Stille winterrozen (Twilight)

Hoofdstuk 24

Sorry dat het zo lang duurde tot een nieuw hoofdstuk, mijn computer was stuk, gelukkig heb ik verder gedaan op papier en moet ik dit nu gewoon nog over typen. Dit keer draag ik het hoofdstuk op aan iemebouvyn als bedankje voor het controleren van mijn verhaal, geniet van het volgende stuk!

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Edward pov:

In mijn hoofd vervloekte ik mijn moeder, gelukkig waren we vlug die keuken uit. De piano stond in de woonkamer die zich op het einde van de gang bevond.

'Je hebt een groot huis', zei Bella naast me verwonderd. Ik keek haar zijdelings aan en zag hoe haar hand zachtjes tegen de muur gleed. Ze droeg een rode jurk in streepjes gecombineerd met wit, haar haar ging gewoon eenvoudig los en krulde lichtjes. Op haar gezicht stond een mengeling van concentratie en nieuwsgierigheid te lezen.

'Waarom denk je dat?' vroeg ik haar nieuwsgierig.

'Gewoon, dat hoor ik aan de echo, zei ze schouderophalend.

'Aan de echo?' vroeg ik niet begrijpend. Ze keek mijn richting uit toen ze het uitlegde:'Echolocatie noemt men het. Ik kan door te spreken ongeveer weten hoe groot een ruimte is. Het is wel niet iedereen gegund. Mij lukt het toch al een beetje.' Ik was eigenlijk niet zo verwonderd dat ze bij de uitzonderingen hoorde, ze was altijd al apart geweest. Ik duwde de deur op het einde open, toen ik opmerkte: 'Het is dus dezelfde techniek als die van vleermuizen?'

'Zo zou je het kunnen noemen', zei ze lichtjes lachend.

'Dus nu wil je jezelf vergelijken met een vleermuis?' vroeg ik plagend.

'Nou ja', mompelde ze en haar gezicht betrok lichtjes. 'Ik zie meer een dolfijn voor me.'

'Oke, als jij het zegt', zei ik grijnzend. [i]'Misschien had ze er wel van mee'[/i], dacht ik bij mezelf. Ik liet haar voorgaan, de woonkamer in. We liepen tot in de hoek bij het raam, waar mijn piano stond. Ik liet haar los en ze liep om de vleugel heen. Ze ging met haar hand langs de toetsen van het klavier.

'Kun je piano spelen?' vroeg ik haar, want de manier waarop ze met haar vingers op de toetsen gleed bleek dat dit geen onbekend terrein voor haar was.

'Niet echt, het was mijn moeder die speelde. Ik luisterde vooral', zei ze met een triestige glimlach.

'Maar je hebt wel les gehad?' raadde ik toen ze op de kruk voor de piano ging zitten. Zelf volgde ik haar voorbeeld en ging naast haar zitten.

'Ik kreeg les van mijn moeder, maar ik ben helemaal niet zo goed en daarbij kan ik niet zo veel liedjes spelen, alleen enkele eenvoudige'. Ik streelde zachtjes met mijn vingers langs haar wang. Waarna ik mijn hand op de toetsen plaatste. Ik keek vlug even naar Bella voor ik begon te spelen. Haar bruine ogen straalden alleen maar nieuwsgierigheid uit. En toen begon ik te spelen. Ik had dit liedje geschreven nadat ik met haar gedanst had op de bruiloft van Rosalinde en ik had, terwijl ik het lied schreef, de dans in mijn hoofd herbeleeft. Het liedje begon stilletjes en verlegen zoals zij was geweest die avond en toen dreef het langzaam op, het werd vrolijk en snel en toen nam het af en werd het terug erg lieflijk, ik ging tijdens het spelen zo op in het stuk dat ik alles om me heen vergat, het leek wel alsof ik daar terug stond op het balkon naast Bella. Toen kwam ik aan het einde van het lied dat treurig en eenzaam klonk. Het stopte abrupt.

'Eigenlijk is het nog niet helemaal af', bekende ik toen ik me naar haar omdraaide en pas op dat moment zag ik dat haar ogen gevuld waren met tranen. Ik vervloekte mezelf dat ik dat niet eerder had opgemerkt.

'Alles oké', kon ik met moeite fluisteren, terwijl ik een arm om haar een legde. Ze knikte vlug en veegde haar tranen weg.

'Dat was een mooi lied', zei ze glimlachend en ik ontspande weer een beetje. 'Het deed me aan mijn moeder denken', flapte ze er uit, nadat ze dit had gezegd keek ze beschaamd de andere kant op. En ineens was ik erg benieuwd naar die vrouw die Bella groot gebracht had. Ik was er zeker van dat ze net zo uniek moest zijn geweest als haar dochter. Ik hoorde in de keuken geen enkel geluid op klinken en vermoede dat mijn moeder had mee geluisterd. Ze had het altijd fijn gevonden als ik speelde, maar ik deed het niet zo vaak meer. Ik voelde me hier een beetje schuldig bij. Ik stond plots recht van de kruk en zag hoe Bella lichtjes schrok van de onverwachte beweging. Ik nam haar hand vast en trok haar overeind.