Terugval

XXII bekentenis

Mijn wekker ging om half 7 af. Fuck, dacht ik. Opstaan... Slaapdronken stond ik op en wankelde naar de badkamer. 'Schiet op,' hoorde ik ineens beneden. 'Jack auw, rustig.' 'Niks rustig, we hadden allang weg moeten zijn, straks komt Noa beneden.' 'Laat me los, ik kan zelf lopen.' 'Schiet gewoon even op!' 'Auw!' 'Aansteller, kom gewoon mee.' Ik hoorde de voordeur dichtslaan en rende naar mijn kamer. Ik zag hoe Ellen in Jacks zwarte auto werd geduwd en hoe Jack toen zelf instapte. De zwarte auto reed vlug achteruit de weg op en scheurde toen weg. Waarheen in godsnaam??

Stemmen en voetstappen klonken toen ik me in de wc opsloot om te snuiven. Hier was niemand, hier was het rustig, hier kon ik snuiven. Ik haalde alles uit mijn tas en maakte het klaar. Even later had ik mijn snuif genomen en voelde me beter. Er drukte nog steeds een last op mijn schouders omdat ik me afvroeg wat er met Ellen was, maar met coke kon ik het een beetje vergeten. Ik hees mijn tas op mijn schouder en stapte de wc uit. De trappen waren al wat leger en ik liep naar beneden. Toen ik in de kantine aankwam en naast Sam kwam staan, viel hun gesprek ineens stil. Noor durfde me volgens mij niet aan te kijken en Nikky keek me juist met grote ogen aan. Ik besefte het maar half want ik was nog lekker in mijn cokefeeling. Ik wou met mensen praten dus ik vroeg aan niemand in het bijzonder: 'Hebben jullie goed voor Grieks geleerd?' Het jammere was dat ik geen reactie kreeg. Pas na een korte stilte zei Carmen. 'Ja hoor, best wel. Jij?' 'Nee,' zei ik eerlijk. 'Eigenlijk helemaal niks.' Nu keek Noor me geschrokken aan. 'Helemaal niks?!' Ik knikte. Nikky sloeg een hand tegen haar hoofd en Sam zuchtte. Met gefronste wenkbrauwen keek ik mijn vriendinnen aan. Ze waren weer lekker depri.

Na het verklote proefwerk Grieks stopte ik mijn etui in mijn tas. 'Ging het goed?' vroeg Veldman terwijl ze naast me kwam staan. 'Nee,' zei ik en ik wou zo snel mogelijk uit het lokaal weg. 'Oh. Hoezo niet dan?' 'Ik heb gewoon alles verpest.' 'Had je wel geleerd dan?' 'Nee.' 'Maar dan moet je ook-' 'Weet ik !!!' riep ik. 'Shut up!' Veldman keek me verbaasd na terwijl ik met grote passen het lokaal verliet. 'Noa,' riep Sam me op de gang. Zij, Carmen, Nikky en Noor stonden in een soort kringetje. Ik kwam bij hen sta. 'Waarom schreeuwde je zo tegen Veldman?' 'Ze irriteerde me,' antwoordde ik. Het viel me op dat Nikky steeds om zich heen keek. 'Ze vroeg toch alleen hoe het proefwerk was gegaan?' zei Carmen. Ik knikte. 'Maar ze irriteerde me.' 'Dus ga je tegen haar schreeuwen,' zei Sam. 'Ja,' zei ik. 'Als ik me irriteer doe ik dat gewoon, punt.' Nikky probeerde over onze hoofden heen te kijken. Ook Sam keek even achter zich. 'Noa, we willen je iets vragen en ik wil dat je eerlijk antwoordt.' Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek haar aan. 'Noa,' begon Sam. Toen viel het stil. De gang was verlaten. Toen maakte Carmen Sams zin maar af. 'Zit je aan de drugs?' Noor en Nikky keken me aan van "zeg alsjeblieft nee", Carmen keek een beetje ongeloofwaardig en Sam heel serieus. 'Ik euhm,' zei ik. 'Eerlijk,' voegde Sam er weer aan toe. 'Ik,' zei ik weer. 'Ja of nee,' zei Carmen fel. Ik slikte even en haalde diep adem. 'Ja.'

Noor sloeg haar handen voor haar ogen, draaide zich om en liep weg. Nikky staarde me met grote ogen aan. 'Dus alles wat je hebt gezegd, dat je moe was, dat je je niet lekker voelde, dat je oma overleden was.... Dat was allemaal gelogen!!' Ik knikte vermoeid. Nikky slaakte nog een soort beledigd geschrokken kreetje en liep toen Noor achterna om een arm om haar heen te slaan. 'Ik had beter gehoopt,' snauwde Carmen en liep riching Noor en Nikky. Toen stond alleen Sam nog naast me. 'Jij hebt het hun verteld hé,' zei ik. Ze knikte. 'Hoe...' Ik maakte een geïrriteerd gebaar met mijn hand. Toen kon ik mijn zin niet meer verder afmaken. 'Ik mag van mijn ouders niet met drugsverslaafden omgaan,' zei Sam toen zacht. 'O! Dus je hebt het hun ook al verteld!' 'Nee, niet echt-' 'Maar wel zo ongeveer dus wel echt,' maakte ik boos haar zin af. 'Jemig.' 'Hé!' riep Sam toen. 'Ik ben niet degene die dit heeft veroorzaakt! Jij liegt en weet ik veel wat nog meer! Jij hebt dit zo gemaakt, niet ik!' Ze wist verdomme niet waar ze het over had. Ik liep richting de trappen en Sam bleef staan. 'Hoe kun je ooit zo diep gezonken zijn!' riep ze me toen na. En ze had gelijk. Dat was nog het allerergste: Sam had gelijk. Ik was diep gezonken. Heel diep gezonken.

