Terugval

XXIV hulp

De volgende middag kwam Jims moeder om met Ellen te praten. Ellen trok een beetje wit weg toen Marya (Jims moeder) haar vroeg om mee naar boven te gaan, naar een plek waar ze rustig konden praten.

Jim en ik zaten op de bank. 'Wat gaat je moeder proberen?' vroeg ik. 'Ik denk Ellen overhalen,' zei Jim aarzelend. 'Om hulp te zoeken, voor zowel redelijk traumatische ervaringen als voor haar drugsgebruik.' Ik knikte. Ik hoefde niet te vragen wat voor redelijk traumatische ervaringen.

'Wat gaat er nu met ons gebeuren dan?' vroeg ik. Jim haalde zijn schouders op. 'Denk je dat jij kunt afkicken zonder hulp? Zonder professionele hulp bedoel ik?' Ik keek voor me uit. 'Zonder professionele hulp denk ik wel. Maar niet zonder hulp.' Jim lachte even en sloeg een arm om me heen. 'Hulp kun je krijgen.' Ik keek naar hem op en lachte ook. 'Dank je,' zei ik toen. Jim grijnsde ondeugend. 'Ik wil graag een beloning.' 'Ik heb niks,' zei ik eerlijk. 'Geen geld, geen eten of wat voor shit.' 'Dat bedoel ik ook niet,' viel Jim me in de rede. Ik keek weer naar hem. 'Ik wil jóu,' zei hij zacht. Hij boog zich een beetje naar me toe, totdat onze neuzen elkaar bijna raakten. Een borrelend, zenuwachtig gevoel ontstond in mijn buik. Hij ging toch niet... Maar voor ik het doorhad drukte hij zijn lippen op de mijne. Eerst schrok ik, maar toen gaf ik me over en sloeg mijn armen rond zijn nek. Zijn ene arm lag op mijn rug en zijn andere rond mijn middel. Hield ik op deze manier van hem? Wist ik veel. Ik wist alleen dat ik deze zoen nu totaal niet erg vond.

Jim liet me los toen we voetstappen naar beneden hoorden komen. Ik had hem niet vaak zo ernstig zien kijken. Na nog een klein kusje op mijn voorhoofd stond hij op en ik stond ook op. Ellen kwam binnen en veegde vluchtig met een tissue over haar ogen. Marya keek nog ernstiger dan Jim en wenkte mij. Ik liep achter haar aan naar boven.

'Noa,' begon ze toen we zaten. 'Hoe gaat het met je?' 'Niet zo goed,' antwoordde ik half naar waarheid. 'Niet zo goed?' herhaalde Marya. 'Bar slecht,' verbeterde ik mezelf somber. Marya knikte langzaam. 'Je zit aan de cocaïne, dat weet ik, maar gebruik je nog meer?' Ik schudde mijn hoofd. 'Mooi zo.' Ik kon er niet tegen als mensen je de hele tijd zo serieus aankeken dus ik richtte mijn blik naar buiten. 'Wil je geholpen worden?' vroeg Marya toen. 'Wat?' reageerde ik en ik keek nu wel naar haar. 'Of je-' 'Ja tuurlijk!' Marya knikte. 'Nou, je zus dacht er nogal anders over.' Ik zuchtte. 'Er is misschien wel een oplossing, die helemaal niet zover hiervandaan ligt,' zei Marya. Ik keek haar verrast aan. 'Je kunt misschien wel voor een tijdje bij ons in komen wonen, dan heb je mensen om je heen die voorkomen dat je teveel drugs inneemt, en dan kunnen we later gaan kijken naar een pleeggezin.' Somber staarde ik voor me uit. Een pleeggezin. Mijn nachtmerrie kwam uit. Straks waren het echt van die superirritante mensen... Straks moest ik verhuizen!! Niet dat ik hier vrienden had, maar toch.. Misschien was het juist ook wel slim, weg van deze verklote wereld.

'Noa?' haalde Marya's stem me weer naar het hier en nu. 'Wat vind je daarvan?' Het bleef even stil. Dit was mijn kans, ik zou afkicken en zonder drugs kunnen leven. Maar was dat wat ik wou? Drugs was ergens toch heel fijn?

'Waar twijfel je aan?' vroeg Marya. 'Ik wil niet in een pleeggezin,' zei ik direct. 'Het zal niet anders kunnen. Ellen is momenteel niet in staat om voor je te zorgen.' Ik knikte. 'Ik snap het wel.' Marya knikte ook. 'Is dat het enige waar je aan twijfelt?' Ik wachtte te lang om een "ja" geloofwaardig over te kunnen laten komen. 'Nee dus,' concludeerde Marya. 'Ik weet niet,' begon ik, 'of ik wel wil stoppen met drugs.' Ik durfde Marya niet aan te kijken, ze vond me nu vast verschrikkelijk. 'Dat is eerlijk van je. Dat je dat durft toe te geven.' Ik reageerde niet. 'Maar het is echt beter om te stoppen. Je raakt er blut van, je wordt afhankelijk, allemaal van die dingen die je niet moet willen. Het is echt beter om af te kicken bij ons.' Ik staarde aarzelend naar de vloer. 'Oké dan,' zei ik na een lange tijd. 'Ik ga proberen af te kicken.' 'Goed zo,' zei Marya. 'Dan gaan jullie zo met ons mee naar huis.' 'Ellen ook?' 'Ja,' antwoordde Marya. 'Ellen gaat volgende week naar een afkickkliniek waar ze ook psychiatrische hulp zal krijgen, maar tot die tijd blijft ze bij ons.' Ik knikte instemmend. 'Bedankt. Dat jullie zoveel voor ons willen doen.' Marya glimlachte. 'Het is goed, Noa.' Na die vage uitspraak liep ze de kamer uit, mij stomverbaasd achterlatend.

