Terugval

XX toegegeven

Ik gooide de deur achter me dicht en liep de keuken binnen. 'Hé hoi,' zei Jim. 'Ik dacht al dat je zo thuis zou komen.' 'Hoe kom jij binnen?' vroeg ik met grote ogen. 'De achterdeur was open,' antwoordde Jim nonchalant terwijl hij z'n kauwgom in de prullenbak mikte. Met een vies gezicht keek ik hoe de kauwgom op de grond terechtkwam en gelijk vastkleefde aan de vloer, maar ons hele huis was een troep dus het maakte niet uit. 'Je voelt je niet goed,' zei Jim en hij stond op om zijn kauwgom in de prullenbak te doen. Hij pulkte aan het vieze goedje, maar toen het bleef zitten waar het zat gaf hij het op. 'Wat zit je dwars?' vroeg hij. Ik zuchtte. 'Ga zitten,' zei hij toen. 'Ik...' begon ik. Hij keek me begripvol aan met zijn grote bruine ogen. 'Oké andere vraag: Waarom staat er geen auto op jullie oprit en staan er maar twee fietsen?' 'Wat bedoel je?' vroeg ik onbegrijpend. 'Waar zijn je ouders?' verduidelijkte Jim. 'Er staat hier nooit een auto, en er staan maar twee fietsen: die van jou en die van je zus? Waar zijn jouw ouders?' Ik slikte en keek naar de grond. 'Op wereldreis ofzo?' opperde Jim. Ik schudde mijn hoofd. 'Vakantie?' Weer schudde ik mijn hoofd. 'Geëmigreerd?' Ik aarzelde even. 'Een soort van.' 'Hoezo een soort van?' Weer bleef het stil. 'Ze zijn gewoon weg,' zuchtte ik toen. 'Ik vind niet dat ouders "gewoon weg" zijn als ze hun kinderen een paar week lang alleen laten.' 'Ze konden niet anders,' zei ik geïrriteerd. 'Als ouder houd je toch rekening met je kinderen!' 'Je snapt het niet!' riep ik. 'Je snapt het gewoon niet want.... Ze zijn...' Ik kon het niet over mijn lippen krijgen. Ik had het woord "dood" in combinatie met mijn ouders nog niet uitgesproken sinds het was gebeurd. Ineens veranderde er iets in Jims blik. 'Je bedoelt toch niet... dat ze...' Ik slikte nog een keer en durfde hem niet aan te kijken. 'Jouw ouders zijn er niet meer?' Een pijnlijke stilte viel.

'Sorry,' zei Jim toen. 'Ik wou niet... Ik bedoel, ik wist niet....' Maar ik schudde mijn hoofd en een traan verliet mijn oog. Dit mocht hij niet zien, maar het was al te laat. 'Sorry, het was niet mijn bedoeling om zo....' Toen kwam hij naast me zitten en sloeg een arm om me heen. Mijn tranen vermenigvuldigden zich per seconde en al gauw zat ik uit te huilen op de schouder van een jongen die ik nauwelijks kende en die geen gevoel voor humor maar wel voor kunst had. Ik huilde weet ik veel hoeveel tranen en weet ik veel hoeveel tijd.

