Stille winterrozen (Twilight)

hoofdstuk 4

Isabella pov.

'Helena, Isabella opschieten, ik kan niet blijven wachten!' riep mijn vader van beneden. Ik en mijn zus waren boven in de badkamer. We hadden net onze nieuwe jurken aangetrokken, mijn zus was nu nog vlug bezig om mijn haar in een mooi model te gieten.

'Et voilà', zei ze opgewekt toen ze het eindelijk af had. 'Je ziet er fantastische uit Bella, al zeg ik het zelf.' 'Ik zal je maar op je woorden moeten geloven niet,'

 Ze lachte om mijn woorden. Ik kwam wankelend overeind, dat kwam door mijn naaldhakken die volgens mij veel te hoog waren, maar dat ik van mijn zus gedwongen was om ze aan te doen.  Als ik ze niet droeg, zo ze er persoonlijk voor zorgen dat ik de rest van mijn leven nooit meer gelukkig zou zijn, Ik weet het, ze overdreef een tikkeltje te veel. Maar het is de manier van spreken. En om haar gelukkig te maken deed ik ze dus maar aan, hoe ongemakkelijk zo ook liepen.

'Ik weet echt niet of deze schoenen wel goed waren Helena,' zei ik onzeker. 'Straks val ik nog.' Daar mocht ik niet aan denken.

'Maak je niet druk', stelde ze me gerust. 'Ik beloof dat ik je niet los laat vanavond.' We liepen met zijn tweeën de trap af naar beneden waar vader ons in de hal stond op te wachten.

'De koets is er al,' liet hij ons weten. 'Gedraag jullie vanavond, zodat ik geen klachten moet horen.' Hij zei dit maar uit gewoonte maar hij wist dat we er ons aan zouden houden, we waren dan ook voorbeeldige kinderen, zoals hij dat zei.

Helena gaf me een zetje zodat ik de koets kon inklimmen. Toen vader en zus ook zaten vertrokken we richting de kerk waar het huwelijk zou plaats vinden. De weg er heen was hobbelend. De koets wiebelde nogal veel. Mijn zus was volop tegen mijn vader aan het babbelen, Ik maakte het me wat gezellig terwijl ik aan mijn gedachten op de vrije loop liet gaan, wat vandaag nogal vaak was gebeurt, de gebeurtenissen van een dag geleden galmden weer door mijn hoofd.

De stemmen van die vreselijke pestkoppen klonken nog glashelder, maar de stem die ik me het meest kon herinneren was die van Edward, die stem die moest wel van een engel afkomstig zijn. Een tweestrijd ging er in mij om.

'Doe toch niet stom, Bella,' dacht ik bij me zelf. 'Je bent niet verliefd, je bent dat nog nooit geweest, waarom zou dat nu wel zo zijn? En trouwens hij zou je niet eens zien staan! Wie wil er nu iemand die blind is!'

Maar ergens hoopte ik dat hij er vanavond zou zijn, op het feest. Ik beet op mijn lip.

'We zijn er Bella!' riep mijn zus in mijn oor. 'Ai, waarvoor was dat nodig!' riep ik verontwaardigt uit.

'Ik heb het al een paar keer gezegd maar je zit steeds te dromen', wees ze me terecht. Ik bloosde lichtjes maar deed vlug alsof er niets aan de hand was.

Helena hielp me uit de koets en we liepen samen dicht bij elkaar vader achterna, de kerk in. We namen er ergens in het midden plaats, op een lange bank.

Toen de mis begon en de bruid binnen kwam, fluisterde mijn zus in mijn oor: 'Ze is echt mooi zeg,' en ze zuchtte verlangend.

'Hoe ziet ze er wel uit?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Ze heeft een lang wit kleed aan, en een lange sluier die bewerkt is met kleine figuren uit kant,' begon ze meteen, en zo ging dat maar door. Zo kon ik er een beeld van schetsen in mijn hoofd, maar dat is natuurlijk niet gemakkelijk als je nog nooit iets in het echt hebt gezien en alleen maar gevoeld hebt. De mis ging snel voorbij, de sfeer in de kerk was ook helemaal anders bij deze trouwerij dan bij een gewone kerkdienst, het was vrolijker. De bruid en bruidegom waren al samen met de familie vertrokken naar de feestzaal waar ze dit alles zouden gaan vieren. Ze werden in speciale koetsen gevoerd in een lange rij. Ik hoorde hoe de paarden in beweging kwamen.