When the Moon Heals (Sequel #2)

Chapter 44

Designer

Nakipagsukatan ng tingin si Hunter sa akin. Hindi ko din naman siya inurungan at nilabanan ko din. Tapos na akong matakot sa kanya, tapos na akong matakot para ipaglaban kung ano ang alam kong makakabuti sa akin, sa pamilya ko, at lalo na sa baby ko.

"May karapatan si Kuya at ang mga Jimenez sa bata, Alihilani."

Napatawa ako ng pagak dahil sa narinig mula sa kanya.

"Sa sobrang dami ng babae ng Kuya mo...kayang kaya niyang gumawa ng maraming anak. Anakan niya lahat wala akong pakialam!" asik ko kay Hunter.

Kita ko ang gulat sa kanyang mukha, kanina lang ay emosyonal ako, ngayon naman ay galit na. Hindi ko din mapigilan ang emosyon ko kaya naman siya ang kailangang mag-adjust sa tuwing guguluhin niya ako.

"Jimenez pa din ang dinadala mo. May karapatan ang mga magulang ko na makilala ang una nilang apo," laban pa din niya pero mas malumanay na ngayon.

"Ipakilala mo ang anak niyo ni Ahtisia. Wag niyo kaming guluhin ng baby ko," suwestyon ko pa sa kanya.

"Ilang beses kong sasabihin sayo na hindi ko anak ang anak ni Ahtisia?"

Hindi ko siya pinansin at nag-iwas pa ng tingin. Wala na din akong panahon na pakialaman pa ang mga issue nila sa buhay. Nasa bagong buhay kasama ang mga magulang ko at future namin ng baby ko ang focus ko ngayon.

"Iyang sayo ang totoong Jimenez," sabi pa niya sa akin bago ko napansin ang pagbaba ng tingin niya sa bandang tiyan ko kahit hindi pa naman iyon halata sa ngayon.

"Alam mo kung gaano kasama si Tita Atheena. Alam mo din kung anong kaya niyang gawin. Mas mabuting walang nakaka-alam ng tungkol sa baby ko, Hunter. Ayokong mapahamak siya dahil lang sa Jimenez siya..." mahabang paliwanag ko sa kanya.

Umigting ang kanyang panga. Sandali niya akong tinitigan bago siya mariing napapikit at marahang tumango.

"Naiintidihan ko. Hindi ko kayo papabayaan ng pamangkin ko...masisiguradon mong ligtas kayong ng pamilya niyo dito," sabi niya sa akin.

Napabuntong hininga ako dahil kahit papaano ay nakahinga ako ng maluwag dahil sa kanyang sinabi. Dito sa hagonoy napili ni Tatay na lumipat kami dahil alam niyang kung mawawala kami ay iisipin ng lahat na sa malayong lugar kami nagpunta.

Maayos na din dito dahil liblib naman ang lugar sa gawi namin kaya naman walang magdududa sa amin.

"Mag papadagdag ako ng mga bantay sa inyo. Mas kailangang mag-ingat lalo na sa kalagayan mo ngayon," sabi niya sa akin.

Hindi na lang ako nagsalita pa. Siya pa mismo ang humanap ng masasakyan ko pauwi sa amin. Nang makahanap ng tricycle ay kaagad niyang inilabas ang wallet sa bulsa at kumuha ng isang libo para ibigay sa driver.

"Dahan dahan lang po sa pagmamaneho," sabi niya sa driver.

"O-opo, Boss!" sabi ng driver na hanggang ngayon ay medyo lutang pa din dahil binigay na ni Hunter sa kanya ang buong isang libo.

Sinamaan ko siya ng tingin.

"Bakit?" tanong niya.

"Hindi tayo mapapansin sa ginagawa mo, pwede ba..." asik ko sa kanya.

Napakamot siya sa kanyang batok. "Wala akong barya, iyan lang ang meron ako..." paliwanag niya sa akin kaya naman muli ko siyang inirapan.

"Sakit talaga kayo sa ulo. Parehong pareho kayo ng Kuya mo," inis na sabi ko habang pasakay ako sa may tricycle.