Stille winterrozen (Twilight)

hoofdstuk 13

Dit is een langer hoofdstuk dan de andere, het schreef zo vlot. Echt bedankt voor alle comments en votes! Het helpt me echt vooruit bij het schrijven. Geniet van het volgende hoofdstuk!

Isabella pov:

Ik zat mokkend in mijn kamer. Ik vertikte het om naar beneden te lopen en bij die vrouw te gaan zitten. Ik snapte mezelf ook niet zo goed meer. Ik kende Victoria nog niet eens, maar toch bevooroordeelde ik haar. De afgelopen laatste vijf dagen van het jaar ware een marteling voor mij geweest. Voor mijn zus daar in tegen... , zij vond het geweldig en ze was dan ook voortdurend bij die vrouw. Ik was erg boos op mijzelf dat ik Victoria zo behandelde, ze bleek hier toch maar een week. Maar diep van binnen wist ik dat ik bang was dat ze de plaats van mijn moeder Renée zou overnemen. Ik zuchtte en schraapte al mijn moed bijeen en liep toen naar beneden. In haar bijzijn probeerde ik steeds om vriendelijk en oprecht te zijn, maar het kwam niet altijd zo overtuigend over. Ik bereikte de keuken en bleef nog even voor de deur staan. Vandaag waren ik en Victoria alleen thuis. Mijn vader en Helena waren gaan helpen bij Edward thuis, voor het komende feest van vanavond. Ik had gezegd dat ik niet mee ging, omdat ik anders alleen maar in iedereen hun weg zou lopen. Ik had stiekem gehoopt dat ik dan helemaal alleen thuis zou zijn, maar Victoria had aan mijn vader voorgesteld, dat zij wel thuis zou blijven om op mij te passen.

Alsof ik niet even alleen thuis kon blijven, ik was geen klein kind! Mijn vader had er dan ook meteen mee ingestemd. Ik duwde de deur van de keuken open en ging naar binnen. Ik rook de geur van gebraden vlees. Toen besefte ik dat ik een ongelooflijke honger had.

'Hoi Bella', begroette Victoria mij opgewekt.

'Heb je trek?' vroeg ze aan mij. Ik knikte maar en nam zonder verder nog iets te zeggen plaats aan tafel. Ik hoorde hoe Victoria de pan van het vuur haalde en hem op de tafel plaatste, daarna ging ze zitten. Ze schepte aardappelen en vlees op een bord en gaf hem aan mij. Net toen ik wilde beginnen met eten, werd ik me gewaard dat Victoria me aanstaarde.

'Waarom eet u niets?' ik probeerde het zo vriendelijk mogelijk te vragen.

'Geen honger', antwoordde ze nonchalant, ineens besefte ik dat ik ze nog niet had horen eten, sinds haar verblijf hier. Ik probeerde het niet verdacht te vinden maar dat ging niet zo gemakkelijk. Ze at haar eten vast gewoon in haar eigen kamer op.

'Hoe gaat het met je, Isabella?' vroeg ze nieuwsgierig. Ik voelde haar bik nog steeds strak op mij gericht.

'Goed', zei ik simpelweg. Eigenlijk was dat grond uit gelogen. Ik werd misselijk van haar.

'Zeg me eens, waarom mag je me niet?' vroeg ze totaal onverwachts.

'Hoe wist ze dit?' dacht ik ongelovig. Maar al gauw besefte ik dat ik mijn afschuw voor haar niet bepaald achter deuren of banken had gestoken. Ik besloot dus maar om de waarheid te vertellen. Ze verdiende toch een kans?

'Ik ben gewoon bang datje de plaats van mijn moeder zult innemen', bekende ik haast fluisterend. Even was het stil.

'O,' zei ze toen, 'ik wist niet dat je er zo over dacht. Je hoeft je toch geen zorgen te maken. Ik blijf hier toch maar een week hoor.' Toch was ik niet helemaal gerustgesteld. De manier waarop ze dit alles zei, was te nonchalant. Maar ik deed of ik haar geloofde.

'Er is dus niets tussen jou en mijn vader?' vroeg ik, niet proberend wantrouwig te klinken.

'Echt niets, daar kun je van op aan', ze zei dit zo geruststellend mogelijk maar ik kon er de onderliggende ongerustheid in horen. 

'Maar om op een ander onderwerp over te gaan', zei ze toen haastig. 'Wie was die jongen die hier was, toen ik hier aankwam?'

'Edward Masen', zei ik voorzichtig.