When the Moon Heals (Sequel #2)

Chapter 20

Mata

Ramdam ko ang sandalling pamamanhid ng aking buong katawan dahil sa itinawag niya sa akin. Iyon ang unang beses na tinawag niya ako sa aking buong pangalan. Naririnig ko naman iyon kay Nanay, O kahit kay Julio. Pero iba ang pakiramdam nang marinig iyon galling kay Hob.

Kahit hindi ko siya tingnan ay ramdam ko pa din ang tingin niya sa akin kaya naman kaagad ko siyang sinimangutan para itago ang aking tunay na nararamdaman.

"B-bakit mo ako tinawag ng ganyan?" masungit na tanong ko sa kanya.

"Bakit?" tanong niya na para bang wala siyang ginawang kung ano.

"Hindi tayo close para tawagin mo ako ng ganyan," sabi ko at kaagad na nag-iwas ng tingin.

Napakagat ako sa aking pang-ibabang labi dahil sa kung anong nararamdaman, Lalo na nang sandaling manahimik si Hob.

"Bakit? Hinahayaan nga din kitang tawagin akong Hob," laban pa din niya sa akin pagkatapos ay kaagad na sumubo ng kinakain niya na para bang hindi naman siya apektado sa pinaguusapan namin.

Napabuntong hininga ako at napapikit ng mariin, minsan nga lang akong magsalita at makipag-usap sa kanya ay napapahamak pa ako.

"Hindi ko matatanggap ang dress na ito. Masyadong mahal...at hindi ko naman magagamit," mahabang litanya ko para baguhin ang topic.

Ramdam ko ang tingin ni Hob sa akin na para bang gusto niyang tumingin ako pabalik sa kanya pero hindi ko kaya. Naisip ko na din dati kung ano kaya ang pakiramdam na makausap siya ng ganito, yung mag-uusap lang kami at hindi mag-aaway. 

Siya lang naman itong mang-aaway.

"Keep it. Malay mo naman you will need it soon, special occasion?" suwestyon pa niya sa akin.

Mas lalo akong napatitig sa dress na hawak ko. Unang tingin pa lang alam mong hindi na basta basta, lalo kong napatunayan na mahal ng mahawakan ko ang tela. Maging si Nanay nang makita niya ito ay alam na kaagad na hindi lamang ito ordinaryong dress.

"Alam ba ng Mommy mo na ipinamimigay mo ang damit niya?" tanong ko sa kanya. Desisyon din kasi minsan ang isang ito.

Ngumisi siya at nagkibit balikat. "Sa dami ng dress niya? Hindi pa nga niya nasusuot yan, it's just a spare dress in her car." Sabi niya sa akin kaya naman mas lalong napaawang ang bibig ko.

Mula sa pagkamangha ay unti unti kong naramdaman na masyado talagang malayo ang agwat ng estado ng buhay naming ni Hob. Mula sa dress ay nag-angat ako ng tingin sa kanya. Abala siya ngayon sa pagkain ng dala ko at kung minsan ay napapatingin pa sa kung saan na para bang wala siyang problema sa mundo.

Sila siguro yung mga klase ng tao ng hindi man lang naranasan na magutom. Hindi man lang nagkaroon ng problema sa pera. Lahat ng gustuhin ay nakukuha nila.

Nagtagal ang tingin ko sa kanya hanggang sa lumingon siya sa akin.

"What? Hindi kita tatakasan. I'll pay for this," nakangising sabi niya sa akin kaya naman nag-iwas na kaagad ako ng tingin.

Inabala ko na lamang ang sarili ko ng dumating na ang grupo nina Mang Roger. Kahit tapos nang kumain ay nanatili pa din si Hob doon at nagawa pang makipagkwentuhan sa mga ito. Tipid akong napangiti ng makita kong nakikipagtawanan siya kina Mang Roger at mukhang kumportable na din sila sa presencya nito.

"Yung bilin ko. Kakausapin ko si Engr. Salvador tungkol dito, masyadong delikado kung iyon ang susundin...baka may mapahamak pa," rinig kong paalala niya sa mga ito.