Eflin || Yarı Texting

2.1

3 Ay Sonra

Okuluma gidebildiğim kadar gitmeye çalışıyordum, evet bu kadardı. Hiç bir gelişme yoktu 3 aydır hep daha kötüye gidiyordum. Arda bir şeyler olduğunun farkındaydı ve hep sorup duruyordu, yakında bir şeyler ortaya çıkabilir gibi hissediyordum.

Hastalığım başlayalı 5. Aydaydık, bugün kontrolümü yaptıracak ve iyileşip iyileşemeyeceğimi öğrenecektim. Bu 3 ay içinde de abilerimle arkadaşlarımla dolu dolu zaman geçirmiştim. Şu an hastaneye doğru giderken ağlamamak için zor duruyordum, yıpranmıştım.

? : Güzelim..

? : Görüyorum seni şu an

? : Yanına geleceğim bugün

? : Bundan sonrasında neler olacağını öğrenirken ben yanında olup elini tutacağım...

Şaşkınlıkla yerimde kala kaldığımda gözümden akmayı bekleyen yaş süzüldü, neredeyse hayatımın en önemli gününde yanımda olacaktı. Evet ondan gerçekten hoşlanıyordum, bunun yeteri kadsr farkındaydım.

Yavaşça hastaneye girdim ve Alper amcanın odasını sorarak oraya doğru ilerledim, farklı bir odada olacaktım bugün. İçeri girdiğimde sadece Atakan'ı gördüm, elindeki... Elindeki bandanayı tanıyordum...

Bana yaklaştı ve önümde yavaşça eğildi, elimi tuttu, bandanayı bileğime bağladı ve bileğimi öptü.

"Her zaman yanında olacağım"

Elimi tuttu ve yatağa oturduk, şoktan hala çıkamamıştım. Atakandı aslında hep yanımdaydı... Gülümsedim ve dolu gözlerimle ona yaklaştım ve yanağına bir öpücük kondurdum.

"Belki ne yeri ne de zamanı Atakan.. Ama ben seni gerçekten seviyorum.. Hep yanında olmak istiyorum.. Her zaman"

Birbirimize sıkıca sarıldığımızda hıçkırarak ağlamaya başladım, bugün ya her şey devam edecekti ya da son bulacaktı. Kapı açıldığında yavaşça Atakandan ayrıldım ve oraya döndüm, Aytaç da gelmişti. Atakan ile ikisi kısaca selamlaşıp yanıma oturdular, dün bütün testler yapılmıştı.

İçeri Alper amca girdiğinde hepimiz ona döndük, gözlerinin şiş ve kırmızı olması bana haberi çoktan vermişti.

"Kızım.."

Gözlerimdeki yaşlar akmaya başlarken kafamı Atakan'ın göğsüne gömdüm.

"Tam olarak 1 ay 5 günün var"

O da ağlamaya başlarken ben Atakanın göğsünden kafamı kaldırmıyordum olmamıştı işte! Geçmemişti hiç bir şey, Atakan kafasını saçlarıma gömdüğünde enseme doğru kayan ıslaklıklar hissetttim. Odada sadece hıçkırıklar duyuluyordu, hiç birimiz tek kelime etmiyorduk. 4 kişilik koca bir aileydik burada biz ve benim kalan tek ailemdi.

——————•—————

Eve girmeden önce bolca makyaj yapmış ve ağlamamı durdurmuştum. Artık bitmişti ve ben bu son aylarımı tek geçirecektim, insanları üzemeyecektim. Bu onlar için son hediyemdi.

"Abim. Hoşgeldin ben diyorum ki dün Emir ile çıktın bugün beraber çıkalım"

"Kaan sende gitsene onlarla"

Tabii, Kaan hala bana nötr davranıyordu ama sıra ondaydı çünkü haklı çıkacaktı.

"İstemiyorum yüz verdik diye tepeme çıkmayın"

Onur abimin yüzünde şaşkınlık ve kırgınlık geçerken dudaklarımı dişleyerek mutfağa girdim, Kaan bile şaşırmıştı. Ağlamayacaktım. Dik durup ailemi bu durumdan uzaklaştıracaktım. Tek tesellim buydu.

Kendime tost yaptım ve yukarıya çıktım, tam odama giriyorken Emir'in sesini duydum. Gelme Emir..

"Pişt ikiz yok mu film gecesi yapmamız"

"Ne yapacağım seninle film gecesini ya rahat bırak beni"

Emir bir anda gerilediğinde yüzüme ruhsuz görüntümü yerleştirmeye çalıştım, Emirim.. Hızla odama girdiğimde kapıyı kapattım ve kitledim, yatağa girip hıçkırdığımda hızla ağzımı kapatarak ağlamaya başladım. Bu kadardı bana sunulan huzur ve mutluluk.

Bu kadardı hayatın bana gülmesi.

"Eflinim? Güzelim? Bir problem mi var? Aç bakalım kapıyı.."

Baran abimin sesiydi, hızla yüzümü sildim ve üzerimi düzelttim. Kapıyı açtığımda ruhsuz yüzüm işe karşısındaydım, tavrım karşısında afallasa da yavaşça odama girdi. Arkasından kapıyı kapatıp yanıma oturdu, bir süre sessiz kaldığımızda bana döndü.

"Yanlış mı yaptım? Bir problemin varsa söyle abim. Hep ortadan kayboluyorsun. Bir hatamız mı oldu güzelim ha? Söyle bana."

Senin tek yanlışın benim abim olmaktı abim..

———————•—————

Allahım bu bölümü yayınlamak için sindirmeye çalıştım.
Ağlayacağım
Neyse gidiom be!

• Eflin?

• Bundan sonra ne olacak?

• Atakan? <3