Terugval

XXIII hereniging

'Noa?' Met een ruk keek ik op in het duister. Was dat Ellen die mijn naam zei? 'Ellen?' reageerde ik voorzichtig. Het bleef even stil aan de andere kant. 'Euh, ik... Hoe moet je die deur openkrijgen?' Ik grinnikte zachtjes. 'Er is ergens een sleutel, Jack doet 'm altijd op slot.' Ik hoorde Ellen zachtjes zuchten. 'Noa, het spijt me.' Ik glimlachte in het donker aan de andere kant van de deur. 'Het komt allemaal door mij,' snikte Ellen zacht. Huilde ze nou? 'Ellen!' zei ik. 'Het ligt niet aan jou!' 'Jawel,' fluisterde Ellen hees. 'Zonder mij was Jack nooit in je leven gekomen.' Ik knikte langzaam. 'Jij kon het toch ook allemaal niet weten.' Een soort plof klonk tegen de deur en ik besefte dat Ellen haar hoofd moedeloos tegen de deur had laten zakken. Ik hoorde gesnik. 'Ellen!' zei ik gehaast. 'Het ligt niet aan jou! Alsjeblieft niet huilen!' Ik legde mijn oor tegen de deur. 'Ellen?' De afgelopen weken waren we elkaar te veel tegen gekomen en elkaar afgesnauwd, en nu we elkaar nodig  hadden werden we van elkaar gescheiden door een gesloten kelderdeur. Ik leunde met mijn rug tegen de deur aan en zakte langzaam onderuit. Machtelozer dan ooit voelde ik me. We hadden nu alleen even elkaar nodig en juist nu was er die fucking deur en die kutJack. 'Ellen? Huil je?' 'Nee,' zei Ellen maar door haar stem klonk een snik. 'Alsjeblieft,' zei ik zacht. 'Je weet dat ik hier niet tegen kan.' Het bleef stil. Toen begon ik aarzelend weer te praten. 'Weet je nog van vroeger? Toen wou ik altijd met jouw poppen spelen maar dat mocht niet van jou. Dan ging ik altijd net zoals nu met mijn rug tegen de deur aan zitten en dan zat jij aan de andere kant de deur tegen te houden, zodat ik niet naar binnen kon.' Ellen lachte snikkend. 'Maar je hield het nooit lang vol. Dan opende je uiteindelijk de deur en mocht ik naar binnen. Maar dan mocht ik alleen met de stomste pop spelen, die met het blonde krullende haar waar altijd klitten in zaten en dan zat ik uren met die mislukte haarborstel door dat haar te borstelen, maar het werkte nooit. Dan wou ik met jouw Amanda spelen, maar dat mocht niet want jij wou Amanda dan net die roze jurk aantrekken. Ik werd dan boos en liep jouw kamer uit, en ging dan net zoals nu met mijn rug tegen de muur aan zitten. En jij aan de andere kant om te zorgen dat ik niet naar binnen kon, en dan begon het weer van voor af aan.' Het bleef stil.

'Het spijt me,' fluisterde Ellen. 'Ik heb zoveel fout gedaan.' 'Joh,' zei ik zacht. 'Ik ook.' Ellen zuchtte. 'Door mij zit je nu in de kelder.' Ik lachte ironisch. 'Nee, door Jack.' 'Ja maar-' 'Hou op!' riep ik door de deur. 'Verwijt jezelf alsjeblieft niks!' 'Ik was.. Jack was... Ik hield echt...' Haar stem stokte in een snik. 'Jij was verliefd op hem,' zei ik. 'Je was verblind.' Enkel een snik klonk. 'Ik heb alles zo verknald.' 'Bek dicht!' riep ik. 'Hou op met jezelf overal de schuld van te geven! Ga als je iets wil doen de sleutel van deze deur zoeken ofzo.' Ik hoorde dat Ellen opstond. 'Oké.' Ze richting de trap. 'Wacht!' riep ik. 'Het is logischer dat die sleutel ergens onderaan de trap ligt!' Ellen liep het stukje dat ze de trap al op was gelopen weer af en zocht onderaan de trap. Gespannen wachtte ik af.

Langzaamaan merkte ik dat ik coke nodig had. Hier had Ellen toch drugs liggen? 'Eh, Ellen?' vroeg ik voorzichtig. 'Ja?' hoorde ik Ellen antwoorden. 'Mag ik misschien...' 'Wat wil je?' vroeg Ellen behulpzaam. 'Wat van je drugs?' Ik grinnikte. 'W-wat?' Het geluid aan de andere kant van de deur stopte abrupt. 'Je hebt het dus ontdekt?' Ik knikte maar bedacht dat ze dat niet kon zien en zei toen maar "ja". 'Noa.' Zo te horen stond ze nu voor de deur. 'Ga er alsjeblieft niet aan beginnen. Het maakt je kapot. Please Noa, we komen hier zonder die troep doorheen. Het gaat nu net beter, begin er godsamme niet aan.' Ik schudde mijn hoofd. 'Je begrijpt het verkeerd.' Stilte viel. 'Ik zit er al een paar week aan.' Leek het nou zo of klonk er een soort bonk, alsof er iets op de grond viel. 'Ellen?' 'Eh, ja, hoi.' 'Gaat het?' Ze maakte een instemend geluid. 'Ik had alleen verwacht.. Ik had gehoopt... Jij...' 'Maar mag het nou?' vroeg ik geïrriteerd. 'Ja hoor,' zuchtte Ellen. Ik deed het licht aan en liep naar de kast. 'By the way Ellen, wat is dat bruine poeder?' 'Heroïne,' reageerde Ellen. Ik trok een wenkbrauw op, maar haalde een zakje met wit poeder uit de schone vaas. 'Thanks trouwens,' riep ik naar Ellen. Ze bromde maar wat. Ik maakte een rietje van een papiertje en snoof het fijngemalen poeder op. 'Ah, beter,' zuchtte ik.