Μη φοβάσαι τη φωτιά

Άλλο ένα πρόβλημα

«αντε ρε Ζεϊνέπ, τι κάνεις τόση ώρα;»
Εδώ και πέντε λεπτά χτυπούσε επανειλημμένα το κουδούνι αλλά η Ζεϊνέπ δεν άνοιγε. Την είχε πάρει και τηλέφωνο, αλλά δεν της είχε απαντήσει. Το μυαλό της Σεχραζάτ έπλαθε τα χειρότερα σενάρια.
«Ζεϊνέπ, άνοιξε μου»
Φωνάζει χτυπώντας δυνατά με την γροθιά της την ξύλινη πόρτα. Καμία ανταπόκριση. Βγάζει το τηλέφωνο από την τσάντα της, έτοιμη να καλέσει την αστυνομία. Ξαφνικά, η πόρτα ανοίγει, αποκαλύπτοντας μία νυσταγμένη Ζεϊνέπ.
«μου κάνεις πλάκα; πες μου!»
«τι έπαθες παιδάκι μου; γιατί βαράς πρωί πρωί;»
Η Ζεϊνέπ έδειχνε άνετη, σαν να μην καταλάβαινε την ανησυχία της κολλητής της.
«σε ψάχνω από χθες το βράδυ και συ τα έχεις όλα κλειστά! Έρχομαι τώρα από δω για να σε βρω, και δεν μου ανοίγεις. Τι περίμενες να σκεφτώ;»
Η Σεχραζάτ είχε παρασυρθεί πλέον από την φλυαρία της. Η Ζεϊνέπ την παρακολουθεί να μπαίνει γρήγορα μέσα στο σπίτι, χωρίς να της ζητήσει την άδεια φυσικά.
«ως συνήθως, τα χειρότερα»
Απαντάει, τρίβοντας παράλληλα τα μάτια της.
«τι έκανες; γιατί δεν απαντούσες;»
Ρωτάει η Σεχραζάτ, τοποθετώντας τα χέρια στους γοφούς της. Έμοιαζε χειρότερη και από την μητέρα της Ζεϊνέπ όταν ήταν μικρή και την μάλωνε για κάποια αταξία της.
«εμ, καλημέρα»
Και εκείνη την στιγμή, μπαίνει μέσα στο σαλόνι ο Κερέμ. Η Σεχραζάτ γυρίζει από την άλλη, ώστε να αντικρίσει τον ψηλό, καστανόξανθο άντρα.
«ω, ε... καλημέρα»
Απαντάει η Σεχραζάτ, έπειτα στρέφει το σοκαρισμένο βλέμμα της στην Ζεϊνέπ, η οποία χαμογελούσε πλατιά.
«δεν συστήθηκα. Κερέμ Χαλίνογλου»
Λέει καθώς πλησιάζει βιαστικά την Σεχραζάτ, ώστε να ανταλλάξει χειραψία μαζί της.
«Σεχραζάτ Ακσάλ, χάρηκα»
Ο Κερέμ μαρμαρώνει καθώς ακούει το όνομα της.
«Σεχραζάτ Ακσάλ; η γνωστή φωτογράφος;»
Ρωτάει, περισσότερο για να επιβεβαιώσει τις περιγραφές του φίλου του.
«ναι, η ίδια»
«ορίστε, έχεις και θαυμαστές»
Σχολιάζει πειραχτικά η Ζεϊνέπ καθώς τους πλησιάζει.
«χάρηκα για την γνωριμία»
«επίσης. Εμ, Ζεϊνέπ, εγώ βγαίνω στον κήπο»
Λέει η Σεχραζάτ και μετά εξαφανίζεται από το σαλόνι. Ο Κερέμ κοιτάζει συνοφρυωμένος την κοπέλα με τα σκούρα καστανά μαλλιά και τα σοκολατί μάτια.
«συγγνώμη για αυτό»
«δεν πειράζει. Εξάλλου, μου αρέσει να σε ανακαλύπτω»
Απαντάει, περνώντας παράλληλα τα χέρια του γύρω από την μέση της. Η Ζεϊνέπ του δίνει ένα σύντομο, παιχνιδιάρικο φιλί στα χείλη.
«θα τα πούμε το βράδυ, έτσι;»
«μμ, δεν ξέρω, θα δούμε»
Απαντάει η γυναίκα, κοιτώντας το στέρνο του. Ο Κερέμ κατσουφιάζει.
«τι είναι τώρα αυτό; απάντηση;»
«έχω κι άλλες δουλειές, κύριε Χαλίνογλου. Αντε, πήγαινε τώρα»
Λέει καθώς τραβιέται από την αγκαλιά του. Ο Κερέμ κουνάει εύθυμα το κεφάλι του.
«είσαι μία εσύ...»
Μουρμουρίζει, περπατώντας ταυτόχρονα προς την είσοδο του σπιτιού. Η Ζεϊνέπ τον αποχαιρετά με ένα τελευταίο φιλί στα χείλη, και μετά τρέχει προς τον κήπο.
«τι ήταν αυτός;»
«το καινούργιο μου φλερτ»
Απαντάει περήφανα η Ζεϊνέπ, κάνοντας την κολλητή της να γελάσει.
«δε μιλάς σοβαρά»
«κι όμως!»
«και γιατί δεν μου το είπες;»
«επειδή ήθελα να το σιγουρέψω. Στην αρχή δεν τα πηγαίναμε καθόλου καλά, όλο τσακωνόμασταν. Καλά, όχι ότι τώρα δεν τσακωνόμαστε, αλλά τουλάχιστον τώρα.... είναι πιο... γλυκός μαζί μου»
Η Ζεϊνέπ έμοιαζε με ντροπαλό κοριτσάκι του λυκείου που μόλις είχε κατορθώσει να βγει το πρώτο του ραντεβού. Η Σεχραζάτ δεν πίστευε ποτέ ότι θα την έβλεπε έτσι.
«πες μου τώρα ότι είσαι και ερωτευμένη, να τρελαθώ τελείως!»
«εντάξει... δεν θα έλεγα και ερωτευμένη. Έναν μήνα γνωριζόμαστε μόνο»
Η Σεχραζάτ γελάει δυνατά καθώς πλησιάζει την κολλητή της.
«είσαι χαρούμενη;»
Η Ζεϊνέπ της γνέφει καταφατικά.
«πολύ»
«τότε δεν έχουμε να συζητήσουμε τίποτα άλλο»
Αποκρίνεται και οι δύο γυναίκες ξεσπούν σε τρανταχτά γέλια.
«να σου πω, απόψε έχουμε πάρτι ε»
«που;»
Ρωτάει η Σεχραζάτ.
«θα δεις»
Της απαντά η Ζεϊνέπ, έχοντας ένα πονηρό χαμόγελο στολισμένο στα χείλη της.

