Eflin || Yarı Texting

< -Özel Bölüm- >

Az önce Eflini okuyup nostalji yapayım dedim ağlayarak çıktım, ne yazmışım ben abi. Neyse biraz daha ağlatmak için geldim baya fena bir bölüm geliyor, şimdiden pardon arkadaşlar. Neyse öpüyorum bol bol.. yeni kitabıma da uğrayın o daha güzel olacak Fantastik kitap :3

Lütfen eklediğim şarkı ile okuyun <3
Ardından "Güzel Bir Gün Ölmek İçin" dinleyebilirsiniz.

———————————

Kaan'dan (anam anam bismillah)

Öylece yatıyordum yorganı başıma kadar çekmiş düşüncelerimi, içimdeki sesi, anılarımı hepsini bastırmaya çalışıyordum. Yorgundum. Sanki o gitmişti ve beni de yanında götürmeye çalışmıştı. Ölüyordum. Onunla beraber ölüyordum.

Öleli bir 2 ay olmuştu, 2 ay içinde 7-8 kez ölmeye çalışmıştım. En sonunda beni yalnız bırakmamaya çalıştıklarında vaz geçmiştim ve hepsini odamdan kovmuştum. Gidememiştim yanına.

Kardeşimiz olacağını öğrendiğimizde hepsi çok heyecanlanmıştı, ben de onlar gibi heyecanlıydım ama bu farklıydı. Ben annemin dibinden ayrılmaz, her şeyine yardım etmeye çalışırdım. Kardeşime bir şey olacak diye ilk iki ayında kimsenin karnına dokunmasına izin vermemiştim.

Çok düşkündüm ben Eflinime..

Sonra doğduğunda olanlar olmuştu, her şey çok güzeldi. Eflin için ölürdüm, sonra ise  o yıkım gerçekleşti. Sekiz yaşında başladı ve bize yapmadığını bırakmadı, korumaya çalıştığım bir kardeşim Emir'im vardı.

Ona. Emirime. Zarar vermişti, nevrim dönmüştü ve ilk krizimi geçirmiştim. Ölecek gibi olmuştum,bir daha da kızın Emire yaklaşmaması için elimden geleni yapmıştım. Ve sonra kardeşimiz olmadığını öğrenmiştik.

Sinirlenmiştim, neden yaşamıştık o zaman bunları? Abilerim, kardeşlerim neden zarar görmüştü? O sinir gözümü kör etmişti nerdeyse. Eflinimi görememiştim, kılına zarar gelse dünyayı yakacağım o kızı yakmıştım.

Bize hiç bir şey söylemeden sessizce gidivermişti. Bana zaten sessizken artık bana sonsuz sessizdi, beni affeder miydi? Kocaman bir yüreği vardı benim bebeğimin. Affederdi.

Gözümün önüne gelen Eflin ile kulaklarımı kapattım, yine başlıyordu.

Mahvedecekti beni.

"Niye affedeyim seni! Senin gibi abi olmaz olsun! Her şey senin yüzünden. Sevmek istemiştim seni! Mahvettin beni!"

"Sus... nolur sus."

İkinci yıkım ölmüştü. Bize küçük bir veda ederek -bana etmemiş bile olabilirdi- gitmişti öylesine. Belki hakkım değildi ama çok yalvarmıştım, mezarının başına gidip. Morga girip. Çok yalvarmıştım beni affetsin, ölmesin. Küçük de olsa bir anımız olsun diye çok yalvarmıştım.

Çok geç kalmıştım.

Güzel bir tane bile anımız yoktu.

Beni affetmeden, ben özür dileyemeden, bir güzel gün bile yaşayamadan bırakıp gitmişti beni.

Bencillikti belki ama gitmeden bir güzel gün yaşamak istiyordum.