" ကဲ ေဆး႐ုံဆင္းၾကရေအာင္ "
ရိေပၚက ေရွာင္းက်န့္ ဆံပင္ေလး
ေတြကို သပ္တင္လိုက္ၿပီး ႏွဖူး
ေလးကို ခပ္ဖြဖြ နမ္းေပးမိတယ္။
အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာၾကာ မ်က္ႏွာ
ေလးကို ေငးၾကည့္မိေတာ့
မေနတတ္ျဖစ္ကာ သူ႕ရင္ဘက္ကို
တြန္းလို႔ ဖယ္ခိုင္းပါတယ္။
" ျပန္လို႔ရၿပီလား "
" အင္း အဝတ္လဲ ၾကစို႔ "
ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့
သိသိသာသာ ေပ်ာ္သြားတဲ့
ေရွာင္းက်န့္ေၾကာင့္
ရိေပၚက စိတ္မေကာင္း။
ေဆး႐ုံကို မုန္းေနေပမယ့္လည္း
ေဆး႐ုံကဆင္းခ်င္ၿပီတို႔ ေဆး႐ုံ
မတတ္ခ်င္ဘူးတို႔ ဂ်စ္မတိုက္ရွာဘူး
အသက္အ႐ြယ္ေၾကာင့္လား
ရိေပၚ့ကို ဒုကၡမေပးခ်င္တာေၾကာင့္
လားေတာ့မသိပါဘူး။
ေဆးတိုက္ေတာ့လည္းေလ်ာေလ်ာ
႐ူ႐ူ ေဆးထိုးေတာ့လည္း ေလ်ာေလ်ာ
႐ူ႐ူပါပဲ။ မေန႕က ေသြးအားတတ္ေစ
မယ့္ေဆးထိုးတုန္းကဆိုရင္
ဆရာမက အပ္အဖုံးဖြင့္လိုက္ေတာ့
မသိမသာ မ်က္ႏွာေလးရႈံ႕သြားတာ
ကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ ရိေပၚက
အလိုက္တစ္သိ လက္ကေလး
ဆုတ္ကိုင္ထားေပးရတယ္။
ေရွာင္းက်န့္လိုဆိုရင္ေတာ့
ေၾကာက္ေနတာတာေတာင္သူ႕ကို
ဖြင့္ေျပာမည္မဟုတ္။
သားကို အငယ္ေကာင္က
ႀကိဳေခၚသြားၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္
ေရွာင္းက်န့္ကို အဝတ္အစား
လဲေပးၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ
ျပန္ဖို႔ လုပ္ရတယ္။
ပစၥည္းေတြကလည္း အိမ္ကလူေတြ
လာသယ္ေပးသြားၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္
ႏွစ္ေယာက္သား ဘာမွသယ္စရာမလို။
ေရွာင္းက်န့္လက္ကေလးကို ဆုတ္ကိုင္း
ရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာေတာ့
Counter ေရွ႕က လူနာေတြက
သိသိသာသာေရာ မသိမသိပါ
ၾကည့္ေနၾကေသးတယ္။
ဆရာမေတြဆီကေန
ေဆးစာ႐ြက္ စာတမ္းေတြ ယူလိုက္တယ္။
တစ္ရက္ႏွင့္ တစ္မနက္ေလးနဲ႕ ခင္သြားတဲ့
ဆရာဝန္နဲ႕ ဆရာမေလးေတြကဆို
ေနာက္ေန႕ ဖေလာ္ရီဒါ ျပန္ေတာ့မွာဆိုေတာ့
မွာတမ္းေႁခြလို႔ မၿပီး။
ဟိုဟာ မစားနဲ႕ ဟိုဟာစား
ဟိုဟာ မလုပ္နဲ႕ ဒါမလုပ္နဲ႕
ဟိုဟာ ေရွာင္ ဒီဟာေရွာင္နဲ႕
ေျပာေပးေနၾကတာ။ ကင္ဆာအေၾကာင္း
ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြေတာင္ထည့္ေပး
လိုက္ၾကေသးတယ္။
