Terugval

XIII spijt

'Jezus Noa!' riep Ellen uit toen ze me "per ongeluk" aanstootte en ik een porseleinen bord liet vallen. 'Over het algemeen is het "Jezus Christus",' bromde ik. 'Ja ruim op dan!' zei Ellen met een wild handgebaar. 'Daar is stoffer en blik.' 'Verdomme nee!' viel ik tegen haar uit. 'Jij stootte mij aan!' 'Oja heb ik het weer gedaan,' riep Ellen verontwaardigd. 'Ja jij hebt het inderdaad gedaan!' schreeuwde ik. 'Ah Ellen, verspil geen kracht aan haar.' Jack sloeg een arm om Ellen heen. 'Ruim het op,' beval hij terwijl hij met Ellen naar de kamer liep. "Ik zou wel gek zijn" wou ik roepen maar toen bedacht ik me dat ik geen tweede klap wou. Zuchtend veegde ik de scherven bij elkaar.

Die avond kondigde Ellen aan dat ik zelf moest koken want zij gingen uit eten. Ik opende de koelkast en zag serieus níks. Hij was helemaal leeg. Dan de voorraadkast maar. Alleen een fles cola. 'Wat is dit?!' riep ik uit. 'Er is helemaal niks in huis, zelfs geen andijvie!' 'Jouw zaak,' reageerde Ellen. 'Wij gaan uit eten.' Boos keek ik hen na. Mijn uitgebreide diner bestond uit de laatste cracker die nog over was.

Het gebeurde wel vaker als ik alleen thuis was. Stilte. De stilte die mij omringde. En de leegte. Dat waren de momenten waarop ik aan hen ging denken. Niet doen, dacht ik nog bij mezelf maar het was te laat. De leegte had bezit van mij genomen en de stilte hield mij in zijn greep. Ik wou de tv aandoen om de stilte te verdrijven maar het knopje werkte niet. Ik stond op en begon te lopen, probeerde weg te lopen van mijn gedachtes, maar ze achtervolgden mij en ik raakte ze niet meer kwijt toen ik de foto zag. Die foto moest daar weg, ik moest steeds aan ze denken als ik hem zag.

Mijn vader had een arm om mijn moeder heengeslagen. Zó gelukkig. Voor mij het ultieme teken van liefde. Wat mijn vader deed toen hij het van mijn moeder hoorde.... Was dat uit liefde of uit angst? Was hij bang voor het leven zonder haar?

Ze zouden die avond naar de film gaan. Hij zou op haar wachten bij het station. Zij zou met de auto naar het station gaan en dan zouden ze samen naar de bioscoop. Ik was boos naar boven gegaan vanwege dat tasgedoe. Voor het eten kwam mijn moeder naar boven. 'Gaat het Noa? Je was nogal boos.' 'Ga alsjeblieft weg,' snauwde ik. 'Ik heb geen zin in dit kleffe gedoe. Flikker op.' Ik wist niet precies waarom ik zo bot was, het gebeurde gewoon en pas toen ik er later op terugkeek was het de grootste fout die ik ooit heb gemaakt. 'Heb je het niet begrepen? Gá wég!' Mijn moeder begreep dat ze me beter alleen kon laten en ze ging weg. Maar anders weg dan ik had verwacht.

We kregen het bericht aan de deur. Blijkbaar was het als volgt gegaan.

Ergens in een bocht. Er was een andere auto. En die nam een te ruime bocht. Mijn moeder moest uitwijken. Daar, juist daar stond een boom. Auto vol deuken, schors van de boom eraf, loeiende sirenes. Maar ze waren te laat.

Mijn vader kreeg het bericht toen hij richting de parkeerplaats liep omdat hij zich afvroeg waar ze bleef. Voor hem was er duidelijk één uitkomst, ook al betwijfelde ik of hij erover nagedacht had. Het spoor was dichtbij, de trein naderde over het rails.

Zo kregen wij een tijdje nadat we bericht hadden gekregen over het verongelukken van onze moeder het bericht dat onze vader voor de trein was gesprongen. De ergste dag uit mijn leven was dat.

De tranen sprongen in mijn ogen toen ik naar de foto keek. Nooit meer zou ik in haar armen kunnen liggen. Nooit meer zou ik met hem kunnen badmintonnen. Nooit meer zou ik hen kunnen vertellen hoeveel ik van hen hield.

Nooit meer zou ik kunnen zeggen dat het me speet.

De zwarte stempel, gedrukt met door haat en verderf gekleurde inkt, zou nooit meer van mijn hart verdwijnen en de wond van verdriet en spijt zou nooit meer helen en gaan branden als iemand erop drukte. Zoals nu.

Verdriet gierde door mijn lijf zoals nooit tevoren. Het is jouw schuld Noa, het is verdomme jouw schuld!!

Je zult ze nooit.

Nooit.

Nooit.

Nooit meer terugzien.