Stille winterrozen (Twilight)

Hoofdstuk 22

Nou de vakantie is ook al weer voorbij wat ik erg jammer vind. Ik hoop dat jullie toch nog tijd zullen hebben om mijn verhaal te lezen. Veel leesplezier met het volgende hoofdstuk.

--------------------------------------------------

Edward pov:

Ik zat in de zetel bij Helena thuis. We waren met z'n drieën en toch was het opvallend stil in de kamer. Ik staarde naar het haardvuur, waar de vlammen het hout verteerden, net zoals die dat gedaan hadden met mijn hoop deze avond. De herinneringen kwamen al weer terug naar boven. Ik was net van school terug thuis en ik haastte me naar mijn kamer, om de laatste spullen te verzamelen die ik nodig had voor het feest bij Helena thuis. Binnen een mum van tijd was ik al weer mijn kamer uit en stond ik beneden aan de trap.

'Zo gehaast?' vroeg mijn moeder achter me. 'Kan er zelfs geen begroeting van af?' ze volgde me geamuseerd met de ogen.

'O ja, dat was ik bijna vergeten te zeggen', zei ik schuldbewust tegen haar. 'We organiseren een welkom-terug-feestje voor Bella', legde ik uit, terwijl ik me al weer terug naar de deur begaf.

'Ze is toch maar een weekje weg geweest?' vroeg mijn moeder verrast.

'Voor ons was het veel langer', legde ik uit.

'Nou als ik jullie allemaal ze bezig hoor over Bella lijkt het me wel een bijzonder meisje', zei ze met een knipoog.

'Maar dat is ze dan ook', verzekerde ik haar, je hoeft haar maar te zien en je weet het.'

'Dat geloof ik graag, misschien moet je haar morgen eens voor me mee brengen.'

'Dat zal ik doen!' zei ik grijnzend tegen haar. En na gedag gezegd te hebben deed ik de deur achter me dicht en stond ik buiten in de voortuin. Ik liep het pad die naar de poort liep af, die op het begin van onze tuin stond.

Ik nam de ijzeren handvatten vast en trok de poort met veel gepiep open.

Ik was al wat aan de late kant en ik wist dat ik me zou moeten haastten wilde ik niet de wind van voren krijgen van 'de o zo lieve Helena'. Bij die gedachten verscheen een glimlach op mijn gezicht. Toen ik mijn straat uit liep moest ik moeite doen om niet te beginnen huppelen. Dat zou nogal gênant over kunnen komen. Na nog geen vijf minuten stond ik al bij het huis van Helena. Ik moest de dozen en zakken die ik in mijn handen had op de grond zetten voor ik kon bellen. In eerste instantie had ik verwacht dat de deur open zou vliegen maar tot zijn ongerustheid duurde het eventjes.

'Vast nog met iets bezig', dacht ik nietsvermoedend. En toen werd de deur langzaam geopend.

'O, jij bent het.' Het was Eleonora die voor mij stond. , ze zag er niet echt enthousiast uit.

'Oei, ben ik hier ongewenst?' vroeg ik met een zweem van een glimlach op mijn gezicht. Een akelig gevoel bekroop me langzaam. De manier waarop Eleonora aarzelde voor ze antwoordde zorgde er voor dat mijn maag zich omkeerde.

'We hebben slecht nieuws voor je, Edward.' En toen leek haar blik op de spullen te vallen. 'Weet je wat. Laten we even naar binnen gaan. Ze hielp me met het dragen van een doos. Plots was alle blijdschap die ik had gevoeld verdwenen.

'Je kunt het me vertellen hoor', zei ik voorzichtig.

'Helena legt het je wel uit', was het enige wat ze tegen me zei, terwijl ze naar de woonkamer wees. Met een wee gevoel liep ik er naar binnen maar toen ik daar was zag ik meteen dat het foute boel was. Nergens hingen slingers of iets feestelijks, niets wees er op dat hier straks een feest zou zijn. En toen plots begon het me te dagen. Ik liep naar Helena, die teleurgesteld in de zetel voor zich uit zat te staren.