မ်က္ခြံေပၚက်ေနတဲ့ ဆံပင္စတို႔ကို
သပ္တင္ေပး လိုက္ၿပီး မ်က္ခြံေလးကို
ခပ္ဖြဖြအနမ္းေပးကာ လက္တစ္ဖက္ကို
တင္က်ပ္စြာ ဆုတ္ကိုင္ထားမိေတာ့သည္။
ပကတိ ၾကည္လင္ရွင္းသန့္ေနတဲ့မ်က္ႏွာ
ေလးက ေငးေမာခ်င္စရာ။ ဒီလိုေအးေအးခ်မ္း
ခ်မ္းေလး ရွိေနတာကိုပင္ သူ ေက်နပ္ေနရပါၿပီ။
ဒီလူသားနာက်င္ေနတာေတြကိုလည္း
မျမင္ဝံ့ေတာ့။
ဒီလူသား ပင္ပန္းေနတာေတြကိုလည္း
မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ။
အတိတ္ေန႕ရက္ေတြကို
ျပန္လွည့္လို႔မရေတာ့ေပမယ့္
ရိေပၚကို ေနာင္တရလားလို႔ ေမးလွ်င္
သူေနာင္တရတယ္လို႔ေျဖမိမွာ အေသအခ်ာပင္။
ငယ္႐ြယ္စဥ္ မရင့္က်က္မႈ
ေတြေၾကာင့္ ဒီလူသားကို ပိုၿပီး ခက္ခဲေစခဲ့တာ
မဟုတ္လား။
မနက္က တကယ္ပင္ သူလန့္သြားတာျဖစ္သည္။
သူမွားသြားတာ ေရွာင္းက်န့္ကို သူတစ္ေယာက္ထဲ
မထားခဲ့သင့္တာကို ထားခဲ့မိတာ။
လဲက်ေနတဲ့ ေရွာင္းက်န့္ကို ျမင္ရလိုက္ရတဲ့
တစ္ခဏမွာ သူ႕ေခါင္းကို မိုးႀကိဳးျပစ္
ခ်လိဳက္သလိုပင္။
နာက်င္ေနတဲ့ ေရွာင္းက်န့္ကို ျမင္ရတာလည္း
သူ႕အတြက္ ငရဲပါပဲ။
ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္လားမသိ ေစာေစာက
ခဏနိုးၿပီး ခဏေနေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့
သည္။ သားထမင္းစားျပန္လာတဲ့အခ်ိန္
ထိေတာင္ မေစာင့္နိုင္ေတာ့။
လက္ဖမိုးေလးကို ခဏအနမ္းေပးမိရင္း
ဟိုဖက္လက္က ေဆးသြင္းထားတဲ့
လက္ကေလးကိုျမင္ရျပန္ေတာ့
ရိေပၚ ရင္ထဲ ေနလို႔မေကာင္း။
လက္ဖမိုးေပၚမွာ အပ္ေပါက္ရာေတြဆိုတာ
အရမ္းႀကီးမမ်ားေသးေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း
ေဆးသြင္းရတဲ့ ၇ကြိမ်အပြီးမှာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္
ျဖစ္သြားမလဲ သူမေတြးရဲ။ ႏုဖက္ၿပီး ျဖဴေဖြး
ေနတဲ့ လက္ကေလးကို အပ္ေပါက္ရာေတြ
ပလပြနဲ႕ သူမျမင္ခ်င္ပါ။
မနက္က သတိေမ့ေနတုန္း အပ္ထိုးေတာ့
အေၾကာေတြက ေအးစက္ေနလို႔လားမသိ။
တစ္ႀကိမ္နဲ႕ မရ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ထိုးမွ
ရခဲ့သည္။ ထိုေနရာေလးက ေသြးေတြစုေနသလို
ေဖာင္းေဖာင္းေလးျဖစ္ေနတာ ေၾကာင့္
ေရခဲဝတ္ ကပ္ေပးဖို႔လုပ္ရသည္။
