Eflin || Yarı Texting

2.6

Hayatımda yaşayabileceğim her kötü şeyi yaşadığımı düşünmüştüm şimdiye kadar, dövüldüm, iğrenç imalar yedim ama bu en kötüsüydü. Yağmur yağıyordu yanımda valizim vardı, öylece oturuyordum bir su birikintisinin üzerinde. Hıçkırıklarım gökgürültüsüne karışırken ciğerimi sökmek ister gibi hıçkırarak ağlıyordum sokağın ortasında. Öyle bir fırtına vardı ki hiç bir insan yoktu dışarda, gözyaşlarım görüşümü bulanıklaştırırken yağmur asla görmeme izin vermiyordu.

Telefonum titremeye başladığında yavaşça açıp kulağıma götürdüm.

"Kimsin?"

"Abim! Eflin! Neredesin dışarıda fırtına var! Dışarıda mısın! Eflin hemen eve gel annen aradı hemen!

Gülümsedim.

"Tamam abim korkma olur mu? Geliyorum korkma.."

"Eflin iyi misin? Ben alayım mı seni? Geç bir kapalı alanın altına alayım seni!"

"Nerede olduğumu bilmiyorum etrafımı görmüyorum abi"

"Ne? Eflin nereye gittin abicim lütfen konum at ve bir şeyin altına git sakın ağaçlara yakın durma"

Onu onayladım ve konum atıp bir tentenin altına girdim.

Bu havada abini uğraştırıyorsun?

Hiç düşünmedin mi ya kaza yaparsa diye?

Düşüncesiz misin nesin..

2 saat önce

"Eflin.. Nolur bana bir şey söyle. Lütfen bir şey oldu o yüzden de ben kötü biri değilim de. İnanırım Eflin.. Gerçekten inanırım. Ama bana bunu yapma. Ben seni bırakmak istemiyorum, kız kardeşimsin canımsın Eflin. Ben seni bırakamam. Ama kardeşlerimi ikinci bir dalgadan korumak zorundayım yoksa bu aileyi toparlayamam. Lütfen Eflin bana bir dayanak ver? Lütfen.."

Aslında şu an gitmem için tam sırasıydı, bir süre üzülüp mutlu olabilirlerdi! Ama.. Ellerimi sertçe sıktım ağlamayacaktım gidecektim işte! Bencillik yapmayacak onları sonsuz üzüntü yerine kısa bir üzüntü içinde bırakacaktım sonra o da sinire dönüşecekti. Beni hatırladıklarında üzülmeyeceklerdi, sinirleneceklerdi ve geçip gidecekti. Gülümsedim.

"Veremem."

Konuşamayacağım..

Her yaptığın hata olmak zorunda mı?

Sorunlu Musun Kızım Sen!!

"Ben buyum ne yaparsan yap umrumda.."

"Umrumda değilsin."

O sırada abimin gözünden dökülen o bir damla yaş canımı o kadar yaktı ki o anda can vermek istedim, o anda bu acıyı dindirmek istedim. İlk defa gerçekten ölmeyi diledim ama olmadı, ölemedim ve valizimi hızla toplayıp evden ayrıldım.

Arkamda bağırıp çağıran Kaan'ı bıraktım, o inandırırdı artık. Kalan iş onundu, ona sadece bu konuda güveniyordum.

Şimdiki zaman

"Abim hadi çabuk bin! Eflin!"

Hızla düşüncelerimden kurtulup koşarak arabaya bindim, sırılsıklamdım.

"Eflin! Bir de kansersin haline bak. Neden bunu kendine yapıyorsun Eflin yapma nolur.."

"Abi ben mahvettim. Ben iğrenç bir insanım"

Evet iğrençsin.

Pisliğin tekisin

"Bana öyle bir baktı ki. İstedi yalan söylememi istedi benden. Ama en iyi şansımdı abi gitmek zorundaydım, sadece onlar mutlu olsun diye gerçekten abi gerçekten. Gerçekten bencillik etmemeye çalıştım, çok mu kötüyüm abi."

Abim hızla bana sarıldığında bende ona sarıldım, ilk defa onu hak etmesem bile bencillik yapıp onunla olmak istedim. Bunu gerçekten istedim.

"Değilsin. Ama ben sana bunu daha fazla yapmayacağım! Belki ben bencillik yapacağım ama kardeşim için dünyayı bile yakarım! Söyleyeceğim abilerine buna izin vermeyeceğim daha fazla"

Hayır hayır yapmayacaktı!

"Hayır hayır"

————————•—————————

Allahım sanırım son iki ya da bir bölüm kaldı.
Valla ağladım ağlayacaktım bölümde.
Size saldım bölümü kaçtım
Bu gazla bu akşam bitiririm kitabı ha

• Barın?

• Eflin?