Eflin || Yarı Texting

1.6

Hızla Alper amcanın odasına girdim, erken gelmiştim çünkü dikkat çekmeye başlıyormuş gibi hissediyordum.

"Pardon Alper amca pardon Atalay ayıp oldu."

"Sorun yok kızım ne bu acele?"

"Dikkat çekiyormuşum gibi hissettim neyse nasılsınız?"

"Biz iyiyiz sen nasılsın Eflin?"

"İyi gibi biraz sorun yaşıyorum ama alışacağım"

Yatağa oturdum ve uzanırmışçasına oturdum, biz Atalay ile sohbet ederken zaman geçiyordu.

"İçim hiç rahat değil? Çok üzülecekler artık söylemelisin Eflin"

"Eğer iyileşirsem problem iyileşmezsem farkında olmayacaklar"

Atalay başını olumsuz anlamda sallasa da tedirgin olduğunu fark ediyordum, gülümsedim. Yanımda olan iki insan da mükemmeldi, pardon üç. Salak Alper amcayı unuttu.

"Kızım az kaldı şey ben hastane yani işte-"

"Biliyorum Alper amca para lazım param var merak etme.."

Alper amca onayladı ve gülümsedi, parası önemli değildi ama umarım karta babamdan başka kimse bakmazdı. Yavaşça yataktan kalktığımda Atalay kolumdan tuttu, erken kalkmıştım galiba çünkü gözüm kararmıştı.

"Gel taksiye kadar gidelim"

"A-"

"Sus Eflin"

Dediğini yapıp sustum ve taksiye kadar beni götürmesine izin verdim, taksiye bindiğimde Atalay'a döndüm.

"Yanımda olduğun için saol"

"Ne demek Eflin umarım bunu iyileştiğinde de söylersin"

Taksinin camından omzuna vurdum.

"Söyleyeceğim ahmak! Hatta yüzüne doğru bağıracağım teşekkürler bak iyileştim diye!"

"Ne oldu ki iyileşeceksin?"

Allahım hayır! Kim di bu? Sesinden çıkarabilir miydim? Düşünemiyordum, başka kimsenin öğrenmesini istemiyordum. Aytaç!

"Aytaç?"

Hızla taksiden çıktığımda Atalay tekrar kolumdan tuttu ve çok sert olmadan kafama vurdu, ona sinirle baktım.

"Düzgün hareket et!"

"Noluyor?"

"Aytaç bak off! Şurada bir banka oturalım"

Beraber banka geçtiğimizde Atalay bizi bırakıp gitti, Aytaç o kadar telaşlıydı ki. Soruşu çok sakin gibi hissettirmişti ama gözlerindeki telaş, beni bile korkutabilirdi. Ne oldu!? Diye ben bağıracaktım şimdi.

"Aytaç.. ben de bir kaç gün içinde öğrendim. Akciğer kanseriymişim.. Kimseye söylemedim! Sende söyleme bak nolur.. Sana neden söyledim bilmiyorum kendimi salak gibi hissediyorum ama işte bilmiyorum bak ikinci evredeymişim ve abi-"

Bir anda bana sarıldığında şaşkınlıkla ona bakakaldım, bende ellerimi onun sırtına koyduğumda bir süre öyle kaldı. Sonra yavaşça ayrıldığında gözlerinin dolduğunu gördüm.

"Söylemeyeceğim. Ama kendine iyi bakacaksın! Aptal!"

Güldüm. Böyle bir tepki beklemiyordum kabul ama değişik insan hep değişikti işte.. Yavaşça ayaklandık beni kendi bırakmayı teklif ettiğinde geri çevirmedim. Şu an taksi bekleyemeyecektim geç bile kalmıştım. O da öğrenmişti..

———————•——————

Kısa bölüm!
Bir dahaki bölümde süre atlaması yapacağız biraz ama abartmadan
Bölüm hakkındakı düşüncelerinizi alalım?!

• Atalay?

• Aytaç?