Terugval

XV claustrofobie

Ik gaapte zonder mijn hand voor mijn mond te doen. 'Oh, Noa,' zei Nikky bestraffend. Ik grinnikte. 'Ik ben gewoon moe.' 'Je beng wel erg vaak moe, hé? Slaap dan wat meer!' Ik knikte gehoorzaam, maar wist nu al dat dat me niet zou gaan lukken. 's Avonds overviel het grootste schuldgevoel ter wereld mij. Dan kun je toch ook niet slapen.

Ik zat op de fiets en reed naar huis. In een fucking sloom tempo. Iedereen haalde mij zowat in, maar dat kon me niet schelen. Toen ik thuiskwam en de deur opendeed hoorde ik geschreeuw. 'Nee! Dat geef ik je niet! Je zorgt er maar zelf-' Jack hield gelijk zijn mond toen ik binnenkwam. Ik liep snel de keuken in en hoorde Ellen diep zuchten. 'Alsjeblieft? Ik heb het nú nodig.' 'Nee,' siste Jack. What the fuck, dacht ik terwijl ik naar boven liep. Dat liep lekker tussen die twee. Ik probeerde me te concentreren bij huiswerk maken maar ik kwam niet veel verder dan wat rondjes in mijn schrift tekenen. Toen bemerkte ik wat mij zo afleidde: de coke op mijn bureau. Ik keek er een paar minuten onafgebroken naar en besloot toen wat te nemen. Ik voerde dezelfde rituelen uit en snoof toen het lijntje op. Ik voelde me nu iets sneller beter. Nu huiswerk maken, dacht ik bij mezelf, maar ik kon me ook nu niet concentreren. Toen besefte ik dat ik geen coke meer had.... Ojee, hoe moest dat vanavond?! Het beeld van de man schoot mij ineens te binnen. 'Je kunt me hier vinden,' zei hij. Yolo. Wat had ik te verliezen. En even later zat ik weer op de fiets naar de stad.

'Hey,' klonk de stem onder de zwarte capuchon vandaan. 'Hoi,' antwoordde ik wat aarzelend. Ik liep zonder dat hij iets hoefde te zeggen achter hem aan de nis in. '12 50,' zei hij terwijl hij het zakje liet knisperen tussen zijn vingers. '12 50?' reageerde ik onbegrijpend. 'Euro,' verduidelijkte hij. 'Ja? En?' Toen pas begon het te dagen bij mij. 'Ooh, maar eh, ik heb geen geld...' De man liep de nis uit. 'Wacht!' riep ik. 'Ik heb het nodig! Nu! Ik betaal later!' 'Dat zeggen ze allemaal, ' bromde de man. 'Ja maar, ik ben niet zoals iedereen,' probeerde ik nog. De man keek om en ik zag dat hij glimlachte. 'Ik geef je nu de coke. Jij geeft mij morgen vóór negen uur 12,5 euro, anders zwaait er wat.' 'Beloofd,' zei ik gehaast. Hij overhandigde mij de coke en ik bedankte hem, waarna ik naar huis fietste.

Toen ik thuiskwam woog ik meteen het poeder uit het zakje af. Een kwart gram. Daar moest ik drie á vier lijntjes van kunnen maken. Of vijf, misschien zes, als ik hele dunne deed. Ik besloot me voor te nemen om dunne lijntjes te gebruiken, zodat ik 5 keer met deze coke kon in plaats van drie keer, zoals de vorige keer. Ik liet me op mijn stoel zakken en hakte de coke fijn. 'Verdomme,' vloekte ik ineens hardop, toen ik in mijn wijsvinger sneed. Ik schudde mijn vinger door de lucht, ook al had dat waarschijnlijk niet heel veel nut. Gelukkig had ik altijd zakdoekjes op mijn kamer en al snel was mijn vinger omwikkelt met een zakdoekje. Nu maar wat rustiger aan. Maar ik merkte dat ik snel wou. Ik wou zo snel mogelijk de coke binnenhebben, dus mijn hand ging steeds sneller hakken, hoewel ik dat vooral niet probeerde te doen. Maar even later was het me gelukt, en had ik een heel dun lijntje voor me liggen. Ik zocht het rietje tussen mijn boeken. Fuck, waar was dat ding?? Ik veegde een stapel boeken van mijn bureau en die vielen met een klap boven op de boeken die ik al eerder van m'n bureau af geveegd had. 'Waar is dat ding?' begon ik te praten. 'Waar is dat rietje?? Waar is dat fucking ding???' Eindelijk zag ik hem liggen, zo ongeveer in mijn etui. Ik zuchtte en greep het rietje vast. Nu kon ik mijn vierde snuif ever nemen.

Al snel werd mijn hoofd een beetje licht en leunde ik zelfvergenoegend achterover. Coke verbeterde mijn leven, sowieso. Met mijn coke kon ik alles aan.

*volgende ochtend*

Ik parkeerde mijn fiets in de fietsenstalling, toen ik me ineens iets bedacht: ik moest die drugsman voor 9 uur terugbetalen... Het was nu 5 voor half 9. Ik rukte mijn fiets weer uit de fietsenstalling en reed er als een gek vandoor. Om 3 voor 9 stond ik in de straat. Ik herkende de man meteen met de capuchon. 'Wow, je bent op tijd,' zei hij. 'Als één van de weinigen.' 'Eén van de weinigen wat?' vroeg ik. Hij lachte kort. 'Kom op met die 25 euro.' '25?' herhaalde ik geschrokken. 'Ja,' zei hij. '12,50 toch?' 'Ik neem aan dat je ook gelijk wat voor op school wilt,' zei de man. Ik lachte opgelucht. 'Goed idee. Maar.... ik heb maar 20 bij me.' 'Maakt niet uit,' lachte de man. 'Jij mag een half gram hebben voor 20 euro. Omdat jij het bent.' Ik nam de coke aan en overhandigde het geld. De man was net zo snel weer verdwenen als hij was verschenen.