Eflin || Yarı Texting

2.4

Abimle bir kafeye gelmiştik ve kahve söylemiştik, yaklaşık 5-10 dakika olmuştu fakat kimse konuşmaya tenezzül etmiyordu. Barın abim yavaşça dikleşti kızarmış gözlerini görmek bile doğru bir şey yaptığımı kanıtlıyordu.

"Abim.. Ben yanında olamadım. Sanırım Atalay yanındaydı"

Yutkundu, öyle bir yutkunuştu ki acı dolu olduğunu hissetmiştim.

"Ben çok özür dilerim Eflinim. Neden sakladın ki benden? Ben neden fark edemedim? Sadece ben mi bilmiyorum güzel kızım"

"Hayır abi! Sadece Atalay ve Aytaç biliyor ikisi de kazayla öğrendi... Kimseye söylemedim"

"Abilerin? Onlar?"

"Söylemeyeceğim.. Uzaklaşacağım ve gideceğim abi. Söyleyecektim! Ama ölürken nasıl gözlerinin içine bakarak ölüyorum diye bilirim? Haline bak."

Gülümsedi ve yanıma gelip bana hızla sarıldı, abim yanımdaydı. Sıkıca sarıldım ona ayrılmamak istedim, asla koynundan çıkmamak istedim. Burası huzur doluydu. Yavaşça benden ayrıldığında gitmemesini söylemek istedim.

"Hiç mi şansın yok..."

Başımı onaylamazca salladığımda gözünden bir kaç damla yaş aktı, bir anda omuzları çöktüğünde gözlerimi sıkı sıkı kapattım. Bensiz nasıl yapacaktı şimdi?

Ayaklandığımda bana döndü bakışları.

"Noldu meleğim"

"Gidelim lütfen.."

Yoruluyordum ve abime üzüntümden dolayı kendimi daha da yorgun hissediyordum, başım dönmeye başlamıştı ve abimin yanında bayılırsam çok kötü olurdu. Bunu istemiyordum.

"Eve mi bırakayım?"

"Lütfen"

Başıyla onayladı ve arabayı sürmeye başladı, midem bulanıyordu her şey üzerime geliyormuş gibiydi. Sadece başkası öğrenmesin istiyordum.

————————•————————

Evin kapısına bırakmış ve beni öpüp gitmişti abim, şimdi ise babamlar beni salona çekmişti. Sorular soruyorlardı ama duymuyordum odaklanamıyordum, midem bulanıyordu. Birazdan bağırıp çağırıp kalkacaktım.

"Kızım niye böyle yapıyorsun? Bir sorunun mu var anlat.."

Yapma baba..

"Bir sorunum yok! Varsa da sizi ilgilendirmiyor. Salın beni! İstemiyorum konuşmak hiç birinizle"

Kaan sinirle ayaklanıp üzerime yürüdüğünde hızla geri kaçıp ellerimi siper ettim, vuracak mıydı? Bir süre öyle beklediğimde başımın dönmesi bir anda artmıştı. Yere düştüğümde Baran abi hızla yanıma gelmişti, Kaan şaşkınlıkla bana bakıyordu. Korkularım yine gün yüzüne çıkıyordu. Yanımda bana telaşla bakan Baran abime kısa bir bakış attım. Sarılıp içimi dökmek istiyordum, bilsin yanımda olsun istiyordum. 'Berbat hissediyorum abi!' Diye bağırmak istiyordum.

Hayır yapmayacaktım.

Yavaşça abimin elini ittirip ayaklandım ve asansöre bindim, kapı kapanırken bana kırgın dolu gözlerle bakan Baran abiyi gördüm. Ruhsuz bakan Kaan'ı. Üzgün üzgün oturan Emir'i görüm. Altan, Onur ve Annem.

Başımı yere eğdim ve asansörün yukarı çıkmasını bekledim. Geçecekti sonuçta? Bir yerden sonra öbür kız gibi kızıp beni istemeyeceklerdi. Sonra gidecektim ve mutlu aile tablosu devam edecekti. Asansörden indim... Bensiz de mutlu olacaklardı. Odama girdim ve kapıyı kitledim... Yine kocaman bir aile olacaklardı. Lavaboya girdim ve orayı da kilitledim. Sadece biraz daha dayanmalıydım.. Ve klozete eğilip içimdeki her şeyi boşalttım. Kanseri de atmak istedim.

Yavaşça klozetin yanına çöktüm ve derin nefesler aldım, geçmeyecekti. Hep içimdeki o iğrenç hücre olarak kalacaktı ve oradaki iğrenç ağırlık da onunla büyüyecekti.

O gün bütün gecemi orada geçirdim ve dua ettim. 'Allahım.. Bütün sevdiklerimi koru... Sadece koru ve onlara bir şey olmasına izin verme..'

——————•—————

Bir kaç bölüm sonra final yapacağız.
Umarım bölümü beğenirsiniz :)
Eflinle uzun zaman geçirdim aslında çok bölüm yazmıyorum ama hayatımın çoğu yerinde var. Ve Eflin'in böyle olması benide üzüyor :,)

• Barın?

• Eflin ?