Stille winterrozen (Twilight)

Hoofdstuk 30

Ik ben echt ontzettend blij met al die votes! Dit keer bedank ik vooral MaaikeenDomenico voor haar votes. Veel leesplezier!

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Isabella's pov

Gisteren leek er maar geen eind aan de dag te komen, ik voelde me de hele tijd ellendig. Het was die dag al zo erg geweest met het probleem over Clara en dan bleek dat Esmiralda gelijk had, was ik toch even van de kaart geweest. Ik had daar voor Rosalinde gestaan zonder een woord te kunnen uitbrengen. Dit alles leek wel een nachtmerrie. Het probleem was nu vooral, hoe overleef ik de volgende weken hier op school zonder een volwassen persoon te hebben waar ik alles aan kwijt kon en  die ik kon vertrouwen? Wat als Esmiralda en haar vriendinnen weer een of andere grap met me wilden uithalen?

'Dan heb je nog steeds Elisabeth, toch?' zei een stemmetje in mijn hoofd en dat zorgde er voor dat ik wat kalmeerde. Uiteindelijk was dat wel waar, aan de andere kant was ik toch wel bang dat zij misschien ook een slachtoffer zou worden van Esmiralda, gewoon weg omdat ze mijn vriendin was. Toen ik haar dat gisteren avond aan haar had uitgelegd, toen we naar onze kamers moesten had ze gewoon gelachen en gezegd dat het haar helemaal niet kon schelen. Nu stond ik alleen hier beneden in de gang, wachtend op Rosalinde voor ze vertrok. Ik voelde me zo verloren hier zo alleen, hopend dat Rosalinde misschien toch niet zou moeten vertrekken, maar ik wist dat het tevergeefs was. Na een hele tijd wachten waardoor ik het besef van tijd kwijt was hoorde ik hoe er iemand naderde.  

'Bella, wat doe jij hier zo vreog? Je hoefde nog helemaal niet op te staan.' daar was ze dan toch uiteindelijk.

'Ik kom afscheid nemen', zei ik vlug, me wat ongemakkelijk voelend. 

'Ach Bella toch,' zei ze half lachend, 'waarom zo bedroeft, je zult me nog wel eens zien hoor, we wonen toch niet zo ver van elkaar verwijderd. '

'Ja, maar hier op school zul je neit meer zijn', mompelde ik gekwetst.

'Weet je,' zei ze nu wat meer meelevend. 'het is bijna weekend en dan ben je hier even weg. Ik ben er zeker van dat dat fijn zal zijn.'

'Daar heb ik ook helemaal gen probleem mee, het is gewoon dat ik niet weet, waar ik volgende week, als ik met problemen zit, naar toe moet. 

'Wat dacht je van brieven schrijven?' stelde ze voor. 

'Dat is misschien wel een handige alternatief', bekende ik met een zucht.

'Er zit je nog iets dwars niet? Vertel maar ik luister', zei ze, blijkbaar had ik mezelf op een of andere manier verraden.

'Was het mijn schuld dat je bent ontslagen?' vroeg ik uiteindelijk. 

'Jouw schuld?' ze klonk verrast. 'Och Bella toch, natuurlijk niet. Om eerlijk te zijn konden mevrouw Kane en ik het niet goed met elkaar vinden, we konden elkaar haast nog luchten of zien.' Ze was voor me komen staan en had haar handen om mijn schouders gelegd. 

'Beloof me Bella dat je ej best zult doen om sterk te zijn. Het is hier misschien niet zo leuk, maar hier ben je in ieder geval veilig', ze klink bemoedigend toen ze een kus op mijn wang gaf. 

'Ik ben blij dat er iemand is om me uit te zwaaien', zei ze vrolijk, maar ik kon een vleugje verdriet horen, ze had hier ten slotte al vele jaren les gegeven. 

'Succes met de lessen voor vandaag, Bella', riep ze nog voor ze de school uitliep. Plots wilde ik dat het al avond was zodat ik haar naar buiten kon volgen. Ik voelde hoe er een pijnscheut door mijn hart ging, toen ik aan thuis dacht, de heimwee was nog steeds even erg als de eerste dag dat ik hier naartoe was gekomen. Ik zuchtte en probeerde niet meer aan mijn zus of Edward te denken. Na dit gesprek met Rosalinde voelde ik me toch een beetje vreemd. Ergens was ik wel opgelucht dat het niet aan mij lag dat ze ontslagen was, maar ze had me maar een flauwe uitleg gegeven over de echte reden waarom ze dan wel ontslagen was. Misschien zou ik de werkelijke reden nooit te weten komen, maar dit waren nou niet echt mijn zaken, dus zou ik het beter gewoon laten rusten. Ik liep door de nog lege gangen van school. Het was er eigenlijk best wel stil, misschien zelf iets te stil, waardoor ik me ongemakkelijk ging voelen.