Stille winterrozen (Twilight)

hoofdstuk 7

Isabella pov:

Ik en mijn zus lagen in bed, ik had alles aan mijn overbezorgde vader moeten vertellen die vervolgens erg kwaad was geworden op Emelie. Zij was direct nadat ze mij zoiets verschrikkelijks had aangedaan, vertrokken naar haar eigen huis. Mijn vader was Arthur erg dankbaar en had tegen hem gezegd, dat als hij hulp nodig had hij hem onmiddellijk moest aanspreken, hij stond immers bij hem in het krijt net zoals hij bij mij in het krijt stond.

‘Helena, ik vind dat jij goed bij Arthur pas’, liet ik haar glimlachend weten.

‘Vind je?’ vroeg ze. Maar ik wist dat ze het als grapje bedoelde. ‘Het is de knapste liefste en…’ begon ze. ‘Ja, en nog zoveel meer’, onderbrak ik haar vlug zodat ze hier niet de hele nacht zou bezig zijn met hem te beschrijven. Die avond zelf heb ik nog een vriend bijgemaakt, we waren nu met z’n 4: Helena, Eleonora, Arthur en ik.

‘We hebben nu toch al een groot groepje vrienden, niet’, vroeg ik mijn zus.

‘Wat jij groot noemt’, haar stem klonk slaperig. ‘Voor jou misschien niet, maar voor mij wel’, verdedigde ik me zelf. ‘Wat wil je nu eigenlijk zeggen?’ vroeg mijn zus verward. Ze had altijd door wanneer ik rond de pot draaide, ze was dan ook niet voor niets mijn tweelingzus die alles over mij wist.

‘Oké, ik vroeg me alleen af…’, ik fluisterde bijna, zo ongemakkelijk was ik. Ik hoorde hoe mijn zus plots uit haar bed sprong en naar het mijne liep. Ze ging naast me op het bed zitten.

‘Het gaat over Edward niet?’ vroeg ze. ‘Hoe weet je dat?’ vroeg ik haar verbaasd, niet verwachtend dat ze het zou ontdekken. Ik voelde hoe ze haar schouders optrok.

‘Ik weet dat soort dingen gewoon’, zei ze mysterieus. Ik lachte schaapachtig.

‘Nou, Emelie heeft een boel dingen over hem gezegd’, legde ik verdrietig uit. Eerst bleef het stil maar toen: ‘Je geloofd die dingen toch zeker niet? Ze probeert er gewoon alles aan te doen dat je niet met Edward gaat, ze is gewoon stik jaloers op je’, Zei ze hoofdschuddend.

‘Maar waarom is ze dan jaloers op mij’, vroeg ik ongelovig. Niemand zou toch wensen om mij te zijn. wie wou er nu blind zijn, Ik kon haar niet zo goed geloven.

‘Wel, een jaar terug was ook zij een van de velen die verliefd was op Edward, het zou me niet verbazen moest ze het nu nog steeds zijn. Maar waar het dus om draait is dat ze afgewezen is door hem, toen ze het hem heeft gevraagd’, zei ze nonchalant. ‘O’, kon ik alleen uitbrengen, ik voelde wat medelijden voor Emelie.

‘Je krijgt toch geen medelijden met haar hoop ik’, mijn zus klonk bestraffend. ‘Ze verdiend het niet jouw medelijden, zeker niet na wat ze met jou heeft gedaan’, ze zuchtte. ‘En Bella, ik ben er honderd procent zeker van dat Edward je leuk vind, hij kan niet anders. Je hebt er een te goed karakter voor!’ probeerde ze me te overtuigen. Maar ik wist het net nog niet zo, ze probeerde me vast alleen maar te troosten. Een tijdje bleef het stil terwijl we allebei in gedachten verzonken waren.

‘O’, riep ze plotseling uit, waardoor ik haast een meter in de lucht sprong van schrik.

‘Ik ben je het vergeten te vragen, maar morgen is het de laatste school voor de kerstvakantie en ik vroeg me af of jij met Eleonora en mij mee wilde gaan om kerstcadeautjes te kopen voor onder de kerstboom’, stelde ze me voor. ‘O, nou dat lijkt me leuk’, liet ik haar blij weten. Het was ten slotte ook voor mij de laatste dag les, hier thuis. En het was misschien maar goed dat ik wat afleiding had voor al mijn zorgen.

‘Laten we maar slapen’, zei Helena terwijl ze een gaap onderdrukte. Ze schoof van mijn bed en liep terug naar haar bed waar ze zichzelf vermoeid in liet ploffen.