Terugval

XXXIII werkstuk

'Heeyy!!!' schreeuwde Carmen ons tegemoet toen Sam en ik na de vakantie weer op school kwamen. 'Hoooii!' riep ik terug en ook Sam begroette haar. 'Ik was helemaal lonely,' pruilde Carmen. 'Er was nog niemand.' 'Naaah,' zei Sam. 'Poor you.' 'Leuke vakantie gehad?' vroeg ik. Carmen knikte. 'Jullie?' 'Heel leuk,' zei Sam.

'Wanneer komt Ellen thuis?' vroeg Carmen toen we de trap op liepen naar het geschiedenislokaal. 'Volgende week,' zei ik trots. 'Wat goed!' riep Carmen uit. Ik lachte.

We liepen het lokaal binnen en even daarna kwamen ook Nikky en Noor binnen. We kletsten wat en toen begon mevrouw Van Kerken te praten. 'Ik snap dat dit voor jullie de eerste les na de vakantie is, maar ik wil jullie voorbereiden op een werkstuk dat we zullen gaan maken.' Een diepe zucht klonk door de hele klas. 'Het is een familiewerkstuk over je eigen familie. Je gaat vijf generaties terug en je kunt je informatie halen uit internet of uit bijvoorbeeld je opa of oma.' 'En als je geen opa of oma meer hebt?' vroeg Neeltje, een beetje raar, blond meisje. 'Je ouders weten vast nog wel het een en ander te vertellen, en ik neem aan dat bij jullie eigenlijk je ouders nog wel leven, dan zoek je informatie op...' De rest van de zin ging een beetje aan mij voorbij. Nee, die leefden bij mij niet meer. Hoe the fack moest ik dit ooit gaan doen?! Sam keek me bezorgd aan maar ik staarde naar buiten. Ik wou niet schrijven over mijn ouders. Ik wou dat fucking werkstuk helemaal niet maken. 'Ik deel nu wat papieren met informatie uit, dan kunnen jullie aan de slag,' zei Van Kerken. Het geroezemoes begon meteen. 'Dit is zwaar klote!' riep Sam verontwaardigd uit. Ik zuchtte. 'Leven je opa en oma nog?' vroeg Noor voorzichtig. Ik haalde mijn schouders op. 'Mijn ene opa en oma wonen in Canada. Daar heb ik geen contact meer mee. Ik heb nog een opa, maar hij is harstikke dement en zit in zo'n verzorgingstehuis.' 'Verdomme,' zuchtte Sam. 'Kun je je opa en oma in Canada dan niet bellen?' opperde Nikky. 'Ik weet het niet,' zei ik. 'Ik weet niet eens of ze weten wat er allemaal is gebeurd. Ik weet niet eens of ze weten dat ze een kleindochter hebben.' 'Ga maar naar het computerlokaal,' riep Van Kerken door de klas. Geschuif van stoelen klonk en mensen stonden op om de klas uit te lopen. Ik liep maar gewoon met de mensenmassa mee. 'Het eerste portret gaat over jezelf, daar kunnen jullie nu mee bezig,' schreeuwde Van Kerken over het kabaal heen. Ik zuchtte en keek naar de eisen waaraan elk portret moest voldoen. "Gezinssituatie" was de eerste. "Momenteel geen een" wou ik typen. Maar goed, volgende eis. "Geboorte en sterfdatum". Ik zou heel veel sterfdata hebben. "Woonplaats". Dat moest te doen zijn. "Leefsituatie". What the fuck werd daarmee bedoelt. "Levensverhaal". Ja schijt, wat voor levensverhaal?? Ik werd strontziek van dit werkstuk!! "Enkele foto's". Oh nee, dat was echt niet chill. Nou ja. Ik moest maar beginnen met typen.

"Ik heet Noa Helena van Houten. "Noa" betekent "beweging". Mijn ouders hebbem me deze naam gegeven omdat ze het een mooie naam vonden. Mijn oma heette Heleen en in mijn tweede naam is haar naam verwerkt. Ik woon" en toen viel ik stil. Wat moest ik opschrijven? Het volgende kwartier zat ik maar wat naar mijn scherm te staren. 'Lukt het hier, Noa?' vroeg Van Kerken. 'Nee,' zei ik voor ik het doorhad. 'Hoezo niet?' 'Ik kom denk ik niet verder dan mijn eigen portret,' antwoordde ik. 'Jawel toch, waarom niet dan?' Wat moest ik antwoorden? Wat kon het me eigenlijk toch ook schelen. 'Ik heb geen opa en oma meer.' 'Oei, tja,' zei Van Kerken. 'Dan gaat het wat lastig, maar dan kun je nog wel tot je vierde portret komen. Je ouders kunnen vast wel wat vertellen, toch?' Ik reageerde niet. Moest ik nou "ja" zeggen? Of "nee"? Ik had deze vraag toch kunnen verwachten? 'Noa?' Wat moest ik reageren?? 'Is er iets?' 'Ik ga dit werkstuk niet maken,' flapte ik eruit. 'Jawel, het is heel interessant. Je ouders willen vast wel iets vertellen over hun jeugd, dat is heel leuk om te weten.' 'Nee dat denk ik niet,' zei ik. 'Wat denk je niet?' vroeg Van Kerken verbaasd. 'Dat m'n ouders iets willen vertellen. Dat kan niet.' 'Hoezo niet?' 'Ze zijn op wereldreis. Voor een jaar.' 'Wat?' reageerde Van Kerken. 'Dat kunnen ze toch niet maken?!' De bel ging en ik wou opstaan, maar Van Kerken hield me tegen. 'Jij blijft nog even zitten.' De rest verliet langzaam het lokaal en toen iedereen weg was pakte Van Kerken een stoel en kwam naast mij zitten. 'Jij zegt dat je dit werkstuk niet gaat maken. Is het zo raar dat ik wil weten waarom? Ik zeg dat je tot de vierde generatie mag gaan, omdat je geen opa en oma meer hebt. Waarom kan dat dan ook niet? Ik geloof niet dat je ouders voor een jaar op wereldreis zijn gegaan, dat hadden ze aan de school moeten doorgeven. Dus wat is je probleem? Houd gewoon een interview met een van je ouders!' 'Nee!' reageerde ik boos. 'Waarom gaat u ervanuit dat het vanzelfsprekend is dat iedereens ouders nog leven??' Een stilte viel en ik dacht: kut nu heb ik mezelf verraden.

'Dus je ouders leven niet meer,' zei Van Kerken zacht. 'Ja HÈHÈ!' flapte ik eruit. 'Mag ik dan nu gaan?' Van Kerken knikte langzaam. 'Volgende les hebben we het er nog wel even over.' Ik zwaaide mijn tas op mijn schouder een beende het lokaal uit. Met een noodvaart liep ik de trap af. Ja sukkel! Nu heb je het toch verteld! Nou ja, misschien ook wel beter, als ik dat klotewerkstuk nu niet meer hoefde te maken.

Oke sorry, best kort hoofdstukje. Ik weet nog niet precies hoe ik het boek wil laten eindigen, maar dit wou ik er nog even in verwerken. Ik zit op 989 reads0,0 DUS IEDEREEN HEEL ERG BEDANKT!! en sorry voor dit slechte saaie hoofdstuk, maar ik dacht oké ik typ m gwn. See you soon with a new chapter! (I Hope)