Chapter-18(Angry)

4.6K 198 20
                                    

Unicode Ver

(18)Angry

"မရီနေနဲ့ကွ ငါတော်တော်ပေါက်ကွဲနေတာနော်"
"တရားခံ ဘယ်သူဆိုတာသိလို့ကတော့..နော် ..အား"

"ဟဟဟ..ဒေါသလျှော့ထားပါအုံးပါ မင်းရဲ့အချစ်
ဒဏ်ရာတွေပျောက် မှရှာပါ"

မျက်နှာမှာဒဏ်ရာအပြည့်နဲ့ဘယ်ဘက်လက်ကို
ကျောက်ပတ်တီး ပတ်ထားရတဲ့လင်းခန့်ကိုကြည့်ပြီး
သူတို့တွေ ရီချင်စိတ်ကိုမြိုသိပ်ထားရတယ်

ဒီနေ့သူတို့သူငယ်ချင်းတွေလူစုပြီးအပြင်မှာတွေ့ကြဖို့ဘဲ ဒါပေမဲ့ တောင်ကြီးဆေးရုံကနေဆင်းလာတဲ့
လင်းခန့်ကြောင့်သူတို့တွေ ဒီကောင့်အိမ်ကကိုပဲစုပြီး
ရောက်လာကြတယ်လေ

"ငါသိချင်တာက အဲ့ကောင်မလေးဘယ်လိုသိသွားတာလဲဆိုတာကိုပဲ သူတောင်ကြီးသွားတယ်သိတာက
နင်တို့၃ယောက်ပဲရှိတာ ငါနဲ့ကလျာကအခုမှသိတာ"
"ငါကတော့ သုတ လို့ပဲထင်တယ်"
စုမြတ် သုတကိုမေးငေါ့ကြည့်တော့

"ဟဲ့စုမြတ် ဘာလို့ငါလဲ ဒီ၂ကောင်လဲဖြစ်နိုင်တာပဲကို
ငါကဘာလို့သွားပြောရမှာလဲ"

"မင်းမပြောရင် စည်သူသွားပြောတာလား"

"မင်းကဘာလို့ငါတို့ ပြောတယ်ထင်နေတာလဲကွ"
"မင်းတပည့်တွေရောမဖြစ်နိုင်ဘူးလား ပြီးတော့ ရုံးကလူတချို့လဲသိတာပဲကို"

စည်သူ့ပြောစကားကိုလင်းခန့်က ပြုံးပြီး
"ငါ့ကိုမသမခင် အဲ့ဟာမလေးကဘာပြောသွားတယ်
ထင်လဲ သူ့ကိုအပြစ်မတင်နဲ့တဲ့ သတင်းလဲသွားတဲ့
ရှင့်သူငယ်ချင်းကိုသွားပြောတဲ့လေ"
"အဲ့တာမင်းတို့ပဲရှိတာလေ မဟုတ်လို့လား"

"အဲ့တာနဲ့ဘာလို့ငါတို့၂ယောက်လို့ဘဲထင်နေတာလဲ
ငရှားနဲ့အာကာလဲရှိတာပဲကို"

"အာကာကအဲ့ဟာမလေးကိုမြင်မှမမြင်ဖူးတာ"
"ပြီးတော့ ငရှားက အဲ့လိုပြောတတ်တဲ့ လူမှမဟုတ်
ဘဲကို"

အခြေအတင်ဖြစ်နေတဲ့လူတွေကိုမသိချင်ယောင်
ဆောင်ပြီးလက်ထဲကဖုန်းကိုပဲစိုက်ကြည့်နေတဲ့သူ
ကိုစုမြတ်ကလက်တို့ပြလိုက်တော့

"နင်တို့ကသာဖြစ်နေတာ ငရှားကတော့ဖုန်းထဲဝင်
သွားမှာတောင်စိုးရတယ်"

မေ့မရနိုင်သူWhere stories live. Discover now