Stille winterrozen (Twilight)

Hoofdstuk 25

Wauw, bedankt EleniLovee voor al die comments en votes. Daarom draag ik dit hoofdstuk speciaal aan jouw op! Veel lees plezier.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Isabella pov:

De zon was bijna onder, dat voelde ik aan de koude die zich plots leek op te komen. Het was vandaag de eerste echte mooie dag geweest deze winter en de temperatuur was stukken aangenamer. Ook wist ze dat de winter nog niet voorbij was, dus het zou nog steeds kunnen beginnen vriezen. Ik sloeg mijn jas wat dichter om me heen en stak mijn handen in mijn zakken. Ik stond op Edward te wachten die me naar huis zou brengen. Hij had me gezegd dat hij nog even iets moest gaan halen en dat iets leek wel erg lang te duren.Ik moest eerlijk zijn, ik ben helemaal niet goed in wachten en als het wachten op Edward was al helemaal niet. Nu hij er even niet was leek het alsof hij de warmte met zich mee had genomen. Ik moest plots aan zijn vader denken die ik die middag had ontmoet. Ik had een strenge man verwacht, omdat hij ten slotte een erg voorstaande man was, maar hij was aardig en heel vriendelijk geweest en hij had gevoel voor humor. Ik snapte wel waarom deze man het grote voorbeeld van Edward was. De ouders van Edward waren een van de aardigste mensen die ze ooit ontmoet had. En daarbij kon Elisabeth, de moeder van Edward uitstekend koken. Toen werd ik plots uit mijn gedachten gehaald door de voetstappen die achter mij klonken. Het was Edward die eindelijk terug was.

'Sorry dat het zo lang duurde', verontschuldigde hij zich. 'Ik moest even zoeken voor ik deze terug vond. Ik vroeg me nieuwsgierig af wat het was. Edward pakte me bij de hand vast en trok me naar hem toe.

'Ik dacht dat het veel sneller zou gaan als ik je naar huis bracht met de fiets, wat denk je?' vroeg hij opgewekt. Mijn hand volgde het koude gebogen metaal van het stuur. Ik heb eigenlijk nog nooit op een fiets gezeten', bekende ik beschaamd. Ik wist dat de fiets bij vele mensen een vervoermiddel was die veel gebruikt was, maar nu met een fiets naar huis gaan... ik was wel blind. Blijkbaar had hij door dat het wat vreemd was, want hij zei vlug. 'Je springt achteraan op de fiets, op het staantje', legde hij me uit en hij nam mijn hand vast en legde die er op. Ik bleef wat onzeker staan. Ik hoorde hoe hij als eerste op de fiets stapte.

'Zal het je lukken of moet ik helpen?' vroeg hij bezorgd.

'Nee, het lukt me wel', zei ik vlug, ik zwaaide mijn been over het staantje en ging zitten.

'Pas op voor je benen', verwittigde hij me, 'En hou je aan mijn vast, zodat je niet valt.' Hij plaatste een voet op een pedaal en duwde. De fiets kwam in beweging. Haastig sloeg ik mijn armen om zijn middel. Ik hoorde hem zachtjes om mij lachen. Ik knarste furieus met mijn tanden. Na een tijdje vond ik het uiteindelijk wel leuk. De wind die met mijn haren speelde. En ik vond het stiekem ook wel leuk om de buikspieren van Edward te voelen, niet dat ik dat aan hem zou toegeven. Ik mocht er niet eens aan denken. Plots legde Edward een hand op mijn verstrengelde handen op zijn buik.

'Je kunt me nu wel los laten, hoor', zei hij geamuseerd. Ik voelde hoe ik rood werd en liet vlug mijn handen zakken. Nu pas besefte ik dat we al stil stonden.

'Ik vond het wel een leuke rit', zei ik nonchalant mogelijk. Ik wist dat hij vast met me zat te lachen, want het drong plots tot me door dat hij wel door moest hebben waarom ik dat vond.

'Nou', zei hij veel te opgewekt naar mijn gedachten. 'We zijn er al. Het wordt maar eens tijd dat we afscheid nemen, tenzij dat je mij aan je vader wil voorstellen.'

'Dat gaat dus mooi niet gebeuren', zei ik haastig, ik hoopte lichtjes dat hij nog niet thuis was. 'Waarom eigenlijk niet? Hij zal er uiteindelijk toch achter komen of niet', Ze haalde haar schouders op. 'Ik wil gewoon niet dat hij je in een woedeaanval neerschiet of zo', zei ik net zo nonchalant als hij deed.