The Losing Game [+18]

osiemnaście

to drugi rozdział dzisiaj, więc upewnijcie się, że czytaliście poprzedni, gdyż będą spojlery

wiecie co robić jak maraton finałowy ma trwać #losinggamesoe

co złego to nie ja

...

Moje umiejętności stalkingowe przerosły moje oczekiwania.

Była środa, godzina szesnasta piętnaście i na dworze panowała już zimowa ciemność. Napadało od cholery śniegu, przez co dotarcie tutaj zajęło mi więcej czasu niż przypuszczałam.

Zgasiłam silnik, zakładając na głowę różową czapkę i wysiadłam, zamykając za sobą samochód. Przebiegłam przez oblodzoną drogę, modląc się, abym się nie wypieprzyła i nie połamała. Chociaż to może być ciekawszą perspektywą niż piątkowe spotkanie z mamą.

Podeszłam do zamkniętych drzwi od klatki schodowej i nacisnęłam na domofonie pierwszy lepszy przycisk. Byłam przygotowana. Jeśli ktoś się odezwie, powiem, że chcę zrobić niespodziankę znajomemu i proszę, aby mi otworzył. Jednak miałam szczęście, bo nikt nawet nie pytał. Po prostu usłyszałam długi brzęk i pchnęłam drzwi, wchodząc na klatkę schodową.

Weszłam po schodach na trzecie piętro, biorąc głęboki oddech, gdy stanęłam pod drzwiami z numerem 6. Zapukałam w nie krótko, prostując się i wsłuchując się w kroki.

A gdy drzwi się otworzyły i stanął przede mną Toby, ubrany w biały t-shirt i jeansy, uśmiechnęłam się szeroko.

Mężczyzna zmarszczył mocno czoło, przyglądając mi się w zdziwieniu.

— Eeee... Cześć — zdążył tylko wypowiedzieć, zanim zamachnęłam się, uderzając go z całej siły otwartą dłonią w twarz. — Co kurwa!? — zaklął, łapiąc się za policzek, który momentalnie stał się czerwony i spojrzał na mnie gniewnie.

— To było za pierwszy raz, gdy postanowiłeś zostawić ją bez słowa — oznajmiłam tylko głosem zupełnie pozbawionym emocji, a następnie uderzyłam go ponownie, w drugi policzek. — A to za to, jak zabawiłeś się jej uczuciami teraz.

To już było słabsze uderzenie, bo i on wiedział, że nadchodzi i ja używałam lewej ręki.

Szkoda.

— Co tu się dzieje? — Usłyszałam znajomy mi głos i zamarłam na moment.

Do drzwi podszedł Jace, stając tuż u boku Toby'ego. Wstrzymałam oddech, widząc go przed sobą, ubranego w elegancką koszulę i spodnie, jakby właśnie wracał z jakiegoś ważnego spotkania. Cholera jasna.

— Nie mam, kurwa, pojęcia — oznajmił Toby, poruszając szczęką i krzywiąc się z bólu.

No bez przesady. Aż tyle siły to nie mam.

— Marissa — wypowiedział zdzwiony Jace, spoglądając na mnie i uśmiechając się szeroko. — Cześć. Co ty tutaj robisz?

— Właściwie to powiedziałam co chciałam, więc właśnie sobie idę — oznajmiłam ze spokojem. — Nakarmić rybki, odebrać pranie — dodałam, nawiązując do swojego idiotycznego zachowania podczas jednej z naszych rozmów.

Zerknęłam po raz ostatni na Toby'iego, wskazując go palcem.

— Trzymaj się od niej z daleka — zaznaczyłam, po czym zbiegłam ze schodów, wychodząc na zimne powietrze.

Cóż, potrwało to o wiele lat za długo, zanim zaczęłam stawiać się ludziom. Zanim zaczęłam bronić siebie, przyjaciół i tego w co wierzę. Dziś wstałam z myślą, że nie znoszę tego gnojka, więc postanowiłam mu to powiedzieć, tak samo jak na imprezie postanowiłam powiedzieć co myślę o wszystkich innych gnojach z mojej klasy.