Eflin || Yarı Texting

1.5

Eve doğru yürüyordum ama keşke yürümeseydim diye bin lanet okuyordum kendime, kemoterapiden sonra eve kadar yürümek kolay olmuyormuş. Kapıya vardığımda nefes alış verişlerimi düzenleyerek zili çaldım, hizmetli abla açtığında teşekkür ederek içeri girdim. Altay abime koşarak sarıldığımda bana güldü ve o da kollarını bana sardı.

"Kız cimcime bir suskundun dedim noluyor? Dönmüşsün eski haline"

Güldüm, sanırım dönmek için güç harcıyordum. Yenecektim.

"Sahalara geri döndüm ahey ahey ahey!"

Annem ile Babam gülerken Kaan göz devirdi, o burada mıydı ya?

"Yalnız alınıyorum bebeğim?"

Baran abi salona elinde bir kaç dosya ile girdiğinde gülerek hızla ona da sarıldım, ait olduğum yer burasıydı ve Barın abim tabiki!

"Artık tamamen bizdensin soy adın işini hallettik"

Şaşkınlıkla abime baktığımda gülümsedi, ona daha büyük bir gülümseme gönderdim ve tekrar sarıldım. O da bana sıkıca sarılınca gözlerim doldu, çok değerliydiler, çok özeldiler.

"Kızım bak bakayım bana. Bu da sınırsız kartın istediğin kadar kullanabilirsin sorgulamayacağız"

Biraz mırın kırın etsem de ihtiyacım olduğunu biliyordum, şu an çalışamayacak durumdaydım. Teşekkür ederek kartı aldım ve Emir'in yanına oturdum, o bana yaptığı tatlıyı anlatırken onu merakla dinliyordum. Yaptığı tatlı mı? Elmalı tarçınlı kek yapmıştı yaparken o kadar badire atlatmıştı ki hikaye anlatır gibiydi. Gülerek onu dinlerken bir anda önüme konulan tabak ile bakışlarım oraya döndü. Annemdi.

"E o kadar anlattı bir de tat bakalım"

Kekten hızla bir ısırık aldığımda gülümsedim, bu işi biliyordu bu çocuk.

"Nefis Emir"

Emir gülerek kendi kekini yemeye başladığında kısa bir sohbet ettik, sonrasında herkes odasına dağıldı. Uyumayı planlıyordum.

———————•——————

Şu an kantinde önüme konan tost ile bakışıyorduk Emir'i kahvaltı etmemek için ikna etmiştim ama abimin kesin emri vardı. Bir şeyler yenilecek! Bayık bayık Emir'e baktığımda kafasını olumsuz anlamda salladı, Aras oflayarak araya girdi.

"Kızım göz kırpmama yarışı mı yapıyorsun? Ye gitsin"

Ya ne kolay ne kolay. Tostu elime alıp ilk ısırığımı aldığımda gerçekten acıktığımı fark etmiştim, sanırım psikolojik olarak da kendimi etkiliyordum. Tostu rahatça yemeye başladığımda Aytaç bile rahat bir nefes vermişti. Bir anda ağzımdakini yutamayınca şiddetli bir şekilde öksürmeye başladım, Emir hızla aldığı ayranı ağzıma götürdüğünde anca kendime gelebilmiştim.

Yemek yemekten nefret eder hale geliyorduk iyi mi? Çok takıyordum.. Eskiden de yutkunma zorluğum oluyordu fakat bu kadar takmıyordum.

"Sen burada kalıp tostunu yiyorsun bizde derse gidiyoruz"

Tam konuşacakken sözümü kesti.

"Ve ders resim bu yüzden bitirmeden gelme"

Oflayarak yerime sindim, hepsi kalkarken Aytaç saçımı karıştırıp en sondan gitti. Bu çocuğun sessizliği sinirimi bozuyordu, Allahım kanser kafayı yemeye de sebep oluyor mu? Her şeyde sorun buluyorum da?

Önümdeki tostu alıp yemeye başladım, telefonumu çıkardığımda biraz bakındım. Anonime mesaj atsam bakar mıydı?

Eflin : Selam?

Anında Çevrimiçi olmuştu!

? : Iha!

? : İlk den taxdın.!?

Eflin : Evet evet..

Eflin : Biriyle konuşmam gerekiyordu.

? : Bir problem mi var Eflin?

? : Anlat güzelim

Eflin : İştahım açık ama yiyemiyorum psikolojik olabilir diye düşünüyorum ama..

Eflin : Yemek bile korkunç geliyor gibi

? : Yemek istemesen bile biraz ye her zaman

? : Hep aklına gelsin yazdığım mesela?

? : Birkaç kaşık de kendince?

? : Eğer psikolojik değilse daha fazlasını miden almaz zaten Eflin'im

Eflin : Gerçekten...

Eflin : Yanımda olduğun için teşekkürler

Eflin : Bu benim için çok kıymetli

? : Sevdiğim kadın olduğun için teşekkür ederim

——————•—————

Uyumadıkça bölüm yazıyorum
Ne düşünüyorsunuz bu bölüm hakkında?
Anonimle sıkı fıkı olduk ha?

• Tek başına baş edebilecek mi?

• Atalay?

• Anonimin yardımları?