Jim zat aan de tafel, te vertellen over het werk van zijn moeder. Ik luisterde niet echt. Dit was al de vierde keer dat hij hier zomaar binnen kwam lopen en ik was eraan gewend. Nou ja, voor zover je gewend kunt zijn aan Jim... 'Wat doen jouw ouders eigenlijk voor werk?' 'Wat?' schrok ik op uit mijn gedachten. 'Wat doe jouw ouders voor werk?' 'Oh,' zei ik. 'Mijn vader is secretaris en mijn moeder werkt bij de uitgeverij.' 'Leuk,' antwoordde Jim. Ik knikte lusteloos. 'Wat doen jouw ouders?' vroeg ik om geïnteresseerd te lijken. 'Dat heb ik net verteld!' zei Jim verontwaardigd. 'O sorry,' zei ik. 'Hoe gaat het op school?' vroeg Jim verder. 'Ik haal allemaal achten en negens en ik heb hele goeie vrienden,' ratelde hij door. 'Er is wel één stomme leraar die mij niet mag en mij altijd uitscheldt.' Ik lachte wat. 'En hoe gaat het met jou op school?' Ik reageerde eerst niet. Moest ik nog meer tegen hem liegen? 'Niet zo goed,' zei ik toen naar de waarheid. 'Heb je veel vrienden?' vroeg Jim. Ik haalde mijn schouders op. Jim schonk er voor de rest geen aandacht meer aan en praatte verder over zijn parkiet.
'Doei!' zei Jim toen hij het huis verliet. 'Het was gezellig.' Ik knikte. Niet dat ik veel had gezegd. Maar op één of andere manier vond ik het toch fijn als Jim gewoon wat lulde en ik gewoon kon luisteren.
Ik had net de deur dicht gedaan toen ik geschreeuw hoorde. 'Kun je me alsjeblieft iets lenen?' Onmiskenbaar Ellen. 'Nee verdomme Ellen! Je doet maar wat ik zeg!' 'Alsjeblieft Jack ik heb het nodig!' 'Ik ga het níet aan je geven! Wanneer krijg je het nou door? Luister gewoon naar me!' Ik liep naar de deur die naar de gang leidde. 'Jack,' smeekte Ellen. Daarna klonk een harde klap, van een hand tegen een wang ofzo. Ik opende de deur en zag nog net Jack door de bijkeukendeur verdwijnen. Toen Ellen zag dat ik keek stond ze vlug op en rende de trap op. Ik liep naar boven om naar mijn kamer te gaan en hoorde Ellen snikken op haar kamer. Moest ik naar haar toe? Waarom zou ik? Op dat moment deed Ellen de deur open en wou volgens mij naar de badkamer gaan, maar ze schrok toen ze mij zag. Geschokt keek ik naar het bloed dat uit haar neus liep wat ze probeerde te verbergen met haar hand. ''t is niks,' mompelde ze en ze trok de badkamerdeur achter zich dicht. Ik fronste mijn wenkbrauwen maar ging toen naar mijn eigen kamer. Wat betekende dit? Sloeg Jack Ellen vaker? Waarom hadden ze ruzie? Waarover? Had Ellen eigenlijk nog werk? En als ze geen werk meer had, waar was ze dan al die tijd? En hoe verdiende ze dan haar geld? Ik schudde mijn hoofd en probeerde alle vragen te negeren. 'Ga huiswerk maken,' sprak ik mezelf toe. 'Denk niet zoveel na.' Maar het lukte niet. En toen ik die avond probeerde te slapen hield het beeld van een huilende Ellen met een bloedneus me wakker.
Toen die ochtend de wekker ging sloeg ik hem boos uit en draaide me weer om. Ik had nauwelijks geslapen en nu sliep ik net dus ik wou blijven slapen. Tot mijn grote verbazing viel ik dan ook weer in slaap.
