Μη φοβάσαι τη φωτιά

Κατηγόρησε με!

Το ίδιο βράδυ, η Σεχραζάτ αποφασίζει να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Ήθελε να ξεφύγει από τον πιεστικό Ονούρ, και να συζητήσει επιτέλους ήρεμα με τον σύζυγο της. Σήμερα θα γινόταν ένα πραγματικό ξεκαθάρισμα. Μόλις βγαίνει από το αεροδρόμιο, βρίσκει την Ζεϊνέπ να την περιμένει έξω από το κόκκινο Mini Couper της. Χωρίς να το σκεφτεί, η Σεχραζάτ τρέχει γρήγορα προς το μέρος της, πέφτοντας στην ανοιχτή αγκαλιά της.
«έλα εδώ βρε ζουζούνι μου, έλα εδώ»
«δεν ξέρεις πόση ανακούφιση αισθάνομαι που είσαι εδώ»
Ψελλίζει, και για μια στιγμή η Ζεϊνέπ νιώθει ότι κρατάει ένα τρομοκρατημένο μωρό στην αγκαλιά της, παρά μια ενήλικη, παντρεμένη γυναίκα.
«φυσικά και είμαι εδώ. Πες μου μία φορά που σε άφησα μόνη σου»
Η Σεχραζάτ την σφίγγει περισσότερο, κλείνοντας παράλληλα τα μάτια της. Τώρα ένιωθε ανακούφιση, σαν να της έφυγαν όλες οι σκέψεις, όλοι οι φόβοι, όλα εκείνα που την έκαναν να αισθάνεται αμφιβολίες για την ζωή της.
«έλα, πάρε την βαλίτσα σου και πάμε στο σπίτι μου. Έλα»
Η Σεχραζάτ την υπακούει, χωρίς να φέρει αντιρρήσεις. Οι δύο γυναίκες περπατούν ως το αυτοκίνητο, κρατώντας η μία την άλλη αγκαλιά, σαν στήριγμα.

