Terugval

IX cijfer

Toen ik magister opende zag ik gelijk de 1 op Nederlands. Het leek me sterk dat die gast al had nagekeken dus hij had me waarschijnlijk gewoon zonder na te kijken een 1 ingevuld. Niet dat het me wat uitmaakte. Mijn gemiddelde: een 3,6. Ik grinnikte. Mooi cijfer. Ik had het idee dat ik dat niet echt nog omhoog zou halen maar er was toch niemand die zich druk maakte om mijn cijfers en of ik overging. Ineens hoorde ik gelach beneden. Ik realiseerde me dat nog niet meteen, want een half jaar geleden hoorde ik dat dagelijks. Heel even kwam het beeld van mijn ouders weer bij me op, op de bank zittend en lachend om een suffe grap. Pas toen het besef tot me doordrong dat dit mijn ouders niet konden zijn spitste ik mijn oren. Wie waren het dan wel? Toen hoorde ik de onmiskenbare giechelige lach van Ellen en even daarna het gebrom van een mannenstem. Wattefuck. Wat deed een man hier? Had Ellen een... vriendje? Ik lachte in mezelf. Als Ellen een vriendje had dan kon zelfs de duivel een vriendinnetje krijgen. Maar ik werd nieuwsgierig en liep behoedzaam naar beneden. Ik liep de kamer in en zag Ellen en een onbekende jongeman op de bank zitten. Ze negeerden me volkomen en zoenden verder. Ik staarde de jongeman verbaasd aan. Toen hij doorkreeg dat ik hier stond stopte hij in tegenstelling tot Ellen met zoenen en keek mij aan. 'Wie is dat?' vroeg hij aan Ellen. 'Oh, m'n zusje,' antwoordde Ellen en ze sloeg gelijk weer haar armen om de jongemans nek en wou weer gaan zoenen, maar de jongeman keek mij aan. 'Wat?' vroeg ik bitchie. 'Wie ben jij?' De jongeman lachte even. 'Mijn vriendje,' kirde Ellen. 'Dat doe je me niet na, hé?' 'Jack,' antwoordde de jongeman die dus Jack heette zelf. Ik knikte. 'Ga wèèèèg,' zeurde Ellen. 'Dan kunnen wij weer verder.' Ik had geen zin om naar haar te luisteren maar ook geen zin om te blijven kijken dus ik liep weer naar boven. Dus Ellen had inderdaad een vriendje. Dan had ik nu medelijden met het vriendinnetje van de duivel.

Ik zuchtte en sloeg mijn Fransboeken open. Niet dat ik me kon concentreren. Ellen zou nu vast bij die Jack gaan inwonen. En ik dan? Moest ik dan zoals Ellen zei naar een weeshuis? Ik wou niet naar een weeshuis! Een pleeggezin? Ik wou al helemaal geen nieuwe ouders! Ik haalde mijn handen door mijn haar en las voor de tiende keer de opdracht door maar mijn hersens registreerden het niet. Waar zou dat weeshuis zijn? Ergens in de stad of zou ik moeten verhuizen? Kom op Noa, het is niet eens zeker of Ellen weggaat. Jack kon natuurlijk ook hier komen wonen, maar aangezien Ellen elke mogelijkheid zou aangrijpen om mij kwijt te raken leek me dat sterk. Maar wat gebeurde er dan? Misschien gebeurde er wel niks, bleef Ellen gewoon hier wonen en sprak dan af en toe af met die Jack. Ik moest me er niet zo druk om maken, het was de toekomst. Net zoals het verleden het verleden is en het heden het hier en nu. Dus. Noa, concentreer je op je Frans. Na een paar minuten smeet ik mijn boeken op de grond en het volgende moment trilde mijn mobiel. Nikky: Wat hebben jullie op Frans? Ik opende weer magister en mijn blik viel op een rood cijfertje dat er eerst nog niet stond. 5,4 gemiddeld op Frans. Ojee, wat had ik dan gehaald? Eerst stond ik nog een 5,8! Ik scrolde naar beneden en mijn blik viel op mijn gehaalde 2,8. 2,8??? Hoe had ik dát voor mekaar gekregen?? Ik smeet mijn mobiel mijn boeken achterna en voelde de tranen op mijn wangen staan. Ik wist wat ik nu zou gaan doen, ook als was er een stemmetje in mijn hoofd dat zei: doe het niet! Doe het niet! Maar mijn blik gleed naar het mesje op de hoek van mijn bureau.