Stille winterrozen (Twilight)

Hoofdstuk 16

Bedankt voor alle votes, ik weet het, het heeft lang geduurd maar hier hebben jullie eindelijk het verwachtte hoofdstukje. Veel plezier. Ik draag dit hoofdstuk deze keer speciaal op aan Queen-ensiellyque als bedankje!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Isabella pov:

Toen plots voelde ik hoe er iemand aan mijn arm schudde, verward en geërgerd kwam ik wakker.

‘Hé slaapkop, nog van plan op te staan. We hebben nog vijf minuten voor we onze kamers uit moeten zijn en op onze plaatsen in de eetzaal moeten zitten.’ Ze porde me hard in mijn zij, zodat ik een kreetje van pijn slaakte. Vlug stroppende ik uit bed en kreeg toen een pakketje kleren in mijn hand geduwd.

‘Dit is je kostuum, die je het ganse jaar zult moeten dragen’, Zei Clara. Vlug kleedde ik me om, in onze kamer was een kleine lavabo waar ik vlug mijn gezicht waste.

‘Hebben we hier een badkamer?’ vroeg ik zo nonchalant mogelijk.

‘Een gemeenschappelijke wel’, zei ze en je kon horen dat ze dat niet bepaald aantrekkelijk vond. Ik moest stiekem glimlachten, wat dat betreft had ze helemaal gelijk. We liepen naar de deur, toen ik beseft dat ik nog iets vergeten was.

‘Oeps, mijn haar’, ik draaide me om en liep vlug terug naar mijn kast en ging op zoek naar de borstel die er ergens zou moeten liggen.

‘Hier heb ik hem al’, zei Clara haastig en ze hielp me om mijn haar te vlechten. Ik wist nu al dat zij mijn beste vriendin zou worden. Toen nam ze me bij de arm en leidde me de kamer uit. Gisteren had ze me de eetzaal niet getoond en ik was best benieuwd naaf waar die zich bevond. Daarnaast was ik ook ongelooflijk zenuwachtig, het was voor het eerst dat ik nu ook die andere leerlingen ging ontmoeten. Blijkbaar had Clara door dat ik bezorgd was, want ze gaf me een bemoedigend kneepje in de hand. We liepen een grote ruimte binnen, dat was te horen aan het rumoer van een groot aantal leerlingen. Ik werd geleid naar mijn plaats en ik hoorde dat, wanneer ik ergens passeerde het gebabbel ophield en  toen over ging in stil gefluister.

Meteen voelde ik me niet meer echt op mijn gemak. Het leek wel of ik werd beoordeeld.

‘Haal je toch niet is je hoofd, ze zijn gewoon nieuwsgierig’, dacht ik verwoed bij me zelf, maar het hielp niet om me terug rustig te maken. We ging met z’n tweeën aan een tafel zitten die zo te horen nog vrij was. Ik zat wat ongemakkelijk, thuis kreeg ik namelijk al het eten steeds op mijn bord geserveerd en hoefde ik het alleen maar op te eten. Hier stonden verschillende potten op tafel, maar ook schalen en ik had geen flauw idee wat er zich in bevond.

‘Alles heeft hier een vaste plaats op tafel’, verloste Clara me uit mijn angstige gedachten. ‘Na een tijdje zal je alles wel mooi uit elkaar kunnen halen.’

Ze nam mijn hand vast en liet me een schaal vastnemen die het meest links stond.

‘Dit is het brood. Altijd twee soorten. Aan de linkerkant van de schaal bevind zich het bruine brood en aan de rechterkant het witte…’ en zo ging ze een tijdje door.

‘Wauw, dit kan ik niet onthouden hoor!’ zei ik verschrikt.

‘Maak je maar geen zorgen’, na een week kun je dit rats van buiten, net als ik’, stelde ze me gerust. Opdat zelfde moment kwam er iemand naar onze tafel gelopen, tot vlak naast mijn stoel.

‘Jij bent die nieuwe hier is het niet, ik ben Esmiralda en jij?’ vroeg ze. Haar stem klonk hoogstaand, alsof ze veel hoger in rang stond dan ik en Clara.

‘Isabella Swan’, stelde ik me voor.

‘Maar je mag hoor gewoon Bella noemen’, maakte Clara mijn zin af.