Rond 8 uur opende ik mijn ogen en keek op mijn wekker. 8 uur? Wat?? Ik stond op en keek op mijn mobiel, misschien had mijn wekker het wel fout. Maar ook mijn mobiel gaf 7:56 aan. Ik trok snel mijn kleren aan en wou naar beneden rennen, totdat iets anders mijn aandacht trok. 'Jack alsjeblieft, ik wil dit niet meer.' 'Ja maar schatje, ik heb een paar vrienden van me voor je. Binnenkort kunnen we dan op vakantie!' 'Ik wil niet op vakantie, ik wil gewoon dat dit stopt.' Ik gluurde door de kier die ontstond doordat de deur geopend was. Ellen zat op het tweepersoonsbed met haar handen voor haar gezicht geslagen. Jack zat naast haar en keek naar haar. 'Lieverd, nog even doorzetten. Nog één weekje!' 'Dat zei je twee week geleden ook,' huilde Ellen. 'Het hoefde maar één week. Maar de derde week is nu al ingegaan.' 'Sorry schat, maar ik had het fout ingeschat.' Waarom noemde Jack haar steeds "lieverd" en "schatje" terwijl hij haar gisteren nog keihard geslagen had?? 'Jack alsjeblieft, zorg dat dit stopt ik wil het niet meer.' 'Jij hebt niks te willen,' zei Jack ineens ruw en hij stond op. 'Jij doet gewoon wat ik zeg oké? Hou op met janken!' Ellen keek hem met betraande ogen aan. 'Maar ik...' 'Niks "jij"!' riep Jack. 'Als ik zeg dat dit zo moet dan gaat het zo!' Ellen begon weer te huilen. 'Liefje, ik snap dat dit moeilijk voor je is.' Ineens ging Jack weer naast Ellen zitten en sloeg een arm om haar heen. 'Maar we gaan hier samen doorheen, jij en ik. Het enige wat ik van je vraag is om nog een weekje met me mee te gaan.' Ellen leunde tegen Jack aan. Jack wreef haar door haar haar en Ellen knikte. 'Oké. Ik doe het. Nog één weekje.' Ik voelde Jack bijna grijnzen. 'Goed zo schatje, je bent dapper. Je bent sterk. Je bent lief. Maar je luistert gewoon naar mij.' Ellen knikte en Jack gaf haar een zoen. Ik maakte dat ik wegkwam bij de deur en liep vlug naar beneden. Wat had dit te betekenen?? Wat bedoelde Jack met die "vrienden van hem"? Wat moest Ellen doen? Ik greep mijn schooltas zonder gegeten te hebben en bedacht dat ik op school maar coke in moest nemen. Ik had geen zin in fietsen dus ik besloot de bus te nemen die over 5 minuten zou arriveren bij de bushalte die 7 minuten lopen was. Ik rende over de stoep en was net op tijd bij de bushalte. Hijgend stapte ik in en haalde mijn ov voor het paaltje langs. 'Hoi,' bromde de buschauffeur maar ik was te buiten adem om iets terug te zetten. Ik liet me zakken op een stoel ergens achterin en deed oortjes in.
De bus stopte om 9:03 bij de bushalte. Vanaf die bushalte moest ik nog 10 minuten lopen om op school te komen. Ik probeerde stevig door te lopen maar mijn lichaam voelde ongelofelijk zwak aan. Ik móest coke hebben. Ik leefde bijna alleen nog maar van de coke. 's Ochtends een snuif, in de eerste pauze nog een, in de grote pauze, in de derde pauze, als ik thuiskwam en ergens 's avonds nog. Ik nam wel hele kleine porties, eigenlijk te weinig om een half uur vrolijk van te zijn, maar ik had geen geld meer. Ik had afgelopen jaren gespaard voor een dure laptop en dat geld had ik nu uitgegeven aan coke. Toen was ik op school. De school leek uitgestorven toen ik naar de conciërge liep om een briefje te halen. 'Waaron ben je te laat,' zuchtte de ouwe vrouw vanachter een computer. 'Ik had me verslapen,' antwoordde ik eerlijk. Ze keek me niet aan terwijl ze me het briefje gaf. Shit, ongeoorloofd te laat. Jammer, maar ik had het wel verwacht.