'Het spijt me dat ik zo over ze praatte,' zei Jim uiteindelijk. 'Het geeft niet,' zei ik. Het bleef weer even stil, op mijn snikken na. 'Maar,' begon Jim toen. 'Hoe redden jullie het hier dan?' Ik haalde mijn schouders op. 'Ellen had werk.' 'Je zus?' onderbrak Jim me. Ik knikte. 'Maar ik vraag me af of ze dat nu nog steeds heeft. En ze doet heel raar de laatste tijd. Ze heeft ook zo'n vriend, en die is bij ons ingetrokken, en hij is echt heel raar en hij wordt steeds boos en dan slaat hij...' Ik onderdrukte weer een snik. 'Ik dacht eerst dat hij alleen mij af en toe sloeg, maar ik heb nu ook al een paar keer gezien dat hij Ellen sloeg. Ik dacht dat ze een goed stel waren, maar vanochtend was het zo raar.' 'Wat was er vanochtend dan?' vroeg Jim. 'Ik had me verslapen, en ik hoorde Ellen en Jack, die vriend, praten. Ellen huilde en Jack had het erover dat ze nog even moest doorzetten, hij noemde haar "schatje" enzo maar ineens werd hij heel boos en Ellen moest alleen maar meer huilen en hij werd steeds bozer-' 'Rustig,' onderbrak Jim me. Ik haalde even adem. 'Daarna was het ineens weer "liefje" enzo.' 'Hoezo moest Ellen doorzetten dan?' vroeg Jim. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik weet het niet. Hij had het erover dat hij een paar vrienden voor haar had en dat ze daarna op vakantie konden.' Jim keek me met grote ogen aan. 'Een paar vrienden? Hoezo een paar vrienden?' 'Dat weet ik niet,' snikte ik. Jim wreef over mijn schouder en staarde bedachtzaam voor zich uit. Zou ik hem ook vertellen dat ze aan de drugs zat? Waarom niet? Waarom wel? Ik slaakte een diepe zucht. 'Het gaat echt heel slecht met Ellen. Ze wordt best vaak geslagen volgens mij, ze is heel geïrriteerd maar tegen Jack durft ze niet in te gaan. Ze zit ook aan de drugs.' Het flapte er zo maar uit. Jim leek er niet eens van te schrikken. 'Net als jij,' zei hij toen. Geschrokken keek ik hem aan. Hoe wist hij dat? 'Dat kan ik een beetje aan je zien,' beantwoordde hij mijn onuitgesproken vraag. 'Maar je bent nog steeds mooi hoor.' Ik negeerde zijn opmerking. 'Hoezo kun je dat zien?' Jim keek mij aan. 'Je bent dun. Je hebt een beetje grauwachtig gezicht ofzo. Soms heb je ineens hele wijde pupillen. Als ik hier een uurtje ben ga je twee keer naar de wc.' 'Heb je al die symptomen zelf bedacht?' vroeg ik verbaasd. Hij glimlachte kort. 'Nee. Ik heb een werkstuk over drugs gemaakt vorig jaar, en die symptomen vielen me op bij jou.' Ik keek weer naar de tafel. 'Wat gebruik je precies?' 'Alleen coke,' antwoordde ik. 'Maar Ellen gebruikt nog iets anders. Iets bruins.' 'Poeder?' vroeg Jim. Ik knikte. 'Heroïne,' zei Jim. 'Heroïne?' reageerde ik verbaasd. Jim knikte. 'Is het je wel eens opgevallen dat ze kleine pupillen heeft, of dat ze langzamer beweegt? Dat haar oogleden gaan hangen?' Met gefronste wenkbrauwen keek ik hem aan. 'Nee sorry, daar let ik niet echt op.' Jim haalde zijn schouders op. 'Soms zie je het gewoon.'

Het bleef een tijd lang stil. Ik keek naar buiten door het grote raam naast de tafel en Jim keek naar buiten door een raam aan de voorkant van het huis.

'Denk je,' zei hij toen, 'dat je weet wat Jack wil dat Ellen doet?' Ik keek hem een tijdje met grote ogen aan. Toen haalde ik aarzelend mijn schouders op. 'Ik denk dat jij wel een vermoeden hebt,' zei Jim. 'Maar je wilt het niet geloven.' Ik dacht even na. Dat zou best eens kunnen kloppen. 'Ik denk het ook,' zei Jim. 'Hetzelfde als wat jij denkt. Of bang voor bent.' Wat kende hij mij eigenlijk goed.

We zaten nog een tijdje zwijgend voor ons uit te staren. Toen zei Jim dat hij maar moest gaan. 'Dank je,' fluisterde ik. Toen pas haalde Jim zijn arm van mijn schouders en stond op. 'Ik kom morgen weer terug.' Ik knikte snel. 'Sterkte.' Toen liep hij weg, richting de achterdeur die ik vanavond maar op slot moest doen.