buralar gitsin sen gitme/bxb

6

Yağız'ın odadan çıkması ile ben de kendime gelip onun peşinden gitmeye yeltendim.Normalde tanımadığım kişilerle bırak tartışmayı konuşamazdım bile ancak Yağız'ın gözünde öfke ve hayal kırıklığını görmek içimde bir ateş oluşturmuştu.Kendime engel olamayarak Gediz'e döndüm.

"Savunduğun kız elinde bıçaklarla dans ederken Yağız'ın üstüne düştü.Eğer biraz daha dikkatli baksaydın kolundaki bandajları görebilirdin.Ayrıca kahvenin de yarısından çoğu Yağız'ın üstüne geldi.Sandığının aksine suçlu Yağız değil."

Dediklerimin ardından gözlerine aynı anda şaşkınlık ve endişe kırıntıları çöken Gediz,yine inanamıyormuş gibi Özge'ye döndü.Bu tavrı iyice sinirimi bozarken odadan çıktım.Çıkarken sinirli bakışlarımdan Boran da nasibini almıştı.

Büyük ihtimalle sınıftaki çantasını almak için giden Yağız'ın peşinden giderken bir yandan da hayatın beni asla yanıltmadığını düşünüyordum.Yağız'la Gediz'in bir anda tanışıp yakınlaşması bir de aynı anda birbirlerinden hoşlanmaları zaten hayal gibiydi,hayaller daima kötü biterdi.Gerçek hayatta da böyleydi,ilişikiler iyi başlasa bile bozulur herkes eninden sonunda mutsuz olurdu.

Yağız'ın peşinden sınıfa girdiğimde dersin bittiğini gördüm.Hoca sınıftan çıkmıştı sınıfta kalan tek tük öğrenci de Yağız'a geçmiş olsun diyordu.Yağız hepsini kısa teşekkürlerle geçiştirip çantasını toplamaya başladı.Odadaki sinirli hâlinin aksine üstüne sakinlik çökmüştü.

Sakince "Yağız"diyerek yanına gittim ve çantamı toplamaya başladım.Ağzımı açıp teselli edici birkaç şey söyleyecekken Yağız konuştu.

"Pizza yemeye gidelim mi?Uzun zamandır gitmiyorduk."

Ben olay hakkında bir şey demesini beklerken o hiçbir şey yaşanmamış gibi davranmayı tercih etmişti.

"Gidelim ama yani bilmiyorum.İyi misin?"

İnsanları teselli etme konusunda çok kötü olduğumu bir kez daha hatırladığım an o andı.Karşımdaki kişiye ne kadar yardım etmek istersem isteyeyim ağzımdan saçma sapan kelimeler dışında bir şey çıkmıyordu.

"İyiyim,Atahan.Bu konu hakkında konuşmak istemiyorum.İki günlük birisi için gereğinden fazla üzülemem.Hadi gidelim."

Konuyu kapatmak istediğini anlamıştım,üstüne gitmedim.Yine de gergindim.Yağız'ın çok ciddi olmasa da sinir problemleri vardı.Her şeyi işine atar bir anda patlardı.Bu konunun da daha sonra yeniden ortaya çıkacağını farkındaydım.

Sonraki dersimiz 3 saat sonra olduğu için vaktimiz boldu.Kampüste güzel pizzaları olan bir yerden iki büyük boy pizza alıp çimlere oturmuştuk.Morali düzelsin diye yaptığım espriler Yağız'ın keyfini biraz yerine getirmişti.Yine de arada aşk kırıntıları şarkısını mırıldanıp uzaklara dalmasından içten içe olanları düşündüğünü biliyordum.O an normalde hiç yapmayacağım bir teklifte bulundum.

"Akşam yemek yapalım mı?"

Bunu duyar duymaz ödül maması almış köpek gibi bakışları bana döndü.Yemek yapmayı çok seviyordu.Annesi de babası da aşçı olduğu için küçük yaştan beri buna alışmış,bir hobi haline getirmişti.Onun aksine ben makarna yaparken bile iki kere düşünen,mutfağa girmesi  büyük risk taşıyan biriydim.O her ne kadar benimle yemek yapmayı sevdiğini söylese de elime her bıçak alışımda bakışları bana dönüyor,kendimi kesmediğimden emin olmak istercesine vücudumu tarıyordu.

"Olur olur yapalım.Geçen gün çok güzel bir yemek gördüm onu yapalım."

İşte olmuştu.Onu sinirlendirmek ne kadar kolaysa sevindirmek de o kadar kolaydı.

                                             ---

Çimlerdeki ziyafetimizden sonra derse girmiştik.Bu normal bir dersti.Bir maket yapmak için saatlerce ayakta kalmadığımız bir ders.Bunun sevinciyle sırama  yayılmış hoca masal anlatıyormuş gibi onu dinliyordum.Yanımdaki Yağız kafasını masaya koymuş uyuklamaya başlamıştı. Büyük ihtimalle revirde verdikleri ilaçlar onu uyuşturmuştu.Kendime engel olamayarak ellerimi kıvırcık saçlarına daldırıp biraz oynadım.Yağız benim bu şehirdeki tek arkadaşımdı.Bir aşk uğruna kendini kaybetmesi ve üzülmesi en son istediğim şeydi.İlişkilerin insanı ne kadar çökertebileceğini çok iyi biliyordum.Aynısının ona da olmaması için elimden gelen tek şey dua etmekti.