Zawgyi
ေဟြ႔ခ်င္းတို႔ ေဆးရံုကိုေရာက္သြားေတာ့ ဆြန္းယြန္းတို႔သံုးေယာက္က ေဆးရံုအုပ္ရံုးခန္းအေ႐ွ႕မွာ ရပ္ေနကာ ေဟြ႔ခ်င္းတို႔ကိုျမင္ေတာ့ အေျပးေရာက္လာၿပီး
"စီနီယာလီ လုပ္ပါဦး.. ေဆးရံုအုပ္က ရိေပၚကိုစကားေျပာမယ္ဆိုၿပီး ရံုးခန္းထဲေခၚသြားတာၾကာေနၿပီ ... အခုထိ ထြက္မလာေသးဘူး"
မင္ေဟာက္ရဲ႕စိတ္ပူတႀကီးေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ ဝမ္ဟန္ေကာက စဥ္းစားရၾကပ္သလို ခဏစဥ္းစားေနၿပီးမွ မင္ေဟာက္ရဲ႕ပခံုးကို လွမ္းကိုင္ကာ
"အင္း အရမ္းလည္း စိတ္ပူမေနၾကနဲ႔ဦး ... ကိုယ္ၾကည့္ၿပီးေျဖ႐ွင္းေပးမယ္"
ေဟြ႔ခ်င္းတို႔အားလံုးကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေဆးရံုအုပ္ရံုးခန္းထဲဝင္သြားတဲ့ ဝမ္ဟန္ေကာကိုၾကည့္ရင္း ဝမ္ဟန္ေကာ ရိေပၚကို ကူညီႏိူင္ပါေစလို႔ပဲဆုေတာင္းမိသည္။
ဝမ္ဟန္အထဲကိုေရာက္သြားေတာ့ ပါးကဆိုဖာမွာထိုင္ေနကာ ရိေပၚကေတာ့ ပါးေ႐ွ႕မွာေခါင္းငံု႔လို႔ မတ္တပ္ရပ္ေနေလသည္။ သူဝင္လာတာကိုျမင္ေတာ့ ပါးကအံ့ၾသသြားပံုရကာ မ်က္ခံုးပင့္ၿပီး ၾကည့္ေနတာမို႔ ေခ်ာင္းအသာဟန္႔ရင္း
"ရိေပၚက ကြၽန္ေတာ့္အဖြဲ႔ကလူမို႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ပဲေျပာလို႔ရမလား ေဆးရံုအုပ္"
"ဒါေပမယ့္ ေဒါက္တာဝမ္က ..."
"ကြၽန္ေတာ္ ပါးကို အကူအညီေတာင္းတာပါ"
တစ္ႏွစ္ေနလို႔ေတာင္ သူ႔ရံုးခန္းထဲကို မလာတဲ့သားေတာ္ေမာင္က ထူးထူးဆန္းဆန္း အကူအညီေတာင္းေနတာမို႔ သူ႔ေ႐ွ႕မွာေခါင္းငံု႔ၿပီးရပ္ေနတဲ့ ေဒါက္တာဝမ္နဲ႔ သားျဖစ္သူကို တစ္လွည့္စီၾကည့္လိုက္မိသည္။
"ေကာင္းၿပီေလ.. ဒီေတာ့ ေဒါက္တာဝမ္က အျပင္မွာေစာင့္ေနေပးပါ"
ရိေပၚက အခန္းအျပင္ကို ထြက္မသြားေသးပဲ ဝမ္ဟန္ကိုအားနာသလိုၾကည့္ကာ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္လုပ္ေနတာမို႔ ေခါင္းအသာညိတ္ၿပီး ျပံဳးျပလိုက္မိသည္။