Stille winterrozen (Twilight)

hoofdstuk 21

Ik heb dit hoofdstukje speciaal voor jou geschreven CasitaHathaway,  ik hoop dat je het een mooi verhaal vind en wanneer je nog tips hebt laat het me gerust weten. Ik kan die dan gerust toepassen. Dus veel leesplezier!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Isabella pov:

Er lagen twee boeken op de tafel, ik pakte ze voorzicht op en liet mijn vingers over de kaft gaan.

'Je moeder heeft deze boeken zelf geschreven', zei Rosalinde 'Ik heb haar er zelf nog mee geholpen. Ik moet zeggen dat je moeder enorm veel hobby's heeft gehad, maar die nooit echt lang heeft vol kunnen houden. Ik denk dat schrijven er eentje was die ze het langst heeft gedaan. Wat ook niet zo raar was, want ze las ook heel graag.'

'Waar gaan ze dan over?' vroeg ik. Ik durfde de boeken niet te openen. Ik wist niet waarom maar het was alsof ik eerst toestemming moest krijgen van Rosalinde voor ik dat kon doen.

'Nou, ze gaan over dingen die haar toen erg fantaseerden. Een van die dingen waren vampiers en weerwolven.' zei ze en je kon aan haar stem horen dat ze dat maar raar vond.

'Waarom daarover?' vroeg ik meer tegen mijzelf dan tegen Rosalinde, ik was op zoek naar herinneringen, waaruit bleek dat ze daarmee bezig was.

'Je moeder, hoe zal ik het precies zeggen... was gefascineerd maar ook deels bang van deze soort schepsels. Ik denk dat ze zelf geloofde dat ze bestonden, maar dat ben ik niet helemaal zeker. Ze liet het toch steeds zo uit schemeren.' probeerde ze me uit te leggen. Dat kon ik niet goed geloven. Mijn moeder die bang was voor dingen die niet bestonden? Ik kon me echt niet bedenken dat ze daar ooit iets over had gezegd.

'Wanneer heeft ze deze boeken eigenlijk geschreven?' vroeg ik langzaam.

'Je moeder werkte het laatste exemplaar drie weken voor ze, nou ja je weet wel wat ik bedoel, af. Ze zijn nooit uitgebracht, maar ik denk niet dat dat eigenlijk de bedoeling was. Ze heeft me eens verteld, toen ze bezig was met schrijven dat ze dit aan haar dochters wilde na laten en in het bijzonder aan jou, omdat ze het geschreven heeft in braille.' Ik beet op mijn lip en pakte voorzichtig de boeken op. Ik sloeg de bladzijden voorzichtig om en voelde inderdaad de bekende bolletjes op de pagina's.

'Mag ik ze houden?' vroeg ik toen voorzichtig.

'Natuurlijk, ze waren voor jou bedoeld dus kan ik je toch niet tegen houden', ze stond op en liep naar me toe. 'Trouwens ik wil je nog iets geven dat van haar was, waarvan ik zeker ben dat ze wilde dat jij het gehad zou hebben', ze legde iets heel voorzichtig in mijn hand. Het was iets van metaal en het voelde koud aan op mijn handpalm. Het was een ketting of beter gezegd de ketting. Dit was de ketting die mijn moeder altijd droeg, ik wist de precieze welke vorm die had nog steeds zonder het te moeten aanraken. Toen ik kleiner was had ik die vaak onderzocht en ik kende hem door en door.

'Ik dacht dat we die kwijt waren', zei ik ontroerd, ik voelde hoe mijn ogen zich vulden met tranen. Rosalinde pakte mijn hand vast en sloot mijn vingers om het kettinkje heen.

'Zorg er goed voor, oké?' zei ze zachtjes en hielp me toen overeind en leidde me naar de deur toe. 'Het lijkt me nu maar beter dat je naar je bed gaat, het is immers al laat.' Ze opende de deur voorzichtig en leidde me naar buiten, net toen ik weg wilde lopen hield ze me ineens steviger vast. Ik draaide me geschrokken om en probeerde mijn arm los te krijgen.

'Bella, je moet me een ding beloven. Vertel aan niemand wat er hier is gezegd geweest en je mag die boeken ook aan niemand tonen. Beloof je me dat', vroeg Rosalinde, voor het eerst klonk haar stem dwingend en een tikkeltje gestoord.