Stille winterrozen (Twilight)

Hoofdstuk 29

Dit hoofdstuk draag ik op aan Charlotta1508 bedankt voor de votes! Geniet van dit hoofdstuk.

------------------------------------------------------------------------------------------

Isabella's pov

En dat betekende voor mij het einde aan de vrij korte vriendschap met Clara, maar die voor mij toch wel erg van belang was geweest. Al die tijd had ze mij gewoon gebruikt om bij die meiden te kunnen horen. Ik kon haar echt niet begrijpen, wat zij zag in die Esmiralda, was in ieder geval niet het beeld die ik voor ogen had. En vooral de manier waarop ze over me sprak, dat kwetste me nog het meest. Ze was jaloers op mij en mijn familie. Ik wist dat ik van geluk mocht spreken als het ging om mijn vader en mijn zus en de vrienden die ik had. En natuurlijk Edward. Het leek wel of hij er altijd wel iets mee te maken moest hebben. 

Ik was er gewoon honderd procent zeker van dat Esmiralda alleen informatie over me wilde weten vanwege hem. Steeds weer opnieuw waren er die Edward van me probeerden af te nemen. Ik probeerde de tranen die nog steeds bij me opwelden tegen te houden, terwijl ik de toilet deur opende en naar buiten liep. Ik veegde de tranen met de rug van mijn handen af en recht vervolgens mijn rug. Ik probeerde me zelf wat te kalmeren. Die ochtend had ze zo gehoopt dat het misschien toch nog terug goed zou komen tussen haar en Clara, maar misschien was dit gewoon tevergeefse hoop geweest. 

Na een tijdje als verdoofd door de gangen te hebben gelopen kwam ik dan uiteindelijk zonder ik het helemaal had beseft bij de eetzaal aan. Ik vermande me zelf een liep de zaal binnen, terwijl ik deed of er helemaal niets gebeurt was. Ik ging naar de afgesproken tafel, waar Elisabeth op me zat te wachten. Zonder een woord te zeggen nam ik plaats. 

'Gelukkig daar ben je, ik dacht dat er al iets gebeurt was of zo. Je was hopelijk toch niet in het toilet gevallen', grapte ze. Toen ik nog niets had gezegd. 

'Neen', zei ik kort, mijn stem klonk kortaf. 

'Wat is er gebeurt', vroeg ze bezorgd aan me, gealarmeerd door de klank van mijn stem. 

'Och niets speciaal', loog ik, maar ik was een slechte leugenaar, dus verraadde ik me zelf meteen.

'Oké, wat is er gebeurt en nu graag de waarheid', Elisabeth leek het te menen want ze klonk haast dreigend, alsof ze er alles aan zou doen om de waarheid uit mij te halen. Eigenlijk zag ik niet in waarom ik het haar niet zou vertellen. Ze was ten slotte voor dat ik hier was ook al bevriend geweest met Clara en ik vond dat ze het recht had om te weten wie zij echt was en niet de persoon die zij dacht dat ze was. 

'Het was Clara', zei ik met een diepe zucht. Ik wist dat ze nu wel zou weten dat het niet veel positiefs was. Ik vertelde haar alles en herhaalde de exacte woorden van Clara en Esmiralda. Toen ik uit verteld was bleef het een tijdje stil. In die tijd nam ik vlug een stuk uit mijn bord zonder te weten wat het was en stak het in mijn mond. Ik kauwde een paar happen zonder echt iets te smaken en slikte de hap vervolgens door. Ik probeerde me enkel hierop te focussen om zo niet in huilen uit te barsten. 

'Nou dat had ik niet van Clara verwacht,' bekende ze schoorvoetend, 'Van Esmiralda natuurlijk wel, maar van haar. Ik dacht dat ik haar nu wel kende, maar blijkbaar heeft ze al die tijd ook toneelgespeeld tegenover mij.'

'Ik denk niet dat ze toneel speelde tegenover jou, ik denk gewoon dat ze zo graag bij die groep van Esmiralda wilde horen en dat ze haar kans eigenlijk zag toen ik hier aankwam. Esmiralda had die eerste dag toch al veel interesse in me getoond niet?'

'Misschien wel ja', zei Elisabeth bedachtzaam. 

'En ik denk dat ze ook jaloers is op mijn familie en vrienden', Ging ik verder. 'Ik heb alles wat zij zou willen hebben,  vrienden, een zus die aandacht voor me heeft en me altijd helpt. Het zou in ieder geval verklaren waarom ze, nadat ik haar bij mij thuis had laten komen,  zo afstandelijk tegenover me deed en niet meer met me wilde praten.'