Terugval

XXIX medeleven

'Wat is er met je ouders?' vroeg Sam om het gesprek op gang te brengen na lang zwijgen. 'Dood,' zei ik zonder emotie. Toen wist Sam volgens mij niet meer wat ze moest zeggen. 'Kutzooi dat had ik niet verwacht,' zei ze toen ontsteld. 'Hoe- hoe lang geleden?' Ik haalde mijn schouders op. 'Paar maand.' Sam sloeg haar hand voor haar mond. 'Ik heb verdomme al die tijd niks door gehad! Ik heb facking gemeen tegen je gedaan! My god wat erg... Het spijt me!!' 'Maakt niet uit,' zei ik zacht. 'Tuurlijk wel,' reageerde Sam fel. 'Holy shit. Wat was er gebeurd?'

'Ze zouden die avond naar de bios, mijn vader en mijn moeder. Mijn moeder zou naar het station rijden en daar mijn vader oppikken. Maar onderweg reed er zo'n mongool op de weg waardoor ze tegen een boom knalde en in de ambulance overleed ze. Toen mijn vader dit hoorde, hield hij het niet meer van verdriet en hij sprong voor de trein. Ter plekke overleden.'

Ik haalde even diep adem. Sam zei niks en onderbrak me dus ook niet, wat ik echt heel fijn vond. Haar arm lag wel nog steeds om mijn schouders maar dat gaf me de steun die ik nodig had.

'Ik ben toen begonnen met mezelf te snijden. Later kwam ik er pas achter dat Ellen toen aan de drugs ging. Ze had wel vaak woedeaanvallen, maar ik associeerde dat niet met drugs. Ze kreeg toen een vriendje, Jack. Hij leek me raar, maar best oké. Maar hij sloeg Ellen steeds vaker.'

Ik stopte even. 'Jou ook?' vroeg Sam zacht. Ik knikte.

'Maar echt niet vaak. Rond die tijd kwam ik toen ik me zwaar klote voelde een man tegen. Hij zag dat ik het moeilijk had en had wel iets dat me zou kunnen helpen. Ik nam het aan; het was drugs. Ik dacht dat mijn leven toch niet erger zou kunnen worden. Maar jullie, eigenlijk vooral jij, begonnen te merken dat er iets was. Ik wou niet dat jullie je ermee zouden bemoeien ofzo, maar in ieder geval, ik loog. Over het overlijden van mijn oma enzo. Toen dus uitkwam dat ik aan de drugs zat en gelogen had wouden jullie niks meer met me te maken hebben, en rond die tijd kwam ik erachter dat Ellen door Jack gedwongen werd tot prostitutie.'

Sam sloeg een hand voor haar mond. 'O mijn god we hebben zo gemeen tegen je gedaan!! Ik had geweten moeten hebben dat er een enorm goeie reden moest zijn geweest om jou aan de drugs te krijgen!' Ze haalde een hand door haar haar. 'Tja,' zei ik.

'Steeds vaker kwam mijn buurjongen Jim bij ons langs. Hij wist alles omdat ik hem alles vertelde. Ik voelde me goed bij hem. Hij heeft ervoor gezorgd dat we hulp kregen van zijn moeder. Ellen ging naar een drugskliniek waar ze psychiatrische hulp zou krijgen en ik bleef bij Jim en zijn ouders.'

'Sneed je jezelf toen nog?' vroeg Sam voorzichtig. 'Toen ik moest afkicken van de drugs ben ik weer begonnen, ja,' antwoordde ik toonloos. Sam sloeg haar ene hand voor haar gezicht. 'Ik ben zo fucking dom!!!' 'Nee,' zei ik zacht. Sam schudde ongelovig haar hoofd.