'Waar gingen jullie vanochtend heen?' riep ik naar Ellen toen ik haar net als gister weer aan tafel zag zitten. 'Oh, niks,' stamelde ze. 'Niks?' zei ik. 'Jack was anders nogal geïrriteerd.' 'Ja,' zei Ellen zacht. 'Dat is hij wel vaker hé?' Ellen keek mij niet aan en durfde geen antwoord op mijn vraag te geven. 'Hoe kwam je nou ook alweer aan die plek boven je oog?' vroeg ik, mijn vraag van gister herhalend. 'Door die vrienden van Jack?' Ellen wiegde heen en weer op haar stoel. Ik trok een stoel naar achter en kwam schuin tegenover haar zitten. 'Wat is er nou al die tijd aan de hand? Waarom doet Jack zo stom en waarom wil hij iets van je wat jij niet wilt en wat is dat?' Ellen ging vluchtig met de rug van haar hand langs haar ogen. 'Vertel,' moedig ik haar aan. 'Dat is echt beter.' Ik wist niet waarom dat beter zou zijn, maar het klonk goed. Ellen haalde even diep adem. 'Ik.. Nee, het is echt heel beschamend. Het kan niet.. Ik kan niet.. Het is...' Ze pakte vlug een tissue van de vensterbank en snoot haar neus. Wat was er zo erg dat het Ellen aan het huilen kon krijgen? 'Oké,' zei ik, in de hoop haar aan de praat te krijgen. 'Waar gingen jullie vanochtend heen?' 'Naar een vriend van Jack,' antwoordde Ellen. 'En waarom?' 'Ik moest.... Jack wou dat ik... Met die vriend maar je moet me begrijpen! Ik heb geld nodig, want ik..' Haar adem stokte even. 'Zit aan de drugs,' maakte ik haar zin af. 'Ja dat weet ik, ga door.' Ellen keek me geschrokken aan. Toen herstelde ze zich. 'Nou ja, daarvoor heb ik dus geld nodig, maar mijn eigen geld en de erfenis is zeg maar op. Dus ik vroeg Jack of ik geld kon lenen, en dat wou hij eerst nog wel doen. Maar langzamerhand moest ik meer geld hebben, en Jack was er zat van. Hij had wel een oplossing, maar ik...' Ze begon weer te snikken. Ik reikte haar nog een tissue aan. 'Ik moest....' Ze veegde met de tissue langs haar ogen. 'Als prostituee voor hem werken,' zei ik zacht en hopend dat het niet waar was. Ellen knikte niet, maar ontkende ook niet waardoor ik wist dat het waar was. 'Maar je moet het niet verkeerd begrijpen, ik wou het niet, echt niet, maar ik moest wel, ik moest geld hebben en Jack dwong me dus ik kon niet anders anders zou hij me slaan en ik ben bang voor hem en hij zegt steeds-' 'Rustig,' onderbrak ik haar. 'Ik heb wel door dat het niet vrijwillig is, geloof me. Maar slaat die vriend van Jack jou dan?' 'Vriendén,' verbeterde Ellen, waar ik van schrok. 'En sommigen doen dat. Ik doe het namelijk niet altijd even vrijwillig.' Ik griezelde alleen al bij het idee. 'Hou je nog van Jack?' Een stilte viel. Toen haalde Ellen haar schouders op. 'Ik weet het niet. De ene keer zoent hij me en denk ik "ja, dit is liefde" maar de andere keer slaat hij me en ben ik bang voor het moment dat hij thuiskomt.' Ik knikte zachtjes. 'Ik kan gewoon niet meer-' Op dat moment ging de deur open. 'Hé, schatje,' zei Jack na een blik op mij. Hij liep op de geschrokken opgestane Ellen af en gaf haar een zoen waarbij hij haar arm vast pakte. 'Kom mee, ik heb-' 'Nee!' riep ik, ineens woedend op die gore klootzak. 'Laat haar verdomme los! Vieze pedo!' Als door bliksem geraakt  bleef Jack ineens stilstaan en keek mij aan met een kille donkere blik. 'Hoezo vieze pedo?' Hij keek van mij naar Ellen en weer terug. 'Heb jij..' richtte hij zich tot Ellen. Ellen piepte wat. 'Laat je haar nog los of wat!' zei ik woedend. 'Ga alsjeblieft weg en kom nooit meer terug! Jij doorgedraaide psychopaat!!' Ik was trots op mijn woordkeuze maar mijn trots werd de bodem ingeslagen toen Jack Ellen naar achteren duwde en mij vastgreep. 'Dat neem je terug,' siste hij. 'Neu joh, waarom zou ik?' 'Omdat je een irritant, lelijk klotewijf bent!' Hij sleurde me de gang over en ik hoefde niet te kijken waarheen, ik wist toch wel waar dat was. Ik viel zo ongeveer de trap af en Jack smeet me in de kelder. De galm van de dichtgeslagen deur klonk door de kelder en het was donker. Het was muf. Het was klein. En steeds kleiner. Mijn voet raakte de muur en ik begon te schreeuwen. Gewoon van frustratie. Omdat de wereld waarin ik leefde gewoon zó verpest was. Alles, maar dan ook echt alles en serieus alles was mij afgenomen, van mijn ouders tot mijn vriendinnen, van mijn geluk tot mijn vrolijkheid. Ik omklemde mijn hoofd met mijn armen en schreeuwde het gewoon uit, tot mijn keel pijn begon te doen. Ik hapte naar adem en hijgde. Soms verlangde ik echt naar het einde. Dat gewoon alle ellende voorbij zou zijn, wat verlangde ik daar naar.