Regularny poranek, donośny dźwięk budzika rozbija się o ściany twojego małego pokoiku. Próbując, jak zwykle bezskutecznie rozbudzić wszystkie zmysły, które reagują jedynie cichą prośbą o kolejne pięć minut snu. Zaspanym, a zarazem zaskakująco szybkim ruchem sięgasz po telefon, klikając ukochany przycisk "Drzemka" i tak ucieka kolejne dziesięć minut, aż w końcu trzeba zmusić się do wstania.
Wyjście na pobliski przystanek poprzedzone: szybkim śniadaniem, spakowaniem się na ostatnią chwilę i poranną toaletą. Czarny strój ukoronowany słuchawkami, w których rozbrzmiewają po raz tysięczny nikomu innemu nieznane utwory.
Na przystanek przyjeżdża, obyczajowo spóźniony jeszcze pusty autobus, który w krótką chwilę zapełnia się, po same brzegi i tak właśnie rozpoczyna się cała cykliczna podróż do szkoły.
Piętnastominutowa przejażdżka, tak zwyczajna, a jednak zawiera w sobie coś niezwykłego. Wszechobecną interakcję z innymi ludźmi, przed którą jak bardzo byśmy nie uciekali i tak nas dopadnie.
Ludzie, wszyscy przecież nimi jesteśmy, ale jednak nie można zliczyć ilości emocji, które przez nas przenikają, z każda upływającą sekundą naszego życia. Zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego świat wygląda, jak wygląda? Czemu jesteś, jaki jesteś? Albo co najważniejsze, czemu jest nam wszystkim tak ciężko ustać?
Oczywiście, że tak. Absurdalne pytania, każdy z nas choć przez chwilę dał się wciągnąć w wir rozmyśleń czy były one błahe, złożone czy oparte na czystych emocjach. Każde mają swój cel oraz różnoraki przekaz. Nic nie dzieje się przypadkiem, przyszedł czas na spóźnioną już rozmowę.
CZYTASZ
Decyzje
No FicciónŚwiatła zgasły, kurtyna rozwarła się... Coś jednak wydaje się nie tak. Przedstawienie wygląda dziwnie znajomo, gdzieś już to widziałem. Wszystko wydaje się takie namacalne, a przecież rozgrywa się metry przede mną, czy to złudzenie, czy jednak akcja...
