Stille winterrozen (Twilight)

hoofdstuk 12

Ik bedank dragongirl2201 voor haar lieve berichtje en daarom draag ik dit hoofdstuk aan haar op! Veel leesplezier!

Edward pov:

Ik liep met een tas, die ik schuin over mijn borst droeg, de straat waar ik woonde uit. Ik was op weg naar Bella's huis, met de opdracht om een uitnodiging te geven voor het nieuwjaarsfeest die er binnen 5 dagen zat aan te komen. Ik herinnerde de woorden van mijn moeder nog precies.

'Breng je dit even naar de familie Swan voor me?' had ze gevraagd. 'Je moet je wel haasten want het is belangrijk.'  en bij die woorden had ze naar hem geknipoogd. Ze wist even goed als ik dat ik me inderdaad zou haasten om er te komen, maar dat het toch nog even zou kunnen duren voor ik terug zou zijn.

Ik lachte bij mijzelf. Sinds kerst avond was Bella nu officieel mijn vriendinnetje. De avond was onbeschrijfelijk geweest, als in een droom leek het nu. Nadat ik haar had gekust waren we naar binnen gegaan in haar huis. Daar waren haar zus al, net als mijn twee beste vrienden. Helena had het meteen op onze gezichten af gelezen wat er daar buiten was gebeurd. Wat deed zij mij toch verdacht veel op m'n moeder lijken. Wat was er toch met die vrouwen dat ze direct wisten wat er aan de hand is als je verliefd bent. Ik zou ze nooit verstaan, net zo evenmin als mijn Bella, zoals ik haar nu noemde. Alleen in mijn gedachten dan toch, want als ze het zou weten denk ik niet dat ze het zo leuk zo hebben gevonden.

Als ik niet langs de straten had gelopen was ik vast gaan huppelen, maar voor een gentleman als ik, was dat nogal meisjesachtig, niet goed dus!

Uiteindelijk kwam ik bij haar huis aan. Het was niet zo enorm groot als de andere villa's in de straat, maar het was ook geen gewoon huis. Ik vond het eerlijk gezegd wel een mooie bouwstijl. Het gebouw had witte muren en ramen die onderbedeeld waren in kleinere raampjes, geschilderd in het groen. Bovenaan waar het dak was, was er ook twee dakramen die een klein balkon hadden. Ik keek gefascineerd naar boven en bekeek de rode lijnen die er geschilderd waren. Ze vormden vreemde patronen. Zonder het te beseffen belde ik aan. Nog geen vijf seconden later werd de deur al geopend. In de deuropening stond Helena. 

Ik wist meteen dat het haar was, vanwege haar haar. Die was een stuk korter dan van haar zus. Dat was het enige verschil tussen hun beiden, qua uiterlijk dan toch. Ze stond nonchalant in de deuropening, zo te zien was ze nog maar juist op, want ze droeg haar pyjama nog. Haar haren zaten nog in de war en ze had in haar andere hand een toost vast, waarvan ze blijkbaar aan het eten was voor ik kwam aanbellen. 

'Kom binnen', zei ze en ze draaide haar al vlug terug om en liet de deur open staan. Eerst aarzelde ik wat maar volgde haar uiteindelijk.

'Ik had je al verwacht, weet je. Daarvan dat ik nu al wakker ben, anders had ik blijven liggen hoor', zei ze gewichtig. Ik lachte om het aangezicht, Helena die zittend aan de keuken tafel zat in haar slaapkleren met een blik op haar gezicht waarmee ze wilde zeggen dat ze alles wist. Uiteindelijk glimlachte ze.

'Ze is in haar kamer', zei Helena toen, alsof ze meteen wist waarvoor ik gekomen was, dat kon ik van haar gezicht lezen. Ik liep vlug de gang terug in en liep toen de trap op. 

'Ze slaap nog!' riep Helena hem vlug achterna. Toen ze dat had gezegd liep ik vlug stiller de trap op. Helena was me gevolgd tot aan de trap en zei toen:

'Het is de eerste deur links.' Toen verdween ze weer de keuken in. Ik glimlachte en liep toen voorzichtig naar de deur toe, ik hief mijn hand op en aarzelde toen, maar klopte toen uiteindelijk op haar deur. 

'Ik ben het, Edward', zei ik voorzichtig, eerst kwam er geen reactie. Plotseling hoorde ik gestommel en toen een geluid van iets dat op de grond viel, dit alles ging gepaard met een kreetje van pijn. Toen ik niets meer hoorde werd ik ongerust.