Την ίδια ώρα, ο Ομέρ βρισκόταν στο σπίτι του Ονούρ. Όπως πάντα είχε πάει για να κλαφτεί, σαν να μην έφταναν τα προβλήματα που είχε ο Ονούρ με την Σεχραζάτ, ερχόταν τώρα αυτός να του προσθέσει κι άλλα.
«δεν ξέρω τι θα κάνω φίλε. Αυτή η γυναίκα με έχει πραγματικά τρελάνει. Την βλέπω και νομίζω ότι δεν μπορώ να με συγκρατήσω, λες και χάνω τον έλεγχο»
Ο Ονούρ κάθεται στην πολυθρόνα, κοιτάζοντας τον με αινιγματικό ύφος.
«αυτό σημαίνει ότι σου αρέσει»
«μπορεί... δεν ξέρω»
Απαντάει ο Ομέρ, παριστάνοντας τον αδιάφορο. Εκείνη την στιγμή, ο Ονούρ ήξερε ότι είχε βρει την κατάλληλη ευκαιρία για να του το προτείνει.
«σκέφτηκες να χωρίσεις την Σεχραζάτ για να είσαι μαζί της;»
Ο Ομέρ τον κοιτάζει με έκπληξη.
«εννοείται πως όχι. Η Σεχραζάτ θα μείνει έξω από όλο αυτό»
Η απάντηση του μπερδεύει τον Ονούρ.
«δεν καταλαβαίνω, αφού σου αρέσει η Λεϊλά!»
«ναι, αλλά η Σεχραζάτ είναι η γυναίκα μου. Έχουμε περάσει πολλά μαζί, δεν μπορώ να την χωρίσω. Αυτό θα μου φαινόταν κάπως... άνανδρο»
Ο Ονούρ σφίγγει τα δόντια, συγκρατώντας τον εαυτό του από το να ξεστομίσει λόγια που δεν έπρεπε.
«άλλωστε, η Σεχραζάτ έχει κρεμαστεί επάνω μου, συναισθηματικά εννοώ. Δεν μπορώ να την χωρίσω, όχι, με τίποτα»
Οι γροθιές του σφίγγονται. Πως μπορούσε να πιστεύει κάτι τέτοιο; Σκέφτεται ο Ονούρ καθώς θυμάται τα γεγονότα της χθεσινής βραδιάς. Εχθές η Σεχραζάτ έδειχνε σαν να της έλειπε το αίσθημα της τρυφερότητας, σαν να μην το είχε νιώσει ποτέ της. Ο Ομέρ τρίβει αμήχανα τα χέρια του. Κι αυτός ήταν μπερδεμένος, όχι τόσο όσο ο Ονούρ βέβαια. Πλέον η Λεϊλά είχε καταλήξει να γίνει η αποκλειστική του. Δεν τολμούσε να αγγίξει άλλη γυναίκα πέρα από εκείνην.
«δεν είναι σωστό αυτό που της κάνεις»
Πετάει ξαφνικά ο Ονούρ, βγάζοντας τον από τις σκέψεις του.
«για ποια μιλάς;»
«για την Σεχραζάτ. Δεν είναι σωστό όλο αυτό»
Ο Ομέρ αφήνει ένα ειρωνικό γελάκι να ξεφύγει από τα χείλη του.
«λες και συ είσαι καλύτερος»
«εγώ τουλάχιστον δεν προδίδω κανέναν»
Πετάει κάπως απότομα, κάνοντας τον Ομέρ να σοβαρευτεί.
«δεν μου αρέσουν τα λόγια σου»
Ο Ονούρ ήθελε να τον ρίξει κάτω και να τον χτυπήσει με τις γροθιές του, αλλά δεν έπρεπε να χάσει τον έλεγχο. Του ήταν δύσκολο, αλλά έπρεπε να συγκρατηθεί. Για εκείνην.