Eflin || Yarı Texting

0.1

Öylece bekliyordum şaka gibiydi her şey..

"Şaka mı yapıyorsunuz!? Nasıl böyle bir hata yaparsınız!" Abimin bağırışları arasında kalmıştım öylece durabiliyordum sadece, biliyor musunuz? Onca yıllık hayatım yalanmış, yaşadığım onca olay? Yutkundum bir hata yüzünden miydi?

"Beyefendi çok üzgünüz" Abim sinirle doktorun yanından ayrıldı ve yanıma geldi, üvey çıkan babam mı? Yeni kızıyla kenarda eğleniyordu. "Abim bana bak Eflinim"

"Abi.. Ben" Yavaşça bana sarıldığında bende ona sarıldım. "İstersen seni bırakmam! Gerçekten. Alırım seni" Korkuyordum, başımı yana çevirdiğimde bana dolu gözlerle bakan biyolojik annemi gördüm. Sahi annemdi sanırsam. Abim beni alsa bile geri alırlardı ve bu zor yoldan olurdu, ama ya üvey çıkan babam gibilerse? Abime geri döndüm. "Onlarla gideceğim.." Abim sadece başı ile onayladı ve bana tekrar sıkıca sarıldı, bırakmak istemezmiş gibi. "Ama bak geleceğiz. Enes abin de olacak bir dahakine hep beraber olacağız, ha üvey ha öz! Biz senin abiniz bırakmayız yakanı"

Güldüm ve abimden ayrıldım, bir anda bana sarılan kadın ile sendeledim. Annemdi sanırım? Anne demek zordu, anne olmak daha zordu eski annemden biliyordum. Asla anne olmayacaktım.

"Kızım çok teşekkürler!" Omzumda ağlayan kadına bende sarıldım, tebessüm ettim onlar ne yaşamıştı acaba? Aptal değildim bu kadını böyle yapan bir olay olmalıydı.

"Hadi hayatım gel sende kızım" Poyraz bey yani biyolojik babam annemin belinden onu kaldırdı, Poyraz beyin yanından hızla bir çocuk geçmişti. Kardeşim falan mıydı? Veya bir abi falan? Poyraz bey ve Nil hanım bana yol verdiğinde başımı teşekkür eder gibi salladım ve ilerledim, abim kenarda iğrenerek yeni kız ve ailesine bakıyordu.

Gözlerim dolunca hızla Poyraz beyin arabasına bindim, abimsiz ne yapardım ki o evde? Ben aciz bir insan değildim dik durmayı bilirdim ama şu an sanki her an yıkılabilirmişim gibiydi. Araba hareket ettiğinde dünyaya geri döndüm, yanım oturmuş çocuğa baktım bana çok benziyordu. İkizimdi sanırsam. Bana hoş olmayan bakışlar attığında neler yaşayacağımı az çok anlamıştım, göz devirdim şu an gerçekten uğraşmazdım.

————•—————

Eve vardığımızda bizi tatlış bir kadın karşıladı kapıda. "Merhaba Nil Hanım, Poyraz bey ve ehm" tebessüm ettim. "Eflin" Güldü. "Eflin hanım" Yüzümü buruşturduğumda telaşla bana döndü. "Bir sorun mu var Eflin hanım yanlış bir şey mi yaptım?" İçerden bir çocuk geldi. "Boşver sen Pırıl abla kendisini kraliyet ailesinden sanıyordur"

Bunu bekliyordum, takmadım. "Lütfen Eflin veya Eflin kızım deyin çok resmi ben sizden kaç yaş küçüğüm ayrıca" Pırıl hanım sıcak bir gülümseme gönderdi ve daha fazla kapıda durmadan salona geçtik, herkes buradaydı sanırım mükemmel. "Ah herkes de buradaymış! Çocuklar bu kardeşiniz Eflin!" Kimse Nil hanımı takmazken Nil hanıma üzülmüştüm şerrolar insan bari bir dinler. Nil hanım da onları takmadan bana herkesi tanıtmaya başladı.

"İkizin bizimle olan Emir, sonra en küçük abin Onur 19 yaşında. Sonra Kaan abin 22 yaşında. Altan abin 23 yaşında!"

Öksürmeye başladım, 3 abi 1 ikiz?! Şaka yapıyor olmalılardı. Şaşkınlığımı içimden yaşadım ve Nil hanıma döndüm. "Şey odam nerede acaba? Yorgunum da" Nil hanım bana tebessüm etti. "Onur! Hadi oğlum kardeşini odasına götür" Onur göz devirerek kalktığında başımı olumsuz anlamda salladım.

"Gel odanı göstereyim!"

Yanında gitmek zorunda kaldım...

"Anne sen göster nolur!"

Yutkundum. "Nil hanım! Lütfen siz gösterin" Yine korktum reddetmesinden deli gibi korkum, gözlerimdeki endişeyi gören Nil hanım şaşkınlıkla bana baktı. Başını salladı. "Tamam oğlum otur ben Eflin'i odasına götüreyim."

Onlar salondan ayrılırken arkalarında Eflin'in endişesini görmüş bir Onur bıraktılar..

Onur Karaca'dan

Gözlerinde gördüğüm şey beni de endişelendirmişti, geldiğinden beri duygusuz bakan kızın gözlerinde endişeyi bu kadar rahat okuyabilmek değişikti.

Melek yüzünden çoğu kıza ön yargılıydım, sevgili bile yapamıyordum. Travma gibiydi bende..

"Hanımefendi hoşlanmadı senden"

Arkamda konuşan Emir'e döndüm, onun daha ılımlı davranacağını düşünmüştüm öyle olmamıştı. Sertti tavırları. Emir'i takmadan tekrardan oturduğum koltuğa oturdum, huzursuzca kıpırdandığımda gözlerim Boran abimle buluştu. 'Ne var?' Dercesine bakıyordu hissetmişti sıkıntımı.

Boran abim hepimize oğlu gibi bakmıştı Melek'ten çoğu zaman bizi koruyan o olmuştu, her şeyimizi bilirdi. Başımı bir şey yok dermişçesine salladım, inanmadığını biliyordum ama bunu konuşmaya gerek olduğunu düşünmüyordum.

Eflin Karaca'dan

"Anne lütfen bak küçük bu, neymiş adı? Pettifo?"
"Anne lütfen alalım herkes yiyor bak ucuz sanırım"

"Kes sesini Eflin! Yürü ona para veremem"
"Anne! Gitme dur! Tamam almayacağım! Bak bıraktım.."
"Gitme nolur! Anne nerdesin?"

"Eflin!" Yerimde sıçradım, yatağımdaydım ve başımda abim olan biri duruyordu. Ona baktım sanırım ortancalardan biriydi Kaan evet! Yüzümü sıvazladım, hala o kadını görüyordum beni bırakışını çaresizliklerimi.

"Ne bağırdım akşam akşam!? Noluyor...?"

"Ne bağırdın be gece gece! Bu sefer acımam bak sana! Kes sesini lan!"

Yutkundum anılar gitmiyordu hepsi yeni gibiydi, yerimde dikleştim abimi istiyordum. "Çok üzgünüm ben bir daha yapmamaya çalışırım" Bu kadardı işte özgüvenim bir daha yaşamak istemiyordum. Gözleri şaşkınlıkla açılırken yataktan kalktı, giderken etrafta telefonumu aradım yok muydu?

Tam kafamı kaldırıp seslenecektim ki gittiğini fark ettim, bağırsam kızar mıydı? Yavaşça geri yatağıma girdim, gözümden birkaç damla yaş aktı. Huzurlu değildim işte! Abimsiz bu evde yapamazdım, şu an aynı evde olsaydık hemen yanına gider sarılırdım. Kokusunu özlediğimi fark ettiğimde ağlamam hızlandı kimse duymasın diye kafamı yastığa bastırdım.

Yorgunluktan uyudum zaten...

♡︎♡︎♡︎♡︎♡︎♡︎♡︎♡︎♡︎♡︎♡︎♡︎♡︎♡︎♡︎♡︎♡︎♡︎

Ay selammm!
Nasıl bir bölümdü?
Daha başlarda olduğumuz için karakterleri yeni yeni tanıyorsunuz umarım zamanla seversiniz..

• Eflin?

• Onur?

• Emir?

• Abisi Barın?