smeekte ik. Ellen keek me met grote ogen aan. 'Please?' herhaalde ik. 'Noa dit kán niet!' zei Ellen naar mijn idee iets te hard. 'Het spijt me,' fluisterde ik. Ellen haalde een hand door haar haar. 'Ik heb die hele fucking tijd níks door gehad! Ik ben verdomme je zus en ik heb niet eens door dat...' Ze liet haar hand moedeloos over haar knie hangen. 'Het spijt míj, Noa.' Ik glimlachte kort. 'Toch blijf ik degene die de sneden heeft gemaakt, niet jij.' Ellen pakte voorzichtig mijn arm en bekeek de rode lijnen. 'Zeg het alsjeblieft tegen niemand,' zei ik toen nog een keer want ze had nog niet geantwoord. 'Éllen! Zeg iets!' Maar Ellen keek me alleen verdrietig aan. 'En als ik straks weg ben... Beloof je me dat je ermee stopt? Alsjeblieft?' Ik knikte langzaam. 'Ik ga het proberen. Écht.'
JE LEEST
Terugval
Dla nastolatkówStel: je bent 15. Je hebt geen ouders meer. Je woont alleen met je zus die een hekel aan je heeft. Je haat jezelf. Wat zou je doen? Noa koestert een grote haat voor zichzelf vanwege de ruzie die ze met haar moeder had voordat die omkwam bij een auto...
