Terugval

XXXII verandering

Ik pakte mijn laatste spullen nog in en gooide toen mijn tas op de berg van tassen. De rest was nog bezig met tassen inpakken, maar ik had minder mee dus hoefde ik minder in te pakken.

Toen iedereen klaar was met inpakken tilde iedereen wat tassen naar de aanhangwagen en na een half uur was alles ingepakt, gecheckt en dubbel gecheckt en konden we vertrekken. Sam zat naast mij in de bus, samen met Carmen. We hadden ons op 2 stoelen gepropt, hoewel dat eigenlijk niet mocht. Twee leraren hadden er al iets van gezegd, maar dan zei Carmen schijnheilig "ja hoor" en bleef met de vriendelijkste glimlach ever zitten. Ik was best zenuwachtig voor het moment dat we bij Sams ouders aankwamen en ik alles moest uitleggen, maar goed. Het was wel beter. Ik legde mijn hoofd tegen de ruit en voelde de trillingen van de bus door mijn hele lichaam. Desondanks viel ik toch in slaap.

'Je bent schattig als je slaapt,' hoorde ik iemand ergens vaag in de verte zeggen. 'Maar je moet nu echt wakker worden. We zijn er.' Ik wreef in mijn ogen en keek om me heen. Mensen stonden op het punt om op te staan en overal lagen snoeppapiertjes. Sam trok me omhoog en duwde me in de stroom mensen, omdat ik anders zo lang moest wachten. Na veel geduw en dat soort shit was ik eindelijk de bus uit. Ik keek achterom en wachtte op Sam, die na een tijdje ook de overvolle bus uitkwam. Noor, Nikky en Carmen kwamen even daarna ook de bus uit en we gaven elkaar een knuffel terwijl er aan een stuk door "Fijne vakantie!" werd geroepen. Sams moeder zou ons op komen halen bij de parkeerplaats, dus daar moesten we heen lopen. We zeiden beide niks terwijl we liepen, maar de stilte was niet awkward.

'Het was een raar kamp,' zei Sam uiteindelijk toen we op de parkeerplaats moesten wachten. 'Ja,' wist ik niet hoe snel ik antwoord moest geven. 'Maar ook een goed kamp.' Ik wist in welke zin ze "goed" bedoelde, dus ik zei weer: 'Ja.' Ik had mijn vriendinnen terug, hoe goed wil je 't hebben. Een grijze Skoda draaide de parkeerplaats op en ik volgde Sam, die naar de auto liep. 'Hey Sam, hey Noa!' begroette een wat stevigere vrouw die ik wel vaker had gezien ons. 'Hoi mam,' zei Sam. 'Hoi,' zei ik ook maar wat aarzelend. 'Was het kamp leuk?' vroeg ze met een big smile maar er zat ook iets bezorgds in haar blik naar mij. 'Ja,' zei Sam. 'Maar we hebben wel wat uit te leggen.' Tja. Er was geen ontkomen aan. 'Snap ik,' zei de vrouw, Rosa heette ze volgens mij. 'Stap maar in.' Sam en ik stapten allebei achterin in, nadat we onze tassen in de achterbak hadden gegooid. Q-Music stond aan en er werd eigenlijk niet gepraat onderweg. Ik veroorzaakte echt veel te vaak awkward situaties.... Halverwege begon Rosa ineens vragen te stellen over het kamp en Sam gaf braaf antwoord. Ik hield me er een beetje buiten.

Ik wist dat Sam een broertje had, maar ik wist niet dat hij zo dik was. Toch rende hij aan een stuk door door de kamer, alsof hij probeerde af te vallen. Sams vader was nu aan het werk en hij zou over een uurtje thuiskomen. Vanavond, als Diederik, Sams broertje, naar bed zou zijn zou ik alles moeten vertellen. Ik zag er als een blok tegenop.

'Het viel best mee hè,' zei Sam toen we die avond gingen slapen. 'Ja,' antwoordde ik. Ik lag op een matras op de grond in Sams kamer en staarde in het duister naar het plafond. Ik zou hier maar 2 week hoeven door te brengen, want Ellen zou dan uit het kliniek komen. Dat moest te doen zijn, ook al was het weer heel awkward geweest toen ik alles had moeten vertellen. Rosa en Peer (Sams vader, de naam kan ik ook niet helpen) hadden met respect naar mij geluisterd en daar was ik ze heel dankbaar voor. Het was prima als ik een paar weekjes bij ze zou komen wonen. Wel zou ik moeten helpen met de afwas en schoonmaken en dat soort stuff, maar dat wou ik ook anders voelde ik me zo schuldig. Ik verpestte nu waarschijnlijk hun hele vakantie omdat ik hier was. Met hun gezin zouden ze namelijk een paar dagen naar Zandvoort gaan, en nu zou ik meegaan. Hoewel ze volhielden dat dat echt niet uitmaakte voelde ik me ontzettend schuldig.

De volgende middag was het 21 *C en Sam, Diederik en ik gingen naar een openluchtzwembad. Het was een half uurtje fietsen, maar wij fietsten het in een kwartier want Diederik wou de hele tijd wedstrijdjes doen wie als eerste ergens was zeg maar. 'Zwaar leven,' zuchtte Sam toen ze even na mij over "de finish" kwam en Diederik al juichend een heel stuk verder was. 'Jup,' lachte ik en toen schreeuwde Diederik dat we op moesten schieten.