'Noa!' Sam kwam direct op me af toen ik bij kunst binnenliep. 'Waar was je?' 'Ik had me verslapen,' zei ik opnieuw. 'Hoe kun je dan drie kwartier te laat zijn? Maakten je ouders je niet wakker?' 'Nee,' zei ik. 'Die waren al naar hun werk.' 'Maar dan kunnen ze je daarvoor toch wel wakker maken?' 'Ze dachten waarschijnlijk dat ik het eerste vrij was.' Het werd steeds makkelijker om te liegen, maar elke keer dat ik tegen ze loog overviel een schuldgevoel mij. Maar goed. Ik gaf Van Mollen het briefje die ze zonder het te bekijken in de prullenbak mikte. Zuchtend zakte ik naast Sam op een stoel neer. Iedereen was druk aan het verven. 'Wat is de opdracht?' vroeg ik aan Sam, die met groen en paars mooie strepen trok. 'Je moet een gevoel schilderen, ofzo,' antwoordde ze. What the fuck, dacht ik. Hoe doe je dat? Toen pakte ik maar wat verf en begon te schilderen met donkerpaars en zwart. Waarom juist die kleuren? Hadden die iets met mijn "gevoel" te maken? Even later kwamen er ook diepdonkerrode vlekken bij. Met een dikke kwast maakte ik vage brede vlakken en vegen op het grote papier. Met dunnere kwasten verschenen kriebelige lijnen die verstrikt raakten en eindigden in eindeloze cirkels. 'Mooi,' hoorde ik ineens een stem achter me. 'Wat maak je?' Ik haalde mijn schouders op. Van Mollen keek naar het papier. 'Ik doe gewoon wat in me opkomt.' 'Dat lijkt me de perfecte manier,' zei Van Mollen terwijl ze zich over mijn papier boog. 'Die dunne lijnen zijn ook erg mooi.' Hoe lang was het geleden dat ik een compliment had gehad? Lang, in elk geval. Het was dan wel een compliment van een leraar, maar er sprong toch een klein vonkje op in mijn buik. 'Bedankt,' mompelde ik. 'Droevige kleuren,' zei Van Mollen. 'Is dat je gevoel?' Ik haalde opnieuw mijn schouders op. 'Ik doe maar wat.' Van Mollen knikte. Toen liep ze weg. Sam had in tegenstelling tot mij allemaal vrolijke kleuren geel en groen gebruikt, echt van die my-little-pony-flies-over-rainbow kleuren. Ik wist niet of my-little-pony-flies-over-rainbow echt bestond, maar zo zagen die kleuren er in elk geval wel uit.
'Over tien minuten moeten jullie je gevoelsschildering inleveren!' riep Van Mollen na een tijdje. Ik was wel zo ongeveer klaar. Ik trok nog één donkerroodbruine lijn aan de rechterkant van het papier en borg toen de verf op. 'Wat is dat?' vroeg ik aan Sam. Ze had een soort figuur getekend met aan twee kanten allemaal slierten in regenboogkleuren. 'Een litlle pony!' zei Sam blij. 'Ik voel me vandaag als een little pony!' Ik sloeg een hand voor mijn ogen. Dit was een mislukte grap. 'Wat is er?' vroeg Sam. 'Nee, nee, niks,' antwoordde ik. Sam liep huppelend weg met haar schildering in haar hand. Ik liep haar achterna en legde mijn papier ook in het droogrek. 'Heb jij iets tegen my little pony ofzo?' vroeg Sam toen we naar beneden liepen. 'Nee,' antwoordde ik half naar waarheid. 'Nee, my little pony is écht geweldig.'
JE LEEST
Terugval
Teen FictionStel: je bent 15. Je hebt geen ouders meer. Je woont alleen met je zus die een hekel aan je heeft. Je haat jezelf. Wat zou je doen? Noa koestert een grote haat voor zichzelf vanwege de ruzie die ze met haar moeder had voordat die omkwam bij een auto...