'Ellen kan dan wel hier slapen, alleen waar moet jij dan slapen? Je kunt bij mij op de kamer of bij Ellen.' Ik aarzelde. Ellen mocht in de logeerkamer slapen. Ik moest kiezen of ik bij Ellen of bij Jim wou slapen. En ik wist niet wat ik wou, want ik wou eigenlijk de band tussen mij en Ellen, voor zover die er was, verder herstellen. Maar aan de andere kant, als ik bij Ellen op de kamer sliep was ik misschien eerder geneigd om naar de drugs te grijpen. Ellen zou volgende week weggaan, dus misschien kon ik dan dat weekje wel bij haar op de kamer slapen.

Jim sleepte een matras naar de logeerkamer en ik haalde een slaapzak van de zolder. We legden mijn bed klaar en daarna keek Jim naar mij op. 'Nog bedankt voor mijn beloning,' grijnsde hij. Ik werd een beetje rood. 'Tja, het was een beloning hè, ik was het je verschuldigd. Ook al- overweldigde je me wel een beetje.' Jim lachte. Ik vond dit moment een beetje awkward en ik vluchtte naar de wc.

Marya legde een dieet voor me op tafel. Met grote ogen keek ik naar de hoeveelheid groente en fruit. Dat kon ik toch nooit in één dag binnenkrijgen?! 'We beginnen met 75% drugs en 25% gruit,' legde Marya uit. 'Na een weekje hoop ik de 50% drugs en 50% gruit te hebben bereikt. Dan bouwen we steeds wat sneller af, na nog een week wil ik eigenlijk 10% drugs en 90% gruit bereikt hebben.' Ik bekijk het schema. 'Goed idee,' complimenteerde ik haar. Marya lachte kort en wees toen naar de fruitschaal. 'Ga je gang.' Verbaasd keek ik haar aan. 'Maar nu hoef ik helemaal geen-' 'Je moet nu fruit eten, Noa.' Ik pakte uiteindelijk een banaan en maakte 'm open. Mijn gevoel protesteerde en wou naar de drugs grijpen, maar mijn maag en verstand zeiden me de banaan op te eten. Ik keek op het schema voor wanneer ik weer drugs mocht nemen. Vanavond om 7 uur?? Onee... Ik liep naar boven en liet me op m'n bed vallen. Nog ruim een uur wachten... Ik begon een beetje te trillen, ik had voor mijn doen al superlang geen drugs meer gehad. Met open ogen staarde ik naar het plafond. Drugs spookte door mijn hoofd, maar ik moest er vanaf blijven. Ik trok de dekens over mijn hoofd heen en probeerde vooral niet aan  drugs te denken. Ik moest maar denken aan de goede zorgen van Marya. Ze was als een moeder voor me. Mijn moeder. Mijn adem stokte terwijl ik aan mijn moeder dacht. Dat had ik al best lang niet gedaan. Hoe ze naar me lachte. Hoe ze me knuffelde. Hoe ze me troostte. Er kroop een traan over mijn wang. Ineens was daar het beeld weer van ik die tegen mijn moeder schreeuwde. Hoe ik haar mijn kamer uitstuurde. En toen- het moment dat we het bericht kregen dat ze was overleden. Mijn haat jegens mijzelf bloeide weer op. Ik had al een tijdje deze haat niet meer gevoeld omdat ik niet meer aan mijn ouders dacht, en dat kwam dan weer door de drugs. Als ik drugs innam dacht ik alleen aan het hier en nu en vrolijkheid. Maar nu... Ik stond trillend op en keek koortsachtig om me heen. Hoe groot was de kans dat hier een mesje lag? Heel klein. Ik liep de logeerkamer uit en sloop de trap af naar beneden. Marya zat in de woonkamer met iemand te bellen en Jim zag ik niet. Ik liep de keuken in en zocht in wat lades naar een mesje. Hebbes. Mijn hand trilde toen ik weer terug naar boven liep. Tot mijn grote plezier zat er een slot op de logeerkamerdeur. Ik draaide de deur op slot en ging voor de vensterbank staan. Ik stroopte mijn mouw op en keek naar de bijna-verdwenen sneden van eerst. Het mesje stond nu loodrecht op mijn huid. 'Nu duwen, Noa,' sprak ik mezelf toe. Je haat jezelf toch?? Snijd dan!! En ik duwde het mesje in mijn huid.

Een pijn overviel me tegelijk met een klik van de deurklink. 'Noa waarom zit die deur op slot?' 'Sorry, ben me aan het omkleden,' riep ik benauwd terug. Ik had er nog niet aan gedacht dat ik mezelf hier misschien niet onopgemerkt kon snijden. 'Kom je naar beneden? Het eten is klaar.' 'Is goed!' "Ga nu weg" dacht ik er in mijn hoofd nog achterna, want ik moest naar de wc om toiletpapier te halen. Ik hoorde Jims voetstappen de trap afgaan en ik opende de deur. 'Ik ga nog even naar de wc,' riep ik de trap af. 'Oké,' hoorde ik Jim antwoorden. Ik liep vlug naar de wc en sloot mezelf weer op. Met wat papier veegde ik het bloed weg, maar er welden meteen weer druppeltjes op. Ik zuchtte ongeduldig en veegde ook die druppeltjes weer weg. Uiteindelijk wikkelde ik maar wat papier rond mijn arm en vluchtte naar beneden. Iedereen zat al aan tafel ongeduldig op me te wachten. 'Sorry,' zei ik schuldig en ging naast Ellen aan tafel zitten.