နောက်နေ့ မနက်တော့ အအန်ပျောက်ဆေးထိုးပြီး
အားဆေးချိတ်ထားလို့လားမသိ ရှောင်းကျန့်က
လုံးဝမအန်သေးပါ။
အဲ့ဒါကြောင့် ယောဂ ဆရာမကို လာခဲ့ဖို့ ဖုန်းဆက်
လှမ်းခေါ်ရပါတယ်။ ဆေးရုံမှာလည်း အားဆေး
သွင်းပြီး လေ့ကျင့်လို့ရတယ်တဲ့ ဆရာကြီးက
မှာခဲ့တယ်။
ခဏနေ ယောဂ ဆရာမ ရောက်လာတာ
ကြောင့် ဆေးကို ခဏရပ်ပေးဖို့ ဆရာမကို
လှမ်းပြီး အကူအညီတောင်းတော့ လာဖြုတ်
ပေးသွားတယ်။
" ကျေးဇူးပါ ဆရာမ "
" ရပါတယ် ပြီးတဲ့ အချိန်ပြောလေနော်
ရှောင်းကျန့် Fighting နော်! "
" ဟုတ်ကဲ့ ဗျ "
ဆရာမ အားပေးသွားတော့လည်း
ရှောင်းကျန့်က ယဥ်ယဥ်ကျေးကျေးပြန်ပြော
နေသေးတယ်။ သူ့ရဲ့အသက်က ဘယ်လောက်
ခင်ခင် ဆရာဝန် ဆရာမတွေကိုတော့
ရင်းနှီးတဲ့ အသုံးအနှုန်းတွေ မသုံးတတ်ပဲ
ယဥ်ကျေးစွာပဲ အမြဲ ပြန်ပြောတတ်တယ်။
တကယ့်ကို လူ့အဖိုးတန်လေး။
ယောဂ ကို ဆေးမသွင်းခင် တစ်ပတ်က
တစ်နာရီလောက်လုပ်နိုင်ပေမယ့်
အခုတော့ အသက်က နာရီဝက်လောက်ပဲ
လုပ်ပြီး ပင်ပန်းနေတာကြောင့် နားခိုင်းလိုက်
ရတယ်။
" အဲ့ဒါဆို တစ်နေ့ နာရီဝက်လောက်ပဲ
လုပ်ကြတာပေါ့ "
ရိပေါ်လည်း ဆရာမကို နောက်နေ့ အဆင်ပြေမှပဲ
ဖုန်းဆက်ခေါ်ပါ့မယ်လို့ ပြောပြီး အသက်ကို
ကုတင်ပေါ် ပြန်နားခိုင်းရတယ်။
" ခဏနေ ကျိုးချန်လာမယ်ပြောတယ်
ဘာလိုသေးလဲ ဖုန်းဆက်လှမ်းမေးတာ "
" ဒီမှာ ရှောင်းကျန့်ရဲ့ အမျိုးသားတစ်ယောက်
လုံးရှိတယ်လေ ဘာလိုအပ်ရမှာလဲ "
" ဟုတ်ပါတယ် ရိပေါ်ရယ် လူမှုရေးအရပေါ့ "
" ဟုတ်ပါပြီ ကျွန်တော်က စတာ
သူလာရင် အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောကြ
လေ အပြင် လိုအပ်တာလေးတွေ သွားဝယ်
လိုက်အုံးမယ် "
ရိပေါ်က လိုအပ်တာဆိုတာ မရှိသမျှ
မားမားက စီစဥ်ပေးထားပေမယ့် ရှောင်းကျန့်တို့
အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောလို့ရအောင်
ရှောင်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။
မတွေ့ရတာ ကြာတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ
စကားတွေ ဘာတွေ ပြောချင်ရှာမှာပေါ့။
သူရှိတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နဲ့ မပြော
ရမှာ စိုးရိမ်ပါတယ်။
