Μη φοβάσαι τη φωτιά

Κατάρρευση

«δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου Ζεϊνέπ. Δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν θέλω να το κάνω!»
Η Σεχραζάτ βρισκόταν σε κατάσταση πανικού. Η Ζεϊνέπ την παρακολουθούσε με προσοχή καθώς περπατούσε νευρικά πέρα δώθε στο σαλόνι του σπιτιού της.
«αν ανακαλύψω ότι ο Ομέρ με απατά...»
Κόβει την πρόταση της, νιώθοντας ότι θα πει κάτι που δεν πρέπει να ξεστομίσει.
«γιατί εκπλήσσεσαι τόσο;»
Ο τόνος της κολλητής της βγαίνει πολύ χαλαρός, σαν να μιλάει για τον καιρό. Τα έκπληκτα γαλανά της μάτια, στρέφονται αργά προς το πρόσωπο της.
«τι εννοείς γιατί εκπλήσσομαι; μιλάμε για τον άντρα μου Ζεϊνέπ, για τον άνθρωπο που εμπιστεύτηκα περισσότερο από τον καθένα»
«εμένα πάντως δεν μου φάνηκε και τόσο απίθανο όταν μου το ανακοίνωσες»
Η Σεχραζάτ υψώνει αγανακτισμένα το βλέμμα της στον ουρανό.
«πως μπορείς να είσαι τόσο ήρεμη;»
«επειδή είχα καταλάβει από νωρίς τι κάθαρμα είναι ο άντρας σου, Σεχραζάτ. Μονάχα εσύ δεν το έβλεπες»
Η Ζεϊνέπ είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή της με αυτή την ιστορία.
«τι θα κάνω τώρα; μου λες;»
«η θα ανοίξεις τα μάτια σου και θα αντιδράσεις, η αλλιώς θα πνιγείς μέσα στο ψέμα. Εσύ διαλέγεις Σεχραζάτ»
Απαντάει λιτά, κοιτώντας έντονα την κολλητή της. Πλέον δεν ήταν ένα παιχνίδι, δεν ήταν λόγια του αέρα, έπρεπε να πάρει μια σοβαρή απόφαση, και μάλιστα σύντομα.
«δεν ξέρω τι να κάνω, τα χω χαμένα»
«με δουλεύεις τώρα; όλα είναι ξεκάθαρα πλέον, και συ μου λες ότι τα χεις χαμένα;»
Η Σεχραζάτ στρέφει το θυμωμένο βλέμμα της στο πρόσωπο της Ζεϊνέπ.
«και τι θέλεις να κάνω; πως θέλεις να αντιδράσω, όταν ξαφνικά μαθαίνω ότι ο άντρας μου με απατάει;»
«να τον χωρίσεις, πολύ απλά!»
Απαντάει λιτά η Ζεϊνέπ. Πλέον οι τόνοι τους είχαν ανέβει, η ένταση ανάμεσα τους άρχισε να αιωρείται στον χώρο. Η Σεχραζάτ σφίγγει τα χείλη της σε μια λεπτή, βλοσυρή γραμμή.
«για εσένα όλα είναι απλά. Άραγε μπήκες ποτέ στη θέση μου; προσπάθησες να καταλάβεις και την δική μου θέση;»
«το πρόβλημα με σένα Σεχραζάτ, είναι ότι σου αρέσει να εθελοτυφλείς. Δεν σου αρέσει η αλήθεια, επειδή φοβάσαι ότι θα πέσεις από το ροζ συννεφάκι σου»
Αποκρίνεται φωναχτά η Ζεϊνέπ, κάνοντας την κολλητή της να παγώσει. Δεν γνώριζε πως είχαν δημιουργηθεί αυτές οι σκέψεις στο κεφάλι της.
«δεν είναι αλήθεια...»
«κι όμως είναι. Κοίτα τον εαυτό σου Σεχραζάτ, κοίτα πόσο χαμηλά έπεσες εξαιτίας του Ομέρ. Σου αρέσει εσένα αυτή η εικόνα; σου άρεσε η Σεχραζάτ που αντικρίζεις καθημερινά στον καθρέφτη σου;»
Η Σεχραζάτ ένιωθε τα μάτια της να βουρκώνουν, αλλά και τον θυμό να βρυχάται βαθιά μέσα της, προειδοποιώντας για την άφιξη του.
