The Wolf King and I

Chapter 48

The Wolf King and I
Chapter 48

"How are you feeling today, your majesty?"Ang tanong sa akin ni Jia habang magkatabi kaming naglalakad sa garden na nasa loob ng palasyo ko.

Magsimula nang malaman niyang buntis ako ay isa siya sa mga tumulong sa akin na mapabuti ang kalagayan ko. Araw-araw niya pa akong binibisita at sinasamahan sa paglalakad sa garden. The royal physician advised me to take light walks to improve my health.

Napangiti naman ako at masayang isinabit ang braso ko sa braso niya.

"Okay lang ako," nakangiting wika ko. "Mahirap palang magbuntis noh?"

Having Jia by my side is a great relief for me. She's the only person I could talk to about all of my troubles.

A soft smile twitched in her face.

"My heart is at ease that you're not facing any difficulty with your pregnancy." She spoke in her usual sultry voice. "His majesty must be overjoyed now to finally have an heir to his throne."

Hindi ko naman mapigilang makaramdam ng lungkot nang maalala ko ang ekspresyon sa mukha ni Zhang Wei kaninang umaga.

I can feel that he's not happy with my pregnancy. But I can't blame him. This pregnancy is deteriorating my health and the royal physician even told me that I may not survive giving birth.

Zhang Wei, I can't give up our child. I can only pray that I will have no trouble giving birth. I will survive this, I promise.

A jolt of pain in my stomach suddenly cut off my thoughts.

Napasigaw pa ako ng dahil sa sobrang sakit at napahawak doon. Mabilis naman akong inalalayan ni Jia.

"Your majesty!" I heard the horror in Jia's voice as she tried to assist me. "Anyone?! Call the royal physician!"

Mabilis akong pinagkaguluhan ng lahat ng servants na nakabuntot sa amin habang naiiyak na ako sa sobrang sakit. Inihiga nila ako sa damuhan habang naghihintay ng magbubuhat sa akin papasok ng palasyo ko.

"Your majesty!" Mei cried while trying to wake me up. "Your majesty!"

My vision is slowly getting blurred because of too much pain. I've never felt this amount of pain in my entire life.

And then I heard his voice.

"Chin!"

I felt a great amount of relief upon hearing his voice.

He's here.

Zhang Wei is here.

Lumapit siya sa akin at ang kaagad na sumalubong sa paningin ko ay ang gwapong mukha niya na punong-puno ng pag-aalala.

Pero ang kasiyahan na naramdaman ko ay kaagad ding nawala.

May likido akong nahawakan mula sa dress na suot ko kaya nagtataka kong itinaas ang kamay ko para makita kung ano iyon.

And when I saw blood on my hands, my heart immediately dropped.

Nahintatakutan akong napatingin kay Zhang Wei at nakita kong nanlalaki din ang mga mata niyang napatingin sa kamay ko na may bahid ng dugo.

"Z-zhang Wei..." takot na takot na tawag ko sa kanya. "A-ang baby ko...ang baby natin..."

Nagsimula na akong mapaiyak ng malakas ng dahil sa sobrang takot.

Hindi.

Hindi pwedeng mangyari ito.

Ang baby ko...