Stille winterrozen (Twilight)

Hoofstuk 31

Wauw, dit is haast niet te geloven 3k reads, ongelooflijk! Ik draag dit stuk dit keer graag op aan ElineAerden bedankt voor je  votes!

-----------------------------------------------------------------------------------------

Edwards pov

Samen met mijn ouders en Bella zat ik in een koets naar huis. Bella leek niet op haar gemak te zijn nu mijn ouders er bij waren. Dat was dan ook iets typisch iets voor haar. Mijn ouders wisten namelijk al dat we iets hadden, maar ik liet haar gewoon begaan. Ze prutste met haar vingers aan haar bloes die ze droeg. Ze had nog steeds haar school uniform aan, waarschijnlijk had ze geen tijd gehad om zich om te kleden op school. Om de ongemakkelijke stilte te doorbreken begon mijn vader tegen mijn moeder te praten, ze hadden het over een van zijn problemen op het werk. 

Maar ik lette niet echt op hun gesprek, ik werd afgeleid door Bella, ze was gestopt met aan haar bloes te prutsen, in de plaats daarvan gebruikte ze nu haar haar. Ik zuchtte lichtjes en nam haar hand vast. Meteen kreeg ze terug die rode blos op haar wangen, waar ik zo van hield. Mijn ouders leken niets te merken. Ik dacht terug aan wat Bella had gezegd bij het station en alles wat ze me op weg naar mijn ouders had verteld. Ik had het nooit een goed idee gevonden dat ze naar die school moest, zo ver van huis. Het was me al altijd opgevallen dat ze erg gesteld was op haar zus en haar vader en dat ze moeilijk zonder hen kon. 

Ze vertrouwde hen dan ook het allermeeste. Ik vroeg me af hoe ze op dat vlak over mij dacht, had zij me niet zo gemist als ik haar in de afgelopen week had gemist? En was zij mij net zo gaan vertrouwen als haar zus en haar vader? 

Vele mensen zagen haar als een zwak persoon, iemand die daar bovenop nog eens blind was. Maar af en toe ving ik een glip op van wie Bella echt was. Dat had ze me bewezen toen ze een paar weken geleden Tristan in zijn gezicht had geslagen. Ik wist in ieder geval dat ze er misschien niet uitzag als een gewoon meisje, maar Bella was een vechter en op een of andere manier had zij mijn hart weten te veroveren. Geen enkel meisje had haar dit voor gedaan en dat bewees maar weer eens dat zij het speciaalste meisje was die ik ooit had ontmoet. Ik kneep haar zachtjes in haar hand. Ze draaide zich naar me om, ze leek me nieuwsgierig aan te kijken. maar op het moment dat ik haar iets wilde zeggen stopte de koets. 

'Uitstappen allemaal', zei mijn vader, terwijl hij als eerste de koets uit sprong, mijn moeder volgde, dan kwam ik en als laatste Bella. Ik had nog steeds haar hand vast toen ze uitstapte. Ze deed het heel voorzichtig, haar gezicht zag er best grappig uit, nu ze zich concentreerde om niet te vallen. Maar zoals het altijd bij haar ging bleef haar lange jas aan het deurtje van de koets haken waardoor ze haar even wicht verloor en recht in mijn armen viel. Haastig en verlegen maakte ze zich los uit mijn armen en zette haar terug recht op haar hoofd. Mijn vader en moeder hadden dit niet zien gebeuren, want die weren al naar binnen gegaan. 

'Ben ik thuis?' vroeg Bella toen aarzelend aan mij, ze leek door te hebben dat we niet bij haar huis waren aangekomen. 

'Je bent bij mij thuis', liet ik haar vlug weten. 

'Er is toch niet met mijn vader gebeurt hé?' vroeg ze onrustig.

'Neen, natuurlijk niet. Hij moest over werken. Er zijn de afgelopen week vele moorden gebeurt hier in de buurt. Ze denken dat het wel eens het werk van  een seriemoordenaar zou kunnen zijn', ik hoopte dat ze het niet al te erg vond dat ze niet thuis kon zijn. 

'O', zei ze, er klonk teleurstelling in haar stem door. 

'Sorry dat je niet naar huis kan, maar ik dacht dat je het misschien niet zo eg zou vinden als je hier zou kunnen logeren.'

'O, dat vind ik niet zo erg hoor', zei ze haastig, alsof ze ban was dat ze me had gekwetst. 'Het is gewoon dat ik mijn vader al een hele tijd niet meer heb gezien. Het zou tof zij moest ik dat vandaag hebben kunnen doen', legde ze me uit.