Terugval

XVI droom

De tranen stroomden over mijn wangen. Waarom wist ik zelf ook niet precies. Ik voelde me gewoon heel kut. Misschien was het de teleurstelling. Omdat ik ergens de hoop had dat Ellen diep in haar hart van me hield. Maar het tegendeel was bewezen. Drugs boven alles. Ik moest het van me afzetten, ik hield immers ook niet van haar. Toch? Ik wist het niet meer. Ik wist alleen dat Ellen blijkbaar ook gebruikte en nog meer dan ik. Ik gebruikte nou eenmaal niet veel, dus dat ging nogal gemakkelijk. Ik haalde diep adem en veegde mijn tranen weg. Ik stopte de zakjes weer terug in de vaas en schoof deze weer wat naar achteren. Toen moest ik weer denken aan de klap die Jack Ellen had gegeven. Zou hij dat vaker hebben gedaan? Ellen leek namelijk niet verschrikkelijk te schrikken toen hij haar sloeg. Kijk, ik wist dat Jack fout was, hij had mij al een aantal keer geslagen maar dat hij Ellen sloeg... Ik dacht dat hij van haar hield? Ik begreep even helemaal niks meer van de situatie waarin ik verkeerde. Mijn blik ging naar mijn polsen. De sneden genazen een soort van. In de afgelopen twee week waren er nog maar vijf bijgekomen. Het ging echt beter met me sinds ik gebruikte. Nou ja, op school niet echt. Ik had alweer drie onvoldoendes terug, en geen vijf-komma-vieren maar enen en tweeën. Wauw. Sam had volgens mij door dat er íets was, ze keek me af en toe bedachtzaam aan met gefronste wenkbrauwen. Nikky en Noor konden alleen maar zeggen dat ik beter moest opletten en meer moest slapen. Carmen praatte niet veel meer met me. Ik was uiteindelijk niet naar dat ene feest geweest. Nikky en Carmen zeiden dat het helemaal geweldig was geweest en om van het gezeik af te zijn ging ik in op hun aandringen om naar het volgende schoolfeest wél te gaan. Ik was dan wel even ziek ofzo, ik zou in elk geval niet gaan. Ik leunde met mijn hoofd tegen de muur. Ik zat al weet ik veel hoelang in deze ruimte en mijn claustrofobie had afgenomen. De muffe geur was inmiddels vertrouwd in mijn neus en het flauwe licht zorgde al urenlang voor mijn grote pupillen. De koude vloer had mijn warmte opgeëist en de leegte had bezit van mij genomen. Honger kende ik niet meer. Op school at ik niks,alleen thuis een broodje. Ik leefde gedeeltelijk van de coke, en ik overwoog om drie keer per dag iets te nemen. Twee keer begon te weinig worden. Nu ik zo over coke nadacht, begon ik er ook naar te verlangen. Maar het lag boven, op mijn kamer..... Nee, natuurlijk niet, bedacht ik me ineens met een schok. Het lag ook hier, in een vaas een meter boven mijn hoofd. Zou ik nemen? Wat had ik te verliezen? Ik stond op. Was hier eigenlijk een rietje? Ik vond alleen een paar papiertjes die ongeveer de grootte hadden van het papiertje waar je een sigaret van rolde. Die waren perfect. Met trillende handen rolde ik een soort rietje. De coke was niet fijngehakt, zou hier een mesje zijn? Ik kon er zo snel niet één vinden dus ik besloot maar zonder fijnhakken te nemen want mijn hele lichaam had nú die coke nodig. Mijn vingers maakten een lijntje en even later had ik de coke binnen. Zelfvoldaan zakte ik tegen de muur aan.

Het duurde nog een paar uur voordat Jack het tijd vond om me uit de kelder te halen. 'Jij hebt niet weer zo'n grote bek hé?' zei hij terwijl hij me de trap op duwde. Ik kneep mijn ogen dicht tegen het felle licht van de ganglamp toen we de gang opliepen. Ellen keek me even aan toen ik binnenkwam maar keek ook gelijk weer weg. Ja, dacht ik. Ik weet dat je gebruikt. 'Naar boven,' snauwde Jack. 'Ellen en ik willen even alleen zijn.' Ik luisterde naar hem, want ik had geen zin om de hele nacht in de kelder door te brengen.

Toen ik boven was liet ik me gelijk op bed vallen. Ik deed alleen mijn vest uit voordat ik onder de dekens kroop en bijna gelijk in slaap viel. Beelden van nauwe kelders, boze Jacks, zakjes met poeder, zowel de witte coke als het onbekende bruine spul, mesjes, bloed.... Midden in de nacht schrok ik wakker. Met mijn hand tegen mijn hoofd gedrukt probeerde ik me te herinneren wat ik had gedroomd. Ik pakte het mesje. Jacks stem weergalmde nog in mijn hoofd. 'Jij kunt ook helemaal niks! Verdwijn!' Ellen had een bloedneus en huilde... De leegte van de zwarte kelder schoot voorbij. De muren kwamen op me af... Ik zit in mijn kamer. Het mesje ligt trillend in mijn hand. Het einde is nabij, dit is niet zomaar één van de honderden eerdere gemaakte sneden.. Dit is de laatste... De laatste... De woorden galmen na in mijn hoofd terwijl een pijn als nooit tevoren door mij heen schiet. Nog even doorzetten, zegt een stem. Het mesje snijdt door, maakt een einde aan het rampzalige leven van... Toen schrok ik dus wakker. Ik probeerde te beseffen wat ik had gedroomd. Ik... er een einde aan maken? Ik wist dat je door je polsen door te snijden een einde aan je leven kon maken, maar ik maakte toch alleen sneden? Ik wou toch geen.... zelfmoord plegen? Dom eigenlijk dat ik dat aan mezelf moest vragen. Ik zuchtte en liet me in mijn kussen zakken. Maar slapen lukte niet meer. Het beeld van het mesje dat er een einde aan maakte bleef door mijn hoofd spoken. Hoe moest mijn vader zich gevoeld hebben? Zoals ik me in mijn droom had gevoeld? En hoe had ik me eigenlijk in mijn droom gevoeld? Ik drukte mijn vuist tegen mijn slaap en probeerde mijn gedachtes te verkreukelen. Ik was nu klaarwakker. Ik deed het licht aan en keek om me heen. Een domme gedachte, maar misschien was het een idee om huiswerk te gaan maken, als ik dan toch wakker was. Na een uur wiskunde was ik al weer moe. Dus als je wakker bent en je wil gaan slapen, moet je wiskunde gaan maken. Ik deed het licht uit en kroop onder mijn deken. Trusten Noa, zei ik tegen mezelf omdat niemand anders dat zei. Na een uur onrustig liggen woelen viel ik in een rusteloze, dromeloze slaap.