YARALI MİNİK KUŞ

Yine Yeniden Onunla

Değerli oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum arkadaşlar..
Seviliyorsunuz..
Keyifli okumalar dilerim..

----------------------------------
07.07.1997 / Pazartesi
Şikago / USA

Arianna ve Kailey parkta oynuyorlardı, küçük kız daha ikinci sınıfa gidiyordu, bu yaz üçe geçmişti. Bugün hava çok güzeldi ve annesi ile bu güzel havayı değerlendirmek istemişlerdi. Kailey fazla dışarıya çıkarmıyordu ve bugünün keyfini doyasıya yaşayacaktı. Önce kaydırağa koştu gülerek. Minik ayakları ile tırmandı merdivenleri.

Arianna kızını görebileceği bir yer buldu ve oturdu, gözleri ile sürekli onu takip ediyordu. Onun neşeli halini görünce iç çekti, evden çıkmadan önce Vernon tarafından azarlanmıştı ve keyfi yoktu. Ama buraya gelince hemen unutmuştu o anları, her çocuk gibi oyuna dalmıştı. Bazen kocasına dayanamıyordu, küçücük kızına bile sert olması çok saçmaydı.

O bunları düşünürken kızı gülerek karşısına geldi ve elindeki şeyi ona gösterdi.

" Anne bak ne buldum, çok sevimli değil mi. Ne olur eve götürelim ne olur."

Küçük Kailey, elinde minik bir kertenkele tutuyordu ve diğer elinin baş parmağı ile kertenkelenin kafasını sakince okşuyordu. Arianna kızının bu haline neşe ile güldü, Kailey kendi evlerinin bahçesinde de böyleydi, minicik bir böcek bile görse hemen eve getiriyor, evde yaşamasını istiyordu.

Onun bu hallerine alışkındı genç kadın, hiç bir şey de demiyordu ama kocası bunlara asla izin vermiyordu. Daha geçen ay sokakta bulduğu yavru bir kediyi eve almak istemiş, Vernon ona bile izin vermemiş ve küçük kızı bir kez daha kırmıştı. Arianna ne kadar uğraşırsa uğraşsın kocasının bu katı tavrını değiştiremiyordu. Herkese karşı bu kadar sert olmasını bir nebze de olsa anlıyordu.

Ama kızına yaptığı bu baskı onun da çok canını yakıyordu, ona kavuşmak için yıllarca beklemişlerken, kocasının kızına olan tavırlarını kabul edemiyordu. Bu yüzden çok fazla kavga eder olmuşlardı son zamanlarda ve genç kadın artık kendini çok yorgun hissediyordu. Kocasına karşı çıkması yormuyordu, onu yoran kızına davranış şeklinin her şeye rağmen değişmeyecek olmasıydı.

" Olmaz tatlım, biliyorsun baban istemiyor."

" Ama neden anne, baksana çok sevimli."

Küçük Kailey elini yukarıya doğru kaldırmış, sevimli güzel yüzü ile annesine kertenkeleyi sevdirmeye çalışıyordu.

" Evet çok sevimli ama baban böyle tatlı şeyleri sevmiyor."

" Evet biliyorum, ama bir gün sevecek anne ve ben eve bir sürü bu sevimli şeylerden getiricem."

Elini indirdi ve gülerek yeniden oynadığı yere gitti, genç kadın ise onun arkasından gülümseyerek baktı. Minik kızını böyle cıvıl cıvıl görmek yüreğine iyi geliyordu. Vernon' na rağmen onu gördükçe mutlu oluyordu, kızının tek bir gülümsemesini görmek için her şeyi yapardı.

Kailey elindeki sevimli şeyi kuma koydu ve kumda oynayan bir çocuğun yanına gitti. Onun yaşlarında bir kızdı ve tıpkı onun gibi annesi ile gelmişti, kısa bir süre içinde oluşan arkadaşlıkları ile beraber kumda oynamaya başlamışlardı. Küçük elleri ile kovaya kum ve su koyuyorlar sonra ters çevirip kumların dik durması için uğraşıyorlardı.

İki kızda bu döngüde gülüşerek oyun oynamaya devam ediyorlardı. Arianna sürekli kızına bakıyor, bir an bile gözlerini ondan çekmiyordu. Onun keyifle oynamasını, bir arkadaş bulmasını gülen gözlerle izliyordu, onun üzgün olmaması içini rahatlatıyordu. Her şey harikaydı taki o adam gelene kadar.