'Maar toen ik gister mijn tas inpakte kwam ik erachter dat Jim verliefd op me was. Maar ik niet op hem!! En zonet, op whatsapp, kregen we weer dikke ruzie omdat hij niet wilde geloven dat ik niks voor hem voelde.' Ik voelde weer tranen opkomen. 'Ik heb hem echt pijn gedaan toen ik dat zei, terwijl hij me had geholpen!! Net als met jou net. Jij wou me helpen en ik... ik sloeg je...' 'Logisch,' zei Sam. 'Het is ook niet niks wat je hebt doorgemaakt. Ik voel me zo-' 'Sam zit je hier? Heeft die bitch je geslagen?! Dat wijf is echt fucking-' Toen zag Carmen mij zitten. 'What the fuck waarom zit je met haar?!?' 'We moeten praten,' zei Sam ernstig. 'Nee waarom?' bitchte Carmen. 'Waarover?' vroeg Nikky die met Noor achter Carmen stond. Sam keek hen aan. 'Er zijn dingen gebeurd die jullie-'  Je bedoelt dat zij drugs gebruikt en tegen ons heeft gelogen?! Dan ben ik uitgepraat hoor!!' riep Carmen boos. 'Als je nou gewoon even-' 'NEE! IK-' 'HAAR OUDERS ZIJN DOOD!' schreeuwde Sam door Carmen heen. Carmen bleef midden in haar zin steken met haar mond open. 'Wát?'  reageerde Nikky. Ik leunde met mijn hoofd op mijn handen, waarvan de ellebogen op mijn knieën steunden. Ik hoorde voetstappen en voelde daarna de bank naast mij inzakken. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Noor zacht. 'M'n moeder reed tegen een boom, waarop mijn vader zelfmoord pleegde,' antwoordde ik toonloos. Ik had geen zin in een lange uitleg. Een bijna onhoorbaar "o my god" verliet Noors mond. 'Maar laat al die shit maar zitten jullie haten me toch,' zei ik terwijl ik opstond. 'Nee!' zei Noor. 'Sorry,' mompelde Carmen. Ik zuchtte en keek hen een voor een kort aan. 'Vertel alsjeblieft wat er is gebeurd sinds het ongeluk,' sprak Noor zacht. Ik zuchtte en liet me weer op de bank vallen. Carmen kwam naast Sam zitten en Nikky kwam achter me staan en begon mijn schouders te masseren. Dat deed ze altijd als mensen zich kut voelden, volgens mij dacht ze dat dat hielp. Nou, niet echt, het deed alleen fucking pijn. Ik zei er maar niks van. 'Mijn zus Ellen raakte aan de drugs en ik even later ook, doordat ik een man op straat tegen kwam die zei dat hij wel iets voor me had dat me beter zou laten voelen. Toen begon ik ook aan de drugs. Het ging steeds slechter met ons, ook door Ellens vriendje door wie Ellen werd geslagen. Uiteindelijk kwam Jim, mijn buurjongen, om hulp in te schakelen. Sindsdien woon ik bij hen.' 'Heftig,' fluisterde Noor. Het viel me op dat Sam nog steeds haar arm om me heen had. Waarschijnlijk voelde ze zich fucking schuldig. 'Dus alles is nu weer goed,' constateerde Carmen. 'Behalve je drugs.' 'Ik ben bijna afgekickt,' zei ik. 'Maar nu heb ik ruzie met Jim. Hij is verliefd op mij en dacht dat ik ook op hem was.' 'Shitzooi.' Carmen slaat een hand tegen haar voorhoofd. 'Het spijt me zo,' fluisterde Nikky en ze hield (gelukkig) op met masseren. 'Iedereen denk ik,' zei Sam somber.

'Maar waarom heb je het niet gewoon verteld?' vroeg Noor zacht na een korte stilte. Ik haalde mijn schouders op. 'Weet ik niet precies. Ik wou niet dat jullie je ermee zouden bemoeien, denk ik.' Weer viel een stilte.

'Zullen we gaan? Ik krijg het koud,' zei Carmen toen. We knikten. Ik stond op van het bankje en Noor en Sam volgden mijn voorbeeld. We liepen met z'n vijven terug naar de kampeerboerderij. Carmen kwam naast me lopen. 'Weet je,' zei ze zacht. 'Ik dacht dat alleen ik door een moeilijke periode ging. Daarom dacht ik alleen maar aan mezelf. Ik vind het zo stom!' 'Wat was er dan gebeurd?' vroeg ik. 'Mijn oom is heel ziek,' zei Carmen triest. 'En de kans dat hij weer beter wordt is heel klein.' 'Sterkte,' zei ik zacht. Carmen knikte. 'Daarom had ik niet door dat ik niet de enige met problemen was. Zo arrogant.' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik wist ook niet dat jij ergens mee zat.' Carmen werd een beetje rood. 'Nee, niemand weet het eigenlijk nog. Dus zou je het niet aan de rest willen vertellen?' Ik knikte een beetje verbaasd. Waarom vertelde ze het dan wel aan mij? Maar oké.