«λοιπόν, τώρα ήρθε η ώρα να μου μιλήσεις. Τι συμβαίνει στην πολυτάραχη ζωή σου;»
Ρωτάει η Ζεϊνέπ, αφήνοντας δύο κούπες με ζεστό καφέ πάνω στο τραπέζι. Από την ώρα που φτάσανε, η Σεχραζάτ έχει καθίσει στην πολυθρόνα, με τα γόνατα μαζεμένα, και με τα χέρια της να αγκαλιάζουν τους ώμους της. Για κάποιον μυστήριο λόγο, φαινόταν τρομοκρατημένη. Αυτό έκανε την Ζεϊνέπ να ανησυχεί ακόμα περισσότερο.
«Σεχραζάτ;»
«δεν ξέρω από που να ξεκινήσω»
Πετάει ξαφνικά, αφήνοντας έκπληκτη την Ζεϊνέπ.
«τι έγινε κορίτσι μου; σε πείραξε κανείς; μήπως έκανε κάτι εκείνος ο ηλίθιος ο άντρας σου;»
«δεν ξέρω ποιος μου φταίει Ζεϊνέπ. Ο Ομέρ; εκείνος; ο εαυτός μου;»
Τα φρύδια της Ζεϊνέπ σμίγουν ερωτηματικά.
«εκείνος;»
Η Σεχραζάτ την κοιτάζει με έκπληξη.
«τι εκείνος;»
«είπες: ο Ομέρ και εκείνος. Ποιος είναι ο εκείνος;»
Η Ζεϊνέπ άρχισε να υποψιάζεται ότι μάλλον υπήρχε ένα τρίτο πρόσωπο στη ζωή της φίλης της, και μάλλον αυτός ήταν η αιτία της τωρινής της κατάστασης.
«Σεχραζάτ βρήκες γκόμενο;»
Της το πετάει ευθέως, σταυρώνοντας αποφασιστικά τα χέρια στο στήθος της. Η Σεχραζάτ ισιώνει απότομα το σώμα της, κοιτάζοντας χαμηλά στο πάτωμα. Δεν απαντάει και αυτό δημιουργεί περισσότερες υποψίες στην Ζεϊνέπ.
«Σεχραζάτ!»
«τι;»
«πες μου, βρήκες γκόμενο;»
Επαναλαμβάνει, έχοντας μια κρυφή ελπίδα να σιγοκαίει μέσα της. Η γυναίκα με τα γαλανά μάτια ξεφυσά, νιώθοντας αγανάκτηση. Ήθελε να της μιλήσει, αλλά δεν ήθελε να ακούσει τα πειράγματα και τους χαρακτηρισμούς της.
«Σεχραζάτ, η σιωπή σου λειτουργεί ως θετική απάντηση, να το ξέρεις»
«δεν βρήκα γκόμενο! Απλώς...»
Κάνει παύση, περνώντας μια τούφα πίσω από το αυτί της.
«ας πούμε ότι... με φλερτάρει κάποιος»
Η Ζεϊνέπ νιώθει έτοιμη να πετάξει από την χαρά της. Δεν της άρεσε ποτέ ο Ομέρ, και φυσικά δεν πίστευε ότι άξιζε για την κολλητή της.
«θέλω όλες του τις λεπτομέρειες! Πως είναι; τι ρούχα φοράει; τι χρώμα μαλλιά έχει; τι χρώμα μάτια έχει;»
Η Σεχραζάτ άρχισε να μπερδεύεται. Περίμενε ότι η κολλητή της θα την κορόιδευε, η στην καλύτερη περίπτωση θα την κατηγορούσε. Φυσικά η δεύτερη επιλογή δεν θα συνέβαινε ποτέ με την Ζεϊνέπ, μιας και δεν ήταν άνθρωπος που έκρινε εύκολα τους άλλους.
«Ζεϊνέπ!»
Πετάει, μαλώνοντας την.
«τι;»
«δεν θα έπρεπε να μου κάνεις τέτοιες ερωτήσεις»
«ωραία, και τι θέλεις να σου πω;»
Λέει, σταυρώνοντας αγανακτισμένη τα χέρια στο στήθος της.
«ξέρω γω, να μου φωνάξεις, να με κατηγορήσεις. Θα ήταν πολύ καλύτερο από το να μου ζητάς λεπτομέρειες»
Η Ζεϊνέπ αφήνει έναν δραματικό αναστεναγμό, κοιτάζοντας θυμωμένα την κολλητή της.
«κορίτσι μου, θα έπρεπε να αισθάνεσαι περήφανη για τον εαυτό σου. Εκτός αν αυτός που σου την πέφτει είναι πιο βλάκας από τον Ομέρ»
«να αισθάνομαι περήφανη; Ζεϊνέπ, καταλαβαίνεις τι μου λες τώρα; εδώ μιλάμε σοβαρά, δεν είναι αστείο!»
«μα ούτε κι εγώ σου το λέω για αστείο»
Αποκρίνεται σχεδόν φωναχτά, κάνοντας την Σεχραζάτ να σαστίσει.
«χρόνια σου έλεγα πως ο Ομέρ δεν σου ταιριάζει. Δεν κάνετε χωριό ρε παιδί μου! πως το λένε;»
Προσθέτει, δείχνοντας έξαλλη πλέον. Η Σεχραζάτ ξεφυσάει, κλείνοντας παράλληλα τα μάτια της.
«ήμασταν μια χαρά, μέχρι που πήγαμε αυτό το αναθεματισμένο ταξίδι στην Ιταλία. Και το ήξερα! το ήξερα ότι κάτι άσχημο θα συνέβαινε!»
«Σεχραζάτ, ακόμη και στο σπίτι σας να μένατε, πάλι κάτι θα συνέβαινε»
Αποκρίνεται η Ζεϊνέπ, εντελώς ψύχραιμη και παράλληλα σίγουρη για τις λέξεις της. Η Σεχραζάτ την κοιτάζει ανήσυχη πλέον, με τον φόβο να έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα της. Ίσως η Ζεϊνέπ έχει δίκιο. Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει. Σκέφτεται, και εκείνη την στιγμή, της έρχεται η εικόνα του στο μυαλό. Μπορεί να ήταν ένας όμορφος άντρας, με μοναδικό τρόπο για να σε διεκδικήσει, αλλά δεν ήθελε τίποτα παραπάνω από την σωματική επαφή. Η Σεχραζάτ ένιωθε πραγματικά μπερδεμένη. Ένα κομμάτι μέσα της ήθελε να γνωρίσει καλύτερα τον Ονούρ, αλλά ένα άλλο κομμάτι της το απαγόρευε, λέγοντας της ότι δεν ήξερε τι ήθελε από αυτόν τον άνθρωπο, άρα το να ρισκάρει θα ήταν επικίνδυνο. Τόσες πολλές σκέψεις, και ένα τόσο μεγάλο μπέρδεμα.
«νομίζω πως αυτός ο τύπος που γνώρισες...»
Ξεκινάει η Ζεϊνέπ, τραβώντας την προσοχή της κολλητής της.
«είναι η ευκαιρία να ανοίξεις τα μάτια σου»
Συμπληρώνει, κοιτάζοντας την με απόλυτη σιγουριά. Η Σεχραζάτ δαγκώνει σκεπτική το κάτω χείλος της, νιώθοντας παράλληλα και μια τσιμπιά ενοχής. Ήταν πολύ μπερδεμένη, και η Ζεϊνέπ δεν την βοηθούσε να ξεκαθαρίσει το τοπίο.