«ξέρω ότι παντρεύτηκες τον Ομέρ επειδή τον αγαπούσες, επειδή πίστευες ότι θα σου προσφέρει όλα αυτά που έχασες όταν ήσουν μικρή. Αλλά είδες ότι απέτυχες, και παρόλα αυτά, αντί να διορθώσεις την κατάσταση, εσύ αποφάσισες να παραμείνεις σε έναν γάμο που δεν σου προσφέρει απολύτως τίποτα!»
«σταμάτα»
Λέει σιγανά, αλλά η Ζεϊνέπ δεν την ακούει. Είχε πάρει φόρα, και δεν την σταματούσε τίποτα πια.
«αυτός ήταν πάντα ο Ομέρ, εσύ δεν ήθελες να το δεις. Και τώρα νιώθεις εκτεθειμένη, επειδή βλέπεις κάτι που δεν τόλμησες ποτέ να αντιμετωπίσεις!»
«σταμάτα, Ζεϊνέπ»
Λέει λίγο πιο δυναμικά αυτή η φορά.
«ξέρω ότι η παιδική σου ηλικία σου άφησε τραύματα, άσχημα τραύματα, αλλά ήρθε ο καιρός να τα ξεπεράσεις Σεχραζάτ. Μεγάλωσες πια Σεχραζάτ, είσαι ολόκληρη γυναίκα και κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου»
«σταμάτα πια, φτάνει!»
Της φωνάζει ενώ καταρρέει στο πάτωμα. Τότε είναι που η Ζεϊνέπ συνειδητοποιεί τι κάνει.
«μη μιλάς άλλο, σε ικετεύω. Δεν θέλω να τα ακούω όλα αυτά»
Ψιθυρίζει αδύναμα, με τα βλέφαρά της να κλείνουν σφιχτά. Το παρελθόν ερχόταν ξανά μπροστά της, μία πληγή που προσπαθούσε εδώ και χρόνια να κλείσει, αλλά κάθε φορά εμφανιζόταν μπροστά της.
«Σεχραζάτ, εγώ δεν-»
«το ξέρω πως είμαι αδύναμη, το ξέρω ότι δεν μπορώ να αντιμετωπίσω τα προβλήματα μου, επειδή είμαι δειλή. Αυτό ήμουν τότε, αυτό είμαι και τώρα. Η μικρή ανόητη και δειλή Σεχραζάτ. Ικανοποιήθηκες τώρα που το άκουσες;»
Τα φουτουνιασμένα γαλανά της μάτια υψώνονται στο πρόσωπο της Ζεϊνέπ. Τώρα το έβλεπε καθαρά, η κολλητή της δεν είχε καταφέρει να ξεπεράσει τίποτα. Στο πρόσωπο της έβλεπε ένα φοβισμένο κοριτσάκι, και όχι μια ενήλικη γυναίκα. Χωρίς κανένα ενδοιασμό, πέφτει στα γόνατα μπροστά της, τυλίγοντας σφιχτά τα χέρια γύρω από το σώμα της. Η Σεχραζάτ πέφτει στην αγκαλιά της κολλητής της, αφήνοντας τον εαυτό της να ξεσπάσει σε τρανταχτά κλάματα.
«συγγνώμη, αλήθεια συγγνώμη. Δεν θα σου ξανά μιλήσω για αυτά, ποτέ»
Η Ζεϊνέπ την λικνίζει μαλακά. Η Σεχραζάτ δεν σταματάει να κλαίει. Όλα έβγαιναν τώρα. Κάθε της παράπονο, κάθε της πόνος, κάθε κρυφή επιθυμία, κάθε πληγή του παρελθόντος. Τα χέρια της κρατούν σφιχτά την Ζεϊνέπ, λες και αυτή είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας της. Οι δύο γυναίκες είχαν πλέον σωπάσει, δεν είχαν άλλα λόγια για να πουν. Για μία ακόμη φορά, έδειχναν πόσο ενωμένες ήταν. Για μια ακόμη φορά, η μία στήριζε την άλλη.