"Hadii uyan bak valla şimdi dökeceğim soğuk suyu o olacak"
Yakınımda bağıran Emir'e elimle vurmaya çalıştım, elimi tutup aşağıya çektiğinde sinirle ona baktım.
"Ya uyuyorum insaf be!"
"Bana da insaf kalk o zaman okul var hadiii"
Olum acaba bu çocukla barışmakla hata mı etmiştim? Bence etmiş olabilirim. Elime aldığım terliği ona atacakken hızla odadan çıktı bende yavaşça yerden kalkıp lavaboya girdim. Çok abartmadan allık ve rimel sürüp çıktım, tamam şu an daha iyi görünüyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kendime özen gösterecektim, moralimi yüksek tutmaya çalışacaktım. Gülümseyerek odamdan çıktım ve aşağıya indim, herkese günaydın dedikten sonra Altay abimin yanına kuruldum ve bir şeyler atıştırmaya başladım. İştahım gerçekten kapalıydı bir kaç bir şey yiyerek Emir ile evden çıktık, telefonum çaldığında doktorum olduğunu gördüm.
"Hemen geliyorum"
Hızla Emir'in yanından ayrılırken bana anlamsızca bakmıştı, hemen telefonu açtım.
"Eflin kızım ne zaman geleceksin"
"Okulum var ya bugün Alper amca o yüzden 16 gibi"
Atalay'ın babası olduğunu öğrendiğimden beri aramızdaki samimiyet artmıştı, telefonu kapattığımda Emir'in yanına gittim. Hızla arabaya bindim ve okula doğru ilerledik.
——————•—————
"Kızım hadi ya! Yakartop oynuyoruz bak valla çok iyi hadi! Sen reddetmezsin halbuki?"
Şüphelenmeye başladığında oflayarak kalktım ve güldüm.
"Ya sabah sabah beni uğraştırırsanız tabi ki istemem! Salak!"
Arda güldüğünde bende gülerek arkasından gittim, Pars yanda Aytaç ortadaydı öbür yanda da Aras vardı, Mert ortada gülerken toplardan kaçıyor bir yandan da Yasemin'i koruyordu. Hızla içeri daldığımızda kaçmaya çalışıyordum ama sanki hedef benmişim gibi hepsi bana geliyordu. Önümden gelenden kaçtığımda Arda bağırdı, kafamı korumaya çalışırken biri beni çektiğinde hızla bende ona doğru yöneldim.
Top sekerek karşıya giderken tuttuğum nefesimi bıraktım, beni tutana baktığımda Aytaç olduğunu fark ettim. Mert topu alıp Pars'ın kafasına attığında Yasemin de yanıma geldi.
"İyi misin? Korktum!"
Şu an ciddi olduğuna emindim, telaşlı gözüküyordu.
"İyiyim"
Hala Aytaç'ın beni tuttuğunu fark ettiğimde hızla ondan ayırdım.
"Teşekkür ederim"
"Sorun yok"
Bu kadar umursamaz olması şaka gibiydi? Güldüm şöyle biri olmayı isterdim galiba. Pars da yanıma geldiğinde bana sarıldı.
"Ya ödüm koptu! Pardon ya"
Bir anda biri ensesine vurduğunda Emir olduğunu gördüm, Pars ensesini tutarken Yasemin ve ben gülüyorduk. Bu kızla nasıl bir anda kaynaşmıştık anlamamamıştım? Hepimiz soluklanmak için oturduğumuzda Emir elindeki suyun birini bana verdi, onu alıp diktiğimde rahatladım.
———————•——————
Dersler bittiğinde derin bir nefes aldım, gerçekten yorucu geliyordu. Saate baktığımda 15.10 olduğunu gördüm, hastane o kadar uzak olmadığı için rahattım.
"Emir! Ben biraz gezeceğim"
"Bende gelsem?"
Ne diyecektim ki bu çocuğa?
"Şu aralar biraz yorgunum, tek olsam?"
Gülümsedi.
"Bir problem olursa anlat! Ben kaçtım"
Yanağımdan öpüp gittiğinde bende gülerek sınıftan çıktım, beni anlaması hoşuma gidiyordu. Hastaneye doğru yürürken bir yandan da öylece düşünüyordum. Durumum iyiye giderse nasıl anlatacaktım, baya azarlayacaklardı beni. Güldüm. Umarım öyle olurdu da azarlarlardı. Hastane gözüktüğünde düşüncelerimden sıyrıldık ve içeri girdim.
"Merhaba Alper Koç'u arıyordum müsait mi?"
Kız gülümseyerek başıyla onayladı, ona teşekkür ederek Alper amcanın odasına girdim.
"Alper amca merhaba"
"Merhaba kızım. Gel otur bakalım bir problem var mı?"
"İştahsızlığım var.."
Biz böyle konuşurken bir yandan kemoterapim sürüyordu, şu iki kemoterapi bile hoşuma gitmiyordu. Biz böyle konuşurken zaman akıp geçiyordu telefonum çaldığında başım oraya döndü. Baran abim arıyordu.
"Efendim abi?"
"Nerdesin bebeğim? Merak ettim"
"Sahildeyim döneceğim çok durmam"
"Tamam abim alayım seni?"
"Yok yürüyerek gelirim abi saol"
"Ne demek bebeğim"
Telefonu kapattığımda Alper amca gülümsedi, bu içten gülümsemeye şaşırdım.
"Ne güzel abin var buraya gelen oğlum la da arkadaşsın neden söylemiyorsun neden böyle tek başına taşımaya çalışıyorsun bu yükü güzel kızım"
"Alper amca ilk başta direk hastanede ağlayarak onlara anlatmayı bile düşündüm, ama ben bir süredir kendimden fazla çok kişiye değer veriyorum. Onlara söylersem nolurdu diye düşünüyorum hepsi üzülür ağlardı moralleri hep düşük olurdu işler aksardı bunu istemiyorum. Kendim de iyileşebilirim iyileşeceksem niye diğerlerinin işini bozayım? Ben ileriyi de düşünmeye çalışıyorum her şey kötüye giderse ne yapacağımı biliyorum. Söylememek en iyisi be Alper amca"
Alper amca gülümsedi ve saçlarımı karıştırdı.
"Sen çok güçlü bir kızsın Eflin"
Daha neler yaşamıştım ben? Keşke sadece bu olsa yaşadığım
———————•——————
Günde iki bölüm? Severizzz Ben artık yorum yapamıyorum şaka gibi
