Eflin || Yarı Texting

1.3

"Ne?"

"Bakın biliyorum zor ama bu gerçek"

Sadece doktora bakıyordum kanser olduğumu söylüyordu, kanser.. Aslında buraya gelişim tükürüğümde kan olmasıydı, öksürdüğümde fark etmiştim. Abimden izin alıp çıkmış ve doktora gelmiştim, ama beklentim kesinlikle kanser değildi.

"Ayrıca geç fark edildiğini düşünüyorum, çoktan 2. Evredesiniz?"

Yutkundum, 2. Evre?

"Kaç evresi var acaba?"

"4 evre bulunmakta olmamasını ümit ediyoruz ama yaşam süresi en fazla 9 ay olarak görülebilir sizde. Tabii iyileşmezseniz"

9 ay? Derin bir nefes aldım ve dolan gözlerimi saklamadan doktora döndüm.

"Nasıl tedaviye başlamalıyız?"

"Size şu an en iyi uygulayabileceğimiz hızlıca kemoterapiye başlamak olacaktır"

"Pekala sizden tek bir ricam var. Ailemin haberi olmayacak asla"

Doktor itiraz edecekken araya girdim.

"Asla lütfen"

Doktor üzgünce kafasını salladı, bilerek ailemizin hastanesine gelmemiştim. Biraz daha konuşup kemoterapi için gün belirleyerek odadan çıktım. Düşüncelerim hat safadaydı ya iyileşemezsem? Yeni ailem arkadaşlarım...? Bir tane taksiye binerek evi tarif ettim, gerginlikten midem bulanmaya başlarken ağlamaya başladım. Her şey güzel gidiyordu işte? Aptal! Nasıl güzel gidebilir ki! Kendini çok kaptırdın aptal!

"Ablam geldik"

Taksiciye baktığımda gerçekten gelmiş olduğumuzu gördüm, hızlıca parayı verip indim. Göz yaşlarımı silip gülümsemeye çalıştım. Zili çaldığımda Kaan açmıştı.

"Hah bizde nerede diyorduk?"

Ona bile cevap vermeyecektim şu an, içini dökebilirdi.

"Abim geç kaldın"

"Uyuya kalmışım biraz geç yattık abimle uyuyabilir miyim?"

"Tabi abim git dinlen"

Baran abiden de onay alınca odama çıktım, böyle devam edemezdim kimseyi üzmeye hakkım yoktu. Yavaşça yatağıma girdim ve telefonumu aldım, Anonimden bir sürü mesaj vardı güldüm.

? : Bayadır yazmıyorsun?

? : Merak ediyorum.

? : HASTANEDESİN!

? : EFLİN YAZ NOLUR NOLDU?

? : AĞLIYORSUN EFLİN ALLAH KAHRETSİN AÇ ŞU TELEFONU!

67* cevapsız arama

Eflin : Telaşlandırdığım için Üzgünüm

Eflin : Ama yanıma gelebilirdin

? : KEŞKE GELSEYDİM ALLAHIM NOLDU EFLİN!

Eflin : Söyleyeceğim ama kimseye söylemeyeceksin sadece ikimiz!

? : Uzatma söyle güzelim nolur

? : bilmem gerek

Eflin : Akciuğee kansreyim

? : Umarım sen yanlış yazmışsındır Eflin

Göz yaşlarımdan önümü göremezken sinirle oturur konuma geldim, ağlama! Ağlama Eflin! Bunu mu atlatamayacaksın? Neler atlattın sen. Atlatırsın...

Eflin : Sakın kimseye söyleme.

Eflin çevrimdışı

Telefonumu kapatıp lavaboya girdim ve elimi yüzümü yıkadım, her şeye hazırlıklı olacaktım. Bir kaç saate ilk kemoterapim vardı. Hemen başlamamızı önermişti, bu kadar geç fark etmem bizim aleyhimize olmuştu.

Altıma eşofman üzerime de sweatshirt geçirip aşağıya indim, aslında yemek yiyip gidebilirdim ama aç değildim.

"Eflin? Hadi gel yemek ye nereye hem daha yeni gelmedin mi?"

"Anne şey... Uyku tutmadı da sahile ineceğim aç değilim ama saol!"

Neşeli gibi gözükmeye çalışmıştım, umarım olmuştur. Sanırım olmuştu.

"Peki annem dikkat et öptüm seni"

Cevap vermeden evden çıktım, sadece cüzdanımı ve telefonumu almıştım. Telefonum titrediğinde taksiye binip mesaja girdim.

Ardşk : Pişt

Ardşk : Zilli dışarı çıkçaz gelsene

Bu mesajına gülümsemeden edemedim, kemoterapim var be Ardam..

Eflin : Lan daha az önce birlikteydik salak!

Eflin : Salın beni dikkatli dikkatli gezin çocum

Ardşk : Hemen sıkılmış peh!

Ardşk : Bizde sana fotoğraf atarız!

Ardşk : bb

Çok eğlenin ama benim yerime daha çok eğlenin. Taksiden inip hastaneye girdim, şöyle bir bakındıktan sonra odaya girdim ve tekrar doktorumun karşısına oturdum.

"Bu ilk olacak ve maalesef en hafifinden başlayamayacağım. Halsizlik, iştahsızlık, baş dönmesi, saç dökülmesi yapabilir. İyileşmeni umuyorum"

Doktor abi gülümsediğinde bende gülümsedim, başlıyoruz..

————•————

"Oğlum bak hastam var sessiz"

Gözlerimi açtığımda bir anda Atakan'ı görmeyi beklemiyordum, Atakan şaşkınlıkla bana bakarken bende ona aynı şekilde bakıyordum.

"Tanıyor musun oğlum?"

Atakan babasına cevap vermeden hızla yanıma geldi ve şaşkınlıkla bana baktı. Bu ilgisine şaşırsam da çok takılmadım, kolay bir hastalık değildi sonuçta.

"Eflin? Ben.. Kimse söylemedi."

"Kimsenin haberi yok Atakan kimsenin! Lütfen kimseye söyleme!"

Atakan yanıma çöktüğünde babası araya girdi.

"Kızım bitti ama iki dakika otur başın dönmesin, ben çıkıyorum Atakan çok yorma"

Biz onayladığımda Atakan tekrar bana döndü.

"Söylemelisin? Ya sana bir şey olursa!"

"Atakan sakinleş problem yok iyiyim, bu benim hastalığım benim hayatım kimseye söylemeyeceksin Atakan lütfen"

Yavaşça oturur konuma geldim ve kalktım, telefonumu ve cüzdanımı alıp saate baktım zaman geçmişti baya farketmemiştim halbuki.

"Görüşürüz Atakan?"

Gülümsedi.

"Görüşürüz"

Odadan çıktım ve evin yolunu tuttum, bir süre daha normal yaşayacaktım. Bir süre daha.

———————•——————

Selamlar
Bölüm hakkında benim yorumum yok
Ya sizin?

• Atakan?

